Turkije door en....
Door: Henny Broeders
Blijf op de hoogte en volg Henny
09 Juni 2015 | Georgië, Batoemi
Dan op naar Istanbul. Onderweg nog iets van de gastvrijheid van de Turken meegemaakt. Na het tanken loop ik nog wat rond om mijn billen wat rust te gunnen. Komt de pompbediende naar me toe en biedt me een kopje thee aan. Is me in Nederland nog nooit overkomen. Ik merk dat ik weer even moet wennen aan echte gastvrijheid. Dat begint hier in Turkije en strekt zich uit tot in Azië.
Istanbul is een grote stad aan de Bosporus. Opgericht dik 600 jaar voor Christus en ligt op de scheiding van Europa met Azië. Toch apart dat een deel van het land in het ene continent valt en het andere in een ander. De Bosporus is de grens. Ik rijdt vandaag op b wegen, niet helemaal binnendoor, maar ik vermijd wel de snelwegen.
Istanbul was vroeger de hoofdstad van het Ottomaanse rijk. Dit strekte zich uit van een gedeelte van Europa tot en met centraal Azië. Komt nog wel een keer terug. Het is een stad met meer dan 20 miljoen inwoners. En ja het is groot en heel druk.
Ik rij al 1,5 uur door de stad en nog heb ik de Bosporus (dan ben je pas op de helft) niet bereikt. Het is een aaneenschakeling van gebouwen, flats, kantoorpanden en wegen. Laatste half uur rij ik stapvoets door het oude gedeelte van Istanbul. Mijn hotel ligt natuurlijk midden in het centrum op loopafstand van de diverse bezienswaardigheden. Je kunt beter een auto met airco hebben.
Wat is het warm en wat voel ik de warmte van de motor goed bij mijn benen. Goed dat ik alle voeringen uit mijn pak heb gehaald, scheelt weer. Ik draai een straatje in, waar mijn hotel moet liggen en ja hoor ik zie het al op een afstand. Nu is het een straat waar trams rijden en er geen voertuigen langs de kant geparkeerd kunnen worden. Wat nu.
Motor maar even fout geparkeerd in een voetgangerszone en naar het hotel gelopen. Parkeerplaats voor u motor, nee zie ik hier nergens staan. Yep, wat nu, daar kan ik hem niet laten staan. Dan maar
naar een Otopark gereden, de 2de had plek. Weer een bewaakte parkeerplek, super gewoon. Had ik niet alle zooi van mijn motor hoeven halen………..
De volgende morgen besluit ik al op tijd de stad in te lopen op weg naar de blauwe moskee. De stad moet nog ontwaken, bijna geen mensen en verkeer op de weg. Wordt morgen vroeg vertrekken dus om voor de files uit te zijn.
De Sultan Ahmetmoskee of de Blauwe Moskee is gebouwd tussen 1609 en 1616 in opdracht van sultan Ahmed I.
De moskee is omgeven door zes minaretten, het op twee na hoogste aantal ter wereld. Het aantal minaretten stond vroeger voor de rijkdom van de financier en omdat de meeste moskeeën er één hebben, sommige twee of uitzonderlijk vier, getuigen zes minaretten van rijkdom en de wil van de sultan om die rijkdom uit te stralen. De islamitische wereld reageerde hier negatief op, omdat de Al-Masjid al-Haram moskee van de Kaäba er ook zes had. De sultan loste dat probleem op door die moskee een zevende en een achtste minaret te schenken. De Moskee van de Profeet in Medina bezit zelfs tien minaretten.
Het interieur van de Blauwe Moskee is gedecoreerd met 20.000 handgeschilderde tegeltjes in de kleuren blauw, groen en roodbruin. De binnenkant van de moskee is niet geheel blauw, ondanks de bijnaam.
Blij dat ik vroeg was. In de moskee was het al druk, maar toen ik weer naar buiten liep kwamen er busladingen toeristen naar binnen gewandeld. Dat is nu net waar ik niet op zit te wachten.
Van hieruit nog even naar de grand bazaar gelopen, een soort zwarte markt van Beverwijk in het kwadraat. Een walhalla voor iedereen die van shoppen houdt.,,,,,ik heb het na een half uur wel gezien.
Via de zelfde smalle weggetjes terug gelopen richting mijn hotel. Van rust was nu geen sprake meer, de stad was in vol bedrijf. Wat een drukte, ik merk dat dit hem niet wordt voor mij. Is even leuk een grote stad, maar zie uit naar de uitgestrekte landschappen, de mooie vergezichten en vooral de rust. Het knoop gevoel in mijn buik is er nog wel, maar begint met de dag af te nemen. Begin de rust er in te krijgen, begin te genieten van de dingen om me heen. Mijn gedachten dwalen af als ik over de Bosporus heen staar naar alle bootjes en het toch redelijk wilde water. Begint mijn reis nu echt?
Morgen richting Azië, ff een brugje over en dan ben ik er.
Route van Safranbolu naar Bogazkale (Corum). Begon allemaal prachtig met heerlijk weer, prachtige landschappen en dan na een kilometer of 40 rechts af een smal weggetje in. Op dat moment had ik me al moeten bedenken blijkt achteraf.
Het is een weggetje met prachtige bochten en mooie uitzichten. Niet lang onderweg wordt het wegdek langzaam slechter. Maar ja de omgeving is mooi, ik heb een motor met semi offroad banden dus waarom niet. De weg gaat over van asfalt, naar een beetje asfalt, naar zand met stenen en wordt slechter en slechter. Na zo’n 20 km krab ik me achter de oren of ik nu echt wel de juiste keuze gemaakt heb om deze route te volgen. De motor is topzwaar en ik heb moeite om hem tussen de losliggen stenen en gaten door te sturen. De weg stijgt behoorlijk en wordt zwaarder en zwaarder. Krijg een droge mond van het ingespannen sturen en rijden.
Dan een modderig gedeelte, al zo vaak meegemaakt op mijn reizen maar dit keer verkeek ik me op de te zware motor. En toen gebeurde wat ik al ingecalculeerd had op deze reis. De motor gaat op zijn kant, ik kan hem niet meer houden in de modder en hij glijd zo onder me vandaan. Ik stap er net van te voren af dus helemaal ongedeerd. Nog geen spettertje modder op mijn pak.
Hoe krijg ik dat gevaarte nu omhoog. Ik probeer het maar er is geen beweging in te krijgen. 200Kg motor, 60+ aan bagage. Dat wordt zooi eraf halen. 1 zijkoffer geen probleem. Topkoffer en banden ook niet. Ook de tanktas gaat er makkelijk af. De andere koffer moet ik leeg halen. Ik leg alles op een vuilniszak in het natte gras aan de kant van de weg. Ik probeer hem nogmaals op te tillen en warempel het gaat. Met moeite houdt ik het gevaarte in bedwang en probeer eerst of hij nog start.
Dat blijkt gelukkig geen enkel probleem. Er is wel wat benzine verloren gegaan via de tankdop. Eerst dat gevaarte maar eens op een vlakker en droog stukje weg zien te krijgen. 100 Meter verderop zie ik een perfect plekje. Eerst de motor aan de hand meegenomen en weggezet. Daarna een keer of 6 op en neer gelopen om alle spullen weer bij de motor te brengen. Motor weer helemaal opgetuigd en gecontroleerd op beschadigingen. Geen krasje alleen een hoop modder. Alles is gelukkig nog heel.
Als ik na 1,5 uur mijn maatje weer start kan ik beginnen aan het vervolg. Dit eindigde nog geen 5 km verderop in weer een valpartij. Ik wordt er nog handig in om alles er af te halen en er weer op te binden. Dit keer duurde de exercitie een uur. Wat wordt je hier moe van.
Moest terug denken aan de tijd dat ik Laos rond reed en we een motor 50km hebben moeten slepen door de bergen en modder van het oerwoud. Dit bleek achteraf de meest geweldige dag van die trip te worden, maar wat hebben we toen afgezien.
Ik hoop dat me verder onheil bespaard blijf als ik mijn weg vervolg. In ene wordt het weggetje redelijk begaanbaar. Zou dit het einde van dit avontuur zijn? Ik hoop van wel.
Maar nee, het wordt weer slechter en gaat ook nog eens behoorlijk hard regen. Het komt met bakken uit de hemel en gaat ook nog onweren. Heb ik weer dacht ik bij mezelf, ik wil nog maar 1 ding en dat snel van die pokkeberg af.
100 Meter verder zie ik een klein afdakje staan en besluit stapvoets om daar maar te gaan schuifelen, het is steil en glad, om er te gaan schuilen. Als ik de motor tegen een van de steunpalen van het provisorisch gemaakte afdak aan zet kan ik eindelijk schuilen.
Ben al weer doorweekt, het regent zo ontzettend hard. Op het weggetje ontstaat een modderig riviertje. Een hond komt aangelopen en vindt een plekje tussen al het hout wat opgestapeld ligt. Na een klein half uur verschijnt er een oude man. We proberen te communiceren waarop hij alleen maar harder gaat praten. Hij opent het hek en gebaart me hem te volgen. Achter het afdakje staat nog een open schuurtje.
Hij heeft hier alle voorzieningen om een tijdje te schuilen. Memket en ik proberen te praten door dingen op te schrijven. Hij biedt me een vers gemaakt kopje cay aan (thee). Toeval bestaat niet, het valt je toe. Met koude handen pak ik het vers gezette kopje thee aan en samen kijken we naar de plensbui die neer valt op de berg.
Na een uur biedt hij me aan dat ik bij hem kan slapen en eten. Ik wil de motor niet alleen laten en vraag met handen en voeten of ik dan niet kan overnachten in dit hutje. Ik heb een matje bij me, een slaapzak en eten, dus dat moet goed komen. Geen probleem.
Ik kijk op mijn horloge, al anderhalf uur aan het schuilen en het houdt niet op. Memket gebaart dat tijd niet belangrijk is. Klopt helemaal natuurlijk. Hij is boer en houdt een aantal koeien. Deze worden van stukje gras naar stukje gras geleidt door hem. Het wordt licht en het wordt donker en als je honger hebt ga je eten. Hoe simpel kan het leven af en toe zijn.
Na een tijdje als de regen iets af schijnt te nemen geeft hij me nog een hand en gaat weer op weg.
Als na een half uur de regen stopt kom ik uit mijn schuilplaats en verken ik de weg naar beneden. Zou het gaan? Ik ga er voor. Ondertussen zie ik Memket nog lopen door de bergen met zijn koeien en hond. Mooi tafereel. Iets om van te genieten.
Dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke als ik mijn motor wil pakken, de steunpilaar onder het gammele dakje valt om, inclusief ik en de motor. Ik kan me bevrijden tussen het hout en de motor en sta even verbouwereerd te kijken naar de chaos die is ontstaan.
Wederom alles van de motor af, shit 3 keer op een dag is wat veel van het goede. Terwijl ik hiermee bezig ben nadert een andere boer. Samen tillen we de motor op. Zelfde ritueel, eerst een vlak stukje weg, zo’n 100 meter naar beneden, alles er weer op binden en dan op weg. Als ik bijna klaar ben komt de Memket weer aanwandelen met de hond. Ik vertel hem in gebaren taal wat er is gebeurt en samen gaan we naar de plek des onheils. Hij wuift het weg maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen en geef hem wat Lira om de pijn te verzachten. Hij neemt het glunderend aan.
Ik vervolg mijn weg, die is er door de regenval zeker niet beter op geworden. Onder me zie ik een wild stromend riviertje en een vervelend gevoel bekruipt me. Ik zal hier strak overheen moeten schat ik…..
En ja hoor, het normaal kabbelend beekje is een wild stromend riviertje geworden. Eerst maar eens te voet verkennen. Nu heb ik doorwadingen op de motor al meerdere keren gedaan, maar met een volle fiets wordt dat toch een hele uitdaging. Als ik halverwege sta bekruipt me een Sander momentje. Het water gutst mijn kisten in, sta tot aan mijn knieën in het water.
Weer alles eraf en eerst de motor aan de hand naar de andere kant gebracht. Nog 4 keer op en neer en had alles aan de andere oever. Als ik terug loop merk ik dat het waterpeil aan het stijgen is. Ben ik blij dat ik eerst de motor naar de nadere kant heb gebracht… Bij de laatste overtocht staat het water inmiddels tot aan mijn kruis en kan ik moeilijk blijven staan door de stroming.
Wederom alles erop en verder op pad. Er komt geen einde aan voor mijn gevoel. 20 km verder gaat het stuiteren en glijden in de modder eindelijk weer over in een “normale” weg. Ik kom weer in de bewoonde wereld. Eerste stadje wat ik zie doe ik aan en slaap deze keer in een slecht hotel, de enige van het stadje. Het boeit me niks, het is in middel 8 uur sávonds, ben kapot en blij met een warm bed. Ik kan toch nog even skypen met Jolanda en val dan als een blok in slaap.
Het voelt nu niet zo, maar dit wordt wel een geweldige dag om te herinneren. Hier leer je grenzen verleggen en doorzettingsvermogen tonen. Wat was dit af zien.
Na een rustige rit langs de Zwarte zee kom ik aan bij de grens. Anders dan bij binnenkomst in Turkije staan er geen kilometers lange files van vrachtwagens aan beide zijdes van de grens. Het is betrekkelijk rustig. Als ik Turkije uit ben en in het stukje niemandsland ben geraakt zet ik de motor weg en ga eerst maar eens aan iemand vragen waar ik mijn Visum moet halen.
Hij neemt me mee naar de visum balie en daar wordt aangegeven dat ik geen visum nodig hen. Lucky bastard ben ik toch, had rekening gehouden met € 60,00 voor een visum, maar dan ben je blij dat je Nederlander bent en alleen een stempeltje hoeft te halen.
Dezelfde kerel brengt me tot vooraan de wachtrij auto’s, babbelt wat met de dienstdoende douanier en ik mocht gelijk mijn paspoort laten zien. Stempeltje erin en onder “welcome to Georgië “mocht ik direct verder. De horde automobilisten in vertwijfeling achterlatend. What the fuck, hoe krijgt hij dat zo snel voor elkaar. Zal mijn frisse bekkie wel zijn, gisteren nog even bij het kappertje geweest voor een schoonheidsbehandeling.
Istanbul is een grote stad aan de Bosporus. Opgericht dik 600 jaar voor Christus en ligt op de scheiding van Europa met Azië. Toch apart dat een deel van het land in het ene continent valt en het andere in een ander. De Bosporus is de grens. Ik rijdt vandaag op b wegen, niet helemaal binnendoor, maar ik vermijd wel de snelwegen.
Istanbul was vroeger de hoofdstad van het Ottomaanse rijk. Dit strekte zich uit van een gedeelte van Europa tot en met centraal Azië. Komt nog wel een keer terug. Het is een stad met meer dan 20 miljoen inwoners. En ja het is groot en heel druk.
Ik rij al 1,5 uur door de stad en nog heb ik de Bosporus (dan ben je pas op de helft) niet bereikt. Het is een aaneenschakeling van gebouwen, flats, kantoorpanden en wegen. Laatste half uur rij ik stapvoets door het oude gedeelte van Istanbul. Mijn hotel ligt natuurlijk midden in het centrum op loopafstand van de diverse bezienswaardigheden. Je kunt beter een auto met airco hebben.
Wat is het warm en wat voel ik de warmte van de motor goed bij mijn benen. Goed dat ik alle voeringen uit mijn pak heb gehaald, scheelt weer. Ik draai een straatje in, waar mijn hotel moet liggen en ja hoor ik zie het al op een afstand. Nu is het een straat waar trams rijden en er geen voertuigen langs de kant geparkeerd kunnen worden. Wat nu.
Motor maar even fout geparkeerd in een voetgangerszone en naar het hotel gelopen. Parkeerplaats voor u motor, nee zie ik hier nergens staan. Yep, wat nu, daar kan ik hem niet laten staan. Dan maar
naar een Otopark gereden, de 2de had plek. Weer een bewaakte parkeerplek, super gewoon. Had ik niet alle zooi van mijn motor hoeven halen………..
De volgende morgen besluit ik al op tijd de stad in te lopen op weg naar de blauwe moskee. De stad moet nog ontwaken, bijna geen mensen en verkeer op de weg. Wordt morgen vroeg vertrekken dus om voor de files uit te zijn.
De Sultan Ahmetmoskee of de Blauwe Moskee is gebouwd tussen 1609 en 1616 in opdracht van sultan Ahmed I.
De moskee is omgeven door zes minaretten, het op twee na hoogste aantal ter wereld. Het aantal minaretten stond vroeger voor de rijkdom van de financier en omdat de meeste moskeeën er één hebben, sommige twee of uitzonderlijk vier, getuigen zes minaretten van rijkdom en de wil van de sultan om die rijkdom uit te stralen. De islamitische wereld reageerde hier negatief op, omdat de Al-Masjid al-Haram moskee van de Kaäba er ook zes had. De sultan loste dat probleem op door die moskee een zevende en een achtste minaret te schenken. De Moskee van de Profeet in Medina bezit zelfs tien minaretten.
Het interieur van de Blauwe Moskee is gedecoreerd met 20.000 handgeschilderde tegeltjes in de kleuren blauw, groen en roodbruin. De binnenkant van de moskee is niet geheel blauw, ondanks de bijnaam.
Blij dat ik vroeg was. In de moskee was het al druk, maar toen ik weer naar buiten liep kwamen er busladingen toeristen naar binnen gewandeld. Dat is nu net waar ik niet op zit te wachten.
Van hieruit nog even naar de grand bazaar gelopen, een soort zwarte markt van Beverwijk in het kwadraat. Een walhalla voor iedereen die van shoppen houdt.,,,,,ik heb het na een half uur wel gezien.
Via de zelfde smalle weggetjes terug gelopen richting mijn hotel. Van rust was nu geen sprake meer, de stad was in vol bedrijf. Wat een drukte, ik merk dat dit hem niet wordt voor mij. Is even leuk een grote stad, maar zie uit naar de uitgestrekte landschappen, de mooie vergezichten en vooral de rust. Het knoop gevoel in mijn buik is er nog wel, maar begint met de dag af te nemen. Begin de rust er in te krijgen, begin te genieten van de dingen om me heen. Mijn gedachten dwalen af als ik over de Bosporus heen staar naar alle bootjes en het toch redelijk wilde water. Begint mijn reis nu echt?
Morgen richting Azië, ff een brugje over en dan ben ik er.
Route van Safranbolu naar Bogazkale (Corum). Begon allemaal prachtig met heerlijk weer, prachtige landschappen en dan na een kilometer of 40 rechts af een smal weggetje in. Op dat moment had ik me al moeten bedenken blijkt achteraf.
Het is een weggetje met prachtige bochten en mooie uitzichten. Niet lang onderweg wordt het wegdek langzaam slechter. Maar ja de omgeving is mooi, ik heb een motor met semi offroad banden dus waarom niet. De weg gaat over van asfalt, naar een beetje asfalt, naar zand met stenen en wordt slechter en slechter. Na zo’n 20 km krab ik me achter de oren of ik nu echt wel de juiste keuze gemaakt heb om deze route te volgen. De motor is topzwaar en ik heb moeite om hem tussen de losliggen stenen en gaten door te sturen. De weg stijgt behoorlijk en wordt zwaarder en zwaarder. Krijg een droge mond van het ingespannen sturen en rijden.
Dan een modderig gedeelte, al zo vaak meegemaakt op mijn reizen maar dit keer verkeek ik me op de te zware motor. En toen gebeurde wat ik al ingecalculeerd had op deze reis. De motor gaat op zijn kant, ik kan hem niet meer houden in de modder en hij glijd zo onder me vandaan. Ik stap er net van te voren af dus helemaal ongedeerd. Nog geen spettertje modder op mijn pak.
Hoe krijg ik dat gevaarte nu omhoog. Ik probeer het maar er is geen beweging in te krijgen. 200Kg motor, 60+ aan bagage. Dat wordt zooi eraf halen. 1 zijkoffer geen probleem. Topkoffer en banden ook niet. Ook de tanktas gaat er makkelijk af. De andere koffer moet ik leeg halen. Ik leg alles op een vuilniszak in het natte gras aan de kant van de weg. Ik probeer hem nogmaals op te tillen en warempel het gaat. Met moeite houdt ik het gevaarte in bedwang en probeer eerst of hij nog start.
Dat blijkt gelukkig geen enkel probleem. Er is wel wat benzine verloren gegaan via de tankdop. Eerst dat gevaarte maar eens op een vlakker en droog stukje weg zien te krijgen. 100 Meter verderop zie ik een perfect plekje. Eerst de motor aan de hand meegenomen en weggezet. Daarna een keer of 6 op en neer gelopen om alle spullen weer bij de motor te brengen. Motor weer helemaal opgetuigd en gecontroleerd op beschadigingen. Geen krasje alleen een hoop modder. Alles is gelukkig nog heel.
Als ik na 1,5 uur mijn maatje weer start kan ik beginnen aan het vervolg. Dit eindigde nog geen 5 km verderop in weer een valpartij. Ik wordt er nog handig in om alles er af te halen en er weer op te binden. Dit keer duurde de exercitie een uur. Wat wordt je hier moe van.
Moest terug denken aan de tijd dat ik Laos rond reed en we een motor 50km hebben moeten slepen door de bergen en modder van het oerwoud. Dit bleek achteraf de meest geweldige dag van die trip te worden, maar wat hebben we toen afgezien.
Ik hoop dat me verder onheil bespaard blijf als ik mijn weg vervolg. In ene wordt het weggetje redelijk begaanbaar. Zou dit het einde van dit avontuur zijn? Ik hoop van wel.
Maar nee, het wordt weer slechter en gaat ook nog eens behoorlijk hard regen. Het komt met bakken uit de hemel en gaat ook nog onweren. Heb ik weer dacht ik bij mezelf, ik wil nog maar 1 ding en dat snel van die pokkeberg af.
100 Meter verder zie ik een klein afdakje staan en besluit stapvoets om daar maar te gaan schuifelen, het is steil en glad, om er te gaan schuilen. Als ik de motor tegen een van de steunpalen van het provisorisch gemaakte afdak aan zet kan ik eindelijk schuilen.
Ben al weer doorweekt, het regent zo ontzettend hard. Op het weggetje ontstaat een modderig riviertje. Een hond komt aangelopen en vindt een plekje tussen al het hout wat opgestapeld ligt. Na een klein half uur verschijnt er een oude man. We proberen te communiceren waarop hij alleen maar harder gaat praten. Hij opent het hek en gebaart me hem te volgen. Achter het afdakje staat nog een open schuurtje.
Hij heeft hier alle voorzieningen om een tijdje te schuilen. Memket en ik proberen te praten door dingen op te schrijven. Hij biedt me een vers gemaakt kopje cay aan (thee). Toeval bestaat niet, het valt je toe. Met koude handen pak ik het vers gezette kopje thee aan en samen kijken we naar de plensbui die neer valt op de berg.
Na een uur biedt hij me aan dat ik bij hem kan slapen en eten. Ik wil de motor niet alleen laten en vraag met handen en voeten of ik dan niet kan overnachten in dit hutje. Ik heb een matje bij me, een slaapzak en eten, dus dat moet goed komen. Geen probleem.
Ik kijk op mijn horloge, al anderhalf uur aan het schuilen en het houdt niet op. Memket gebaart dat tijd niet belangrijk is. Klopt helemaal natuurlijk. Hij is boer en houdt een aantal koeien. Deze worden van stukje gras naar stukje gras geleidt door hem. Het wordt licht en het wordt donker en als je honger hebt ga je eten. Hoe simpel kan het leven af en toe zijn.
Na een tijdje als de regen iets af schijnt te nemen geeft hij me nog een hand en gaat weer op weg.
Als na een half uur de regen stopt kom ik uit mijn schuilplaats en verken ik de weg naar beneden. Zou het gaan? Ik ga er voor. Ondertussen zie ik Memket nog lopen door de bergen met zijn koeien en hond. Mooi tafereel. Iets om van te genieten.
Dan gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke als ik mijn motor wil pakken, de steunpilaar onder het gammele dakje valt om, inclusief ik en de motor. Ik kan me bevrijden tussen het hout en de motor en sta even verbouwereerd te kijken naar de chaos die is ontstaan.
Wederom alles van de motor af, shit 3 keer op een dag is wat veel van het goede. Terwijl ik hiermee bezig ben nadert een andere boer. Samen tillen we de motor op. Zelfde ritueel, eerst een vlak stukje weg, zo’n 100 meter naar beneden, alles er weer op binden en dan op weg. Als ik bijna klaar ben komt de Memket weer aanwandelen met de hond. Ik vertel hem in gebaren taal wat er is gebeurt en samen gaan we naar de plek des onheils. Hij wuift het weg maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen en geef hem wat Lira om de pijn te verzachten. Hij neemt het glunderend aan.
Ik vervolg mijn weg, die is er door de regenval zeker niet beter op geworden. Onder me zie ik een wild stromend riviertje en een vervelend gevoel bekruipt me. Ik zal hier strak overheen moeten schat ik…..
En ja hoor, het normaal kabbelend beekje is een wild stromend riviertje geworden. Eerst maar eens te voet verkennen. Nu heb ik doorwadingen op de motor al meerdere keren gedaan, maar met een volle fiets wordt dat toch een hele uitdaging. Als ik halverwege sta bekruipt me een Sander momentje. Het water gutst mijn kisten in, sta tot aan mijn knieën in het water.
Weer alles eraf en eerst de motor aan de hand naar de andere kant gebracht. Nog 4 keer op en neer en had alles aan de andere oever. Als ik terug loop merk ik dat het waterpeil aan het stijgen is. Ben ik blij dat ik eerst de motor naar de nadere kant heb gebracht… Bij de laatste overtocht staat het water inmiddels tot aan mijn kruis en kan ik moeilijk blijven staan door de stroming.
Wederom alles erop en verder op pad. Er komt geen einde aan voor mijn gevoel. 20 km verder gaat het stuiteren en glijden in de modder eindelijk weer over in een “normale” weg. Ik kom weer in de bewoonde wereld. Eerste stadje wat ik zie doe ik aan en slaap deze keer in een slecht hotel, de enige van het stadje. Het boeit me niks, het is in middel 8 uur sávonds, ben kapot en blij met een warm bed. Ik kan toch nog even skypen met Jolanda en val dan als een blok in slaap.
Het voelt nu niet zo, maar dit wordt wel een geweldige dag om te herinneren. Hier leer je grenzen verleggen en doorzettingsvermogen tonen. Wat was dit af zien.
Na een rustige rit langs de Zwarte zee kom ik aan bij de grens. Anders dan bij binnenkomst in Turkije staan er geen kilometers lange files van vrachtwagens aan beide zijdes van de grens. Het is betrekkelijk rustig. Als ik Turkije uit ben en in het stukje niemandsland ben geraakt zet ik de motor weg en ga eerst maar eens aan iemand vragen waar ik mijn Visum moet halen.
Hij neemt me mee naar de visum balie en daar wordt aangegeven dat ik geen visum nodig hen. Lucky bastard ben ik toch, had rekening gehouden met € 60,00 voor een visum, maar dan ben je blij dat je Nederlander bent en alleen een stempeltje hoeft te halen.
Dezelfde kerel brengt me tot vooraan de wachtrij auto’s, babbelt wat met de dienstdoende douanier en ik mocht gelijk mijn paspoort laten zien. Stempeltje erin en onder “welcome to Georgië “mocht ik direct verder. De horde automobilisten in vertwijfeling achterlatend. What the fuck, hoe krijgt hij dat zo snel voor elkaar. Zal mijn frisse bekkie wel zijn, gisteren nog even bij het kappertje geweest voor een schoonheidsbehandeling.
-
09 Juni 2015 - 16:23
Pien Bogaard:
Lieve Henny,
Wat een mooi geschreven verslag. Naast avonturier, betere motorrijder, fijne partner van Jolanda, ben je ook nog eens een groot schrijver, naast een giga grote doorzetter. Blij dat ik je heb leren kennen en nu mee mag genieten van je avontuur. Af en toe heb ik het gevoel dat ik bij je achter op de motor zit en mee rij. (kan natuurlijk niet, je bent af geladen vol). Maar je omschrijft het zo mooi, als of ik er bij ben. Hopelijk maak je ook VEEL foto's. Die we zeker op een speciaal georganiseerde dag met veel vrienden gaan bekijken.
Wees en blijf voorzichtig lieverd. Er zijn veel mensen die jou weer heelhuids thuis willen hebben, met name mijn vriendin Jolanda!!
Ik kijk uit naar je volgende verslag. Voel me altijd blij, als er weer een verslag op de mail staat. Weet ik weer dat het goed met je gaat.
Een dikke knuffel, liefs,
Pien. -
09 Juni 2015 - 16:33
Henny Broeders:
Jij bent er snel bij Pien. De inkt is nog niet droog. Fijn dat je zo mee leeft. Vind het heel leuk om te doen.
-
09 Juni 2015 - 17:00
Eva:
zo, staaltje doorzettingsvermogen man! Respect!
les voor de toekomst ....altijd je (voor)gevoel volgen ;-)
Een dag om niet snel te vergeten. En mensen die je ook niet snel vergeet! geweldig, zo gastvrij. Kopje thee stelt niet eens zoveel voor maar het is hartverwarmend en net wat je nodig hebt op dat moment.
Goed te horen dat die knoop in je buik minder wordt. Genieten is de juiste instelling - dus komt goed.
toedeloe ...
Eva -
09 Juni 2015 - 18:24
Claudia:
Oh ohww, wat n toestand op 1 dag. Maar super goed hoe jij je er doorheen sleept. Nu ruim 2 weken onderweg en steeds n klein stukje verder los van nederland, mooi zo. En wat je schrijft, t grootste afzien zijn achteraf de mooiste verhalen. Blijf je op de voet volgen, benieuwd naar fe volgende verslagen en avonturen.
Houdoe xxxxx claudia -
09 Juni 2015 - 19:45
Rinus Van Riel:
Nou Henny al weer wat geschiedenis gehad ook aardrijkskunde ik geniet ervan, niet dat jij van die motor valt maar hoe jij het zo spannend opschrijft
Goeie reis verder Nicole en Rinus -
09 Juni 2015 - 20:02
Renate:
Hey wereldreiziger, wat een geweldig verhaal weer!
En fijn om te lezen dat de mensheid nog niet verdorven is. Daar weten ze echt wat belangrijk is, wat er toe doet. Een simpel kopje thee voor een doorregende avonturier :)
Weer enorm genoten van je belevenissen en mooie plaatjes!
Geniet!
X Renate -
09 Juni 2015 - 20:12
Ria:
Hoi die Henny, wat een spectaculaire wegen geen off the road cursus in de regen overtreft de jouwe Henny!
Wat een enorme belevingen helemaal WOW Bijzonder veel geluk op je verdere reis.
En blijven schijven Henny das gezellie...
Dikke Kus
-
10 Juni 2015 - 09:05
Maarten & Huan:
Hey Columbus,
Goed te horen dat je langzaam Nederland los laat en meer begint te genieten, ook al lijkt het op z'n dag niet zo. Echt leuk je reisverhalen te lezen. We blijven je volgen. Groetjes en geniet ze!!! -
11 Juni 2015 - 10:46
Getty:
Hey Globetrotter!!!
Gelukkig hebben we elkaar vorige week ook echt gesproken, want om je gezicht te zien bij het vertellen van je avonturen van de beruchte donderdag in de Turkse bergen was echt fantastisch! En natuurlijk het Sander-momentje ;)
Ik blijf het echt een super gave trip vinden en onwijs machtig dat je het allemaal maar 'gewoon' doet! Ik hoop dat je veilig en wel in Azerbeidzjan aankomt! En wie kan er nu zeggen dat hij dus ook nog present is in Baku tijdens de EERSTE Europese Spelen ever :)... Een behouden tocht met vooral veel (behapbaar) avontuur en nieuwe inzichten. En natuurlijk genieten van de Aziatische gastvrijheid!
Dikke knuffel uit Nederland! -
11 Juni 2015 - 13:17
Adjan:
Lekker lange verhalen, heb je daar wel tijd voor? Wij zijn bezig onze truck reisklaar te maken, hier in de zon ;-) Die valt normaliter geen 3 keer per dag om trouwens ;-) Goeie reis! -
11 Juni 2015 - 18:12
Annie En Rini:
Lieve Henny,
We hebben je verslagen met veel plezier gelezen, wat een goede schrijver ben je, en zullen je zeker blijven volgen. Wat een consternatie met de motor maar je hebt je er goed door heen geslagen. Had natuurlijk niet anders verwacht. Wij verheugen ons op de volgende.
Veel liefs en behouden vaart. -
11 Juni 2015 - 21:48
Jolande:
He Henny,
Ik ben er eens even goed voor gaan zitten, het was een flink verslag. Maar wat ontzettend leuk om het te lezen en een beetje met je mee te 'reizen'. Fijn dat je mensen tegenkomt die je dag goed maken als het net even wat tegen zit. De hartelijkheid en gastvrijheid doen de tegenslag wat naar de achtergrond verplaatsen.
Als ik lees hoe je bedenkt er alles af te halen en dit tot 3 keer toe op een dag moet doen zie ik echt mijn relaxte zwagertje voor me, die krijg je zomaar niet gek!!! ( ik was waarschijnlijk omgedraaid, maar goed dat jij wat meer geduld hebt ). Hopelijk gaat dit zich niet dagelijks herhalen....en je raakt natuurlijk wel bedreven in het oppakken van al je spullen. Kunnen we thuis nog een weddenschapje van maken...binnen 1 minuut is een etentje van ons!! Geniet van het vervolg van je reis, wij genieten van je verhalen.
liefs, jezus en co -
12 Juni 2015 - 00:21
Ciel:
Hey Henny
Wat een avontuur! Zoveel al beleefd en wat n positiviteit. Petje af voor je!!
Lekker veel blijven vertellen hee; het is genieten geblazen om je zo te mogen volgen en je verhalen te lezen. Schrijver worden joh:-)!
Mooie voortzetting! X -
13 Juni 2015 - 14:27
Marielle:
hallo henny
wat een mooi verslag heb je weer geschreven ,en wat iedereen hier boven al geschreven heeft ,
voeg ik me hier aan toe.
wat een bikkel ben je ,we zijn trots op je dat je je hier zo door heen sleept .
we blijven je volgen .
groetjes gerold ,marielle tim en daniek -
14 Juni 2015 - 12:50
Frans Van Beek (buurman):
Henny,
Ik denk dat dit een belevenis is voor je geweldig zijn ook je verslagen ik voel bijna of ik er ook bij ben ga zo door want je buren vinden dit ook prachtig geniet er nog veel van en groetjes uit Dongen.
Nel en Frans van Beek.
Dongen. -
18 Juni 2015 - 20:34
Jan Krijtenburg:
Hallo Henny,
Leuk verslag. Mooi dat je al zo'n eind op weg bent.
Ik las dat je nu in Georgie bent. Pas op als je naar Tbilisi gaat want dit stond laatst in het nieuws:
"Zo'n dertig wilde dieren, waaronder tijgers en leeuwen, liepen zondag vrij rond in de Georgische hoofdstad Tbilisi nadat ze waren ontsnapt uit de dierentuin. Een deel van Tbilisi, waaronder de dierentuin, kwam onder water te staan na een onverwachtse hevige regenbui".
Het zou wat zuur zijn als je door een leeuw of zo gepakt werd, maar wel avontuurlijk ;-)
Ik heb de foto die ik in Vianden in Luxemburg heb gemaakt naar je mail adres gestuurd en toen kreeg ik een out-of-office melding..... Ik hoop dat je hem toch hebt ontvangen en anders staat er ook een foto op mijn website bij het reisverslag van Tsjechië.
Hé, heel veel plezier op je reis en ik ben benieuwd naar je volgende verslag.
Groeten,
Jan Krijtenburg -
27 Juni 2015 - 09:30
Ronny Broeders:
Hey broertje van mij. Ben erg benieuwd hoe het nu gaat met je in deze hitte. Want heb begrepen dat het op dit moment nogal hot is in de regio waar je nu bent. Kan me voorstellen dat dat nogal pittig zal zijn voor jou. En je hebt inmiddels ook je Belgische vrienden hebt gevonden. Super man. Weer een speerpunt gehaald. Ook wel ff tof denk ik om met een groepje te kunnen rijden. Weer wat aanspraak en wat ervaringen uitwisselen. Ik hoop van harte dat je heerlijk aan het genieten bent ondanks de waarschijnlijk ook moeilijke en zware momenten waar het niet zo mee zit allemaal. Wij vinden alvast dat je super goed bezig bent. En hopen dat de reis voorspoedig zal voorlopen vol van avontuur en mooie herinneringen. Vergeet niet veel fotos en filmpjes te maken. En nogmaals geniet ervan makker. En we zijn verschrikkelijk trots op je GROTE broer. Held...
groetjes en heel veel liefs van mijn schatje Claudia en je broertje. Love you man
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
