Mockba - Moskva - Moscow - Moskou

Astana:
De volgende ochtend ook nog even kort skype contact voordat ik de bus neem om weer een aantal plekken te bezoeken in de stad. Jolanda ziet er een beetje slaperig uit, maar aan het gebabbel ligt het niet. Zodra bij haar de oogjes maar een klein beetje open zijn roert ze haar mond. Heerlijk dat geklets op de vroege ochtend. Vandaag ga ik op pad voor de piramide “het paleis van de vrede”.
Vertrouwde lijntje 12 genomen en gekeken hoe ver deze de goede kant op zou rijden. Als het verkeerd dreigt te gaan stap ik uit. De laatste 2 km loop ik wel. Het is vandaag niet zo bloed heet het wordt maar 22 graden en dat is nu net een lekkere temperatuur om te wandelen. Aangekomen bij de piramide moet ik even zoeken voor de ingang. Als ik binnen kom en een kaartje betaal staat er gelijk een Engels sprekende gids voor me klaar. Ik krijg een privé rondleiding, ik ben de enige buitenlander. Een andere groep van 15 personen spreken allemaal Russisch. In het gebouw is een expositieruimte, een compleet theater met een presidentieel balkon. Er boven is een grote zaal waar je een wens kunt doen door in het hart te gaan staan. In het theater is een zon te zien in het plafond, onderdeel van de vlag van Kazakhstan. Op de verdieping erboven zie je ramen die open gezet kunnen worden zodat het in het theater net lijkt alsof de zon schijnt. Er valt dan licht van buiten in de zaal. Mooi bedacht allemaal. Op de bovenste verdieping bevindt zich een ronde tafel. Hier komen elke 3 jaar alle belangrijke mensen van verschillende religies bij elkaar om te ervaringen uit te wisselen. Elk gebouw wat weg gezet wordt in Astana heeft symboliek.
De liften in de piramide lopen gelijk met de buitenkant en bewegen dus schuin omhoog en omlaag. Je merkt er niets van, maar ik mag een kijkje nemen in de liftschacht omdat ik me af vroeg hoe dat nu in zijn werk ging. Er is 1 lift die wel recht op en neer gaat. Deze wordt alleen gebruikt door de president. In de top van de piramide zie je duiven op de ramen als teken van vrede en een zon in glas in lood, symbolisch voor de nationale vlag.
Al met al een prachtig gebouw, multifunctioneel en perfect afgewerkt, deze keer niet alleen aan de buitenkant. De jonge dame die me rond leid neemt afscheid van mij als ik de expositie aan het bekijken ben. Einde van een privé rondleiding .

Als ik naar buiten ga zie ik het paleis van de onafhankelijkheid, het monument van onafhankelijkheid en de universiteit voor kunst. Het monument is 91 meter hoog, het jaar van de onafhankelijkheid 1991. Alles draait om symboliek. Op de Nur Zhol Bulvar zie je al deze gebouwen en monumenten liggen in 1 rechte lijn achter elkaar. Een prachtige symmetrie van gebouwen er omheen. Als je in het Bayterek monument staat, op 97 meter, het jaar dat Astana hoofdstad werd, kun je dit het beste zien. Schitterend lijnen spel met op de achtergrond nu nog de steppen. In 2030 moet dit verleden tijd zijn. Dan moet de stad klaar zijn. Ik betwijfel het, er moet nog zo ontzettend veel gebouwd worden. Ook rond de Khan Shatyr tent moeten nog een 8 tal wolkenkrabbers verrijzen.
Ik loop de straat over die ook gebruikt wordt voor de jaarlijkse parades naar het onafhankelijkheid
monument en even verderop naar het paleis van onafhankelijkheid. Hier krijg ik weer een korte rondleiding en onderdeel hiervan is een maquette van de stad zoals hij er uit moet gaan zien. Nog meer dan de helft moet gebouwd worden, wat een prestigieus project. Er komt een nieuw station, een keer of 10 zo groot als nu, nieuwe universiteiten, een nieuwe campus, woonwijken, parken, te veel om op te noemen. Het gaat er waarschijnlijk allemaal prachtig uit zien. Wat een mega project en wat een geld. Dit kost miljarden om te realiseren.

Ik wil ook nog even een bezoekje brengen aan de Nur Astana Mosque. Ik heb er alleen geen rekening mee gehouden dat er op vrijdag in de middag een gebedsdienst plaats vind. Ik ben natuurlijk geen moslim en achteraf weet ik het natuurlijk wel. Ik kan dus niet naar binnen. Aan de buitenkant ziet hij er al prachtig uit en binnen passen er zo maar 10.000 mensen in. Een stukje kan ik naar binnen en zie een aantal winkeltjes waar je religieuze dingen kunt kopen, een restaurant en diverse wasruimtes. Verder kom ik niet. Het is er druk. Van alle kanten komen gelovigen aan lopen voor het vrijdag gebed. Mannen, maar ook vrouwen. Nu is het wel zo dat de vrouwen een andere ingang moeten nemen. De hoofdentree is alleen voor mannen bedoeld en komt uit in de grote gebedszaal. Daarbuiten zijn er nog diverse kleinere zalen waar men wel gemengd in mag.
Ik wandel weer zo’n 2 km terug en heb het eigenlijk wel gehad met het bezichtigen van gebouwen. Het ziet er allemaal prachtig uit, lokale mensen zijn er trots op, maar 2 dagen gebouwen kijken is voldoende. Straks weer in Moskou.
Als ik terug ben in het hotel wens ik Jolanda nog even ontzettend veel succes met haar reis naar Den Haag. Ik krijg geen berichtje terug, vreemd toch………..

Ik gebruik deze dag om eens te kijken waar ik heen zal gaan. Tijd genoeg, dus de lonely planet er maar weer eens op nagezocht. Ik besluit om morgen naar een natuur reservaat te rijden waar flamingo’s in de zomer in grote getalen aanwezig zijn. Op de route er naar toe ga ik nog naar een museum over de Gulag in Malinovka (tegenwoordig bekend als Akmol).
Het gevangenis systeem wat de Russen in het leven hebben geroepen voor politieke gevangen. Hoop dat het gaat lukken.
Die avond komt de receptioniste naar mijn kamer met de vraag of ik mijn motor in de garage wil zetten. De bewaking had toch wat ongure types gesignaleerd en het leek hem beter om de motor binnen te zetten. Geen probleem natuurlijk, staat hij alleen maar beter. Wel fijn dat ze mee denken.
De routes zijn weer gemaakt en ik ben klaar om het volgende avontuur weer aan te gaan.

De volgende morgen doe ik het rustig aan. Het is maar een paar uur rijden en de temperatuur is nog steeds koel. Ik ga eerst naar het ALZhIR Museum-Memorial Complex in . Het laat de verschrikkingen zien tussen 1937 en 1956. Als mensen als een gevaar voor de USSR werden gezien was een Gulag de enige uitkomst tijdens het bewind van Stalin. Het waren werkkampen, zoals de concentratiekampen ten tijden van Nazie Duitsland. Velen stierven er onder erbarmelijke omstandigheden. De vrouwen en kinderen van deze veroordeelden werden in separate kampen gehuisvest. Hier waren de omstandigheden niet veel beter. Je was immers de vrouw of het kind van een dissident. Heeft behoorlijk indruk op me gemaakt. Wat hebben mensen elkaar door de eeuwen heen toch aangedaan. De nazi’s werden er door veroordeeld, de Russen komen er mee weg. Alleen al in Karaganda heb je al een aantal plekken met massagraven vanuit die tijd. Weer even met 2 benen op aarden. Ik rook een sigaretje op een bankje bij het monument. In wat voor tijd leven we. Wat gebeurt er allemaal op de wereld. Ik lees af en toe het nieuws en de ene na de andere bomaanslag vind plaats. Waarom? Omdat iemand een ander geloof aan hangt? Omdat iemand iets duidelijk wil maken? Hoe komt het toch dat mensen naar dit soort drastische maatregelen grijpen en daarbij zichzelf als een martelaar zien. Hoe worden mensen gehersenspoeld? Hoe kan dit?

Ik kan in mijn eentje de wereld problematiek niet oplossen, maar ik maak me zorgen. Tijdens mijn reis ben ik niet 1 keer bang geweest. Ik heb me wel eens ongemakkelijk gevoeld. Ik heb door dictaturen gereisd. Heb corruptie meegemaakt, maar ben geen enkele keer bang geweest. Da’s mooi, zo hoort het ook denk ik. Geniet van andere culturen, van andere mensen en heb er vooral respect voor. Met respect voor een ander kom je een heel eind. Ga niet lopen stressen als het een keertje niet direct lukt, relax. Het komt wel, maar op hun tempo. Als je tijd hebt merk je dat je toch alles voor elkaar kunt krijgen. In Nederland zijn we gewend te roepen en het gebeurt. Afspraak is afspraak. Hier staat de afspraak ook….maar is de tijd variabel. Het is even wennen, maar voelt aan de andere kant ook weer goed.

Als ik die middag in het guesthouse aan kom in Korgalzhyn, ook weer bijzonder, geldt hetzelfde. Ik kom aan, een Duitser vertrekt. Wanneer ik naar mijn kamer kan, wat het kost, hoe laat we eten. We zien wel. Heerlijk….
De Duitser komt aangereden achter in een 4 weel drive als ik voor de poort sta van een terrein met een houten gebouwtje wat wel eens een guesthouse zou kunnen zijn. Hij vraagt waar ik heen wil en als ik de naam op geef van het guesthouse blijkt hij daar te slapen en of ik hem en zijn gezelschap maar even wil volgen. We moeten de bocht om en arriveren aan de ander kant van het hek bij het pand wat ik aan het bekijken was. Hij komt net van de flamingo’s af. Iets wat ik morgen wil gaan bekijken. We kletsen nog even wat en hij blijkt in de zelfde soort situatie te zitten als ik. Hij heeft zijn vriendin leren kennen nadat hij het plan had om een jaar over de wereld te gaan reizen. Ook zij moet er aan geloven. Hij, een leraar, is pas net onderweg en heeft nog een hele tijd te gaan. Zij vriendin heeft hem opgezocht in Moskou en zal er weer bij zijn als hij Tokyo aan doet. Afscheid nemen vanuit Moskou deed hem zeer, was een moeilijk moment. Ik kan me er iets bij voorstellen. Even aan elkaar voelen en ruiken en dan elkaar weer 3 maanden niet zien.
Uiteindelijk rijdt hij weg, op weg naar Astana. Ik kan mijn spullen binnen leggen.

Na een biertje te hebben gekocht in het enige winkeltje loop ik naar een pand waar luide muziek klinkt. Ik ben gewoon nieuwsgierig en wandel naar binnen. Ik wordt vreemd aangekeken en als ik aan geef dat ik de muziek hoorde en gewoon wilde zien wat er aan de hand was vond men het goed. Bleek een traditioneel Kazakhstaans feestje te zijn. Een soort dansmiddag voor ouden van dagen zou men bij ons zeggen. Zet een oude quickstep op en de 60 plussers gaan los. Hier is het niet anders. De oudjes dansen er lustig op los. Als ik een foto wil maken heeft men dat liever niet. Ook goed. Het beeld verdwijnt toch niet meer van mijn netvlies. Iedereen heeft het goed naar de zin. Na 10 minuten wandel ik verder. Ook op zondag wordt hier gewerkt. Ik zie boeren van hun land komen en ook de putten bij het hotel worden leeg gemaakt.
Verder een oase van rust, heerlijk…..
Ik geniet bij mijn hutje van het biertje. Van buiten ziet het er een beetje uit als een blokhut, van binnen alle ruimte met een geweldige slaapkamer en een redelijke badkamer. Het ziet er schoon uit. Heerlijk plekje weer om een paar dagen te vertoeven.

Deze avond eet ik een traditionele maaltijd, aardappels met paardenvlees en een soort pasta. Het is lauw warm, maar smaakt heerlijk. Ook krijg ik nog paardenmelk aangeboden die ik zo vriendelijk mogelijk weiger. Iets te zuur voor mij. Dan maar gewoon een bakkie chay. Ik regel een chauffeur en een gids voor de volgende ochtend. Even naar de vogeltjes kijken. 8 uur vertrek, half 8 ontbijt. Ik ben benieuwd.
Skypen zit er niet in deze avond. Met de telefoon heb ik verbinding, maar met de pc kan ik op geen enkele manier verbinding maken. Had Jolanda graag gezien om haar verhaal van afgelopen weekend te horen. Volgens mij heeft ze weer een top weekend gehad.
We hebben nog kort even telefonisch contact, jammer….

Ik ga om 7.30 ontbijten. Weer krijg ik zoals overal in Kazakhstan een soort pap voorgeschoteld. Iedere keer probeer ik hem, maar krijg het niet weg. Te zwaar voor mij op de ochtend. Dan maar een stukje brood met jam. En natuurlijk een kopje chay. Om 8 uur zit er helemaal klaar voor. Camera’s, inclusief mijn helmcamera, een fles water en petje in de aanslag. De gids arriveert om half 9 met de chauffeur. Ze praat geen woord Engels, niet zo gemakkelijk dus. Nu heeft ze een boekje bij met de vogels die voor komen in dit gebied en buiten de Russische, staat ook de Engelse benaming hier in. Komt allemaal weer goed dus.
Het vervoermiddel is geen 4x4 zoals ik verwacht had, maar een tank, een heuse LADA, 2 wielen aangedreven stuk Russische makelij. Ik moet de deur 3 keer dicht trekken voor hij in het slot valt en als ik de gordel aan wil doen merk ik dat daar alle rek uit is. Dan maar zonder gordel op een hele zachte stoel die aan de voorzijde geen contact meer maakt met de rest van het voertuig. Dus iedere keer als er gas gegeven wordt, het is net een aan/uit schakelaar kantelt de stoel naar achteren. Eigenlijk is het gewoon een wrak. Hendels zijn afgebroken, de deur openen en sluiten kan alleen met bruut geweld, de meters doen het niet meer op de snelheidsmeter na, de voorruit is behoorlijk gebarsten en echt lekker klinken doet de motor niet. We rijden het dorp langzaam uit en ik zie dat er geen stuurbekrachtiging op de auto zit, de chauffeur moet er behoorlijk aan sleuren. Is natuurlijk ook al zo’n 20 jaar oud, minimaal. De claxon zit met tape vastgeplakt en diverse kunststof onderdelen hangen er los bij of worden op zijn plaats gehouden door veel te lange schroeven. Eerst even tanken. Er wordt gewoon voor een bepaald bedrag aan benzine in gegooid, de meter blijft ook na het tanken op 0 staan. En dan kunnen we op weg naar het Korgalzhyn Nature Reserve, een gebied met meer dan 200 steppen meren. De grootse hiervan, Lake Tengiz zou de kolonie flamingo’s moeten herbergen.
Dit gebied is beroemd om een aantal dingen. De trek van vogels tijdens het veranderen van de seizoenen. In het voor en najaar is het hier een komen en gaan van vogels. Buiten dat is dit ook het gebied waar de tulpen vandaan komen. De Nederlanders ontdekte de tulpen in Turkije (we zijn er ook behoorlijk beroemd mee geworden), maar deze hadden ze weer uit deze regio. Op dit moment zijn Nederlandse ondernemers de tulpen hier aan het onderzoeken om nieuwe rassen te kweken.

Als we van de doorgaande weg af gaan richting het meer wordt de weg er niet echt beter op. De snelheid van onze chauffeur daar in tegen gaat behoorlijk omhoog. Met een vaartje van zo’n 95 razen we over de zanderige wegen zwierend van de ene naar de andere kant om de kuilen en stukken steen te omzeilen. Regelmatig stoppen we even als we weer een roofvogel zien. Er leven hier buizerds, valken, arenden en tientallen andere soorten.
Bij het eerste meer zien we al gelijk ganzen, gewoon een paar honderd tegelijk. Ziet er prachtig uit en zeker als ze zo’n beetje allemaal tegelijk gaan vliegen. Ook komen we de eerste pelikanen tegen. Echt heel dicht bij kunnen we niet komen. Iedere keer als we het proberen vliegen ze weg. Het aantal vogels wat hier rond vliegt is enorm. Nu is de omgeving vruchtbaar en niet voor niets komen er dan zoveel beesten op af. Schitterend om te zien.
Dan slaan we op eens een zijweg in, nu ja weg, 2 karresporen. Geen bordje, geen paaltje, alleen een karrespoor. De snelheid blijft constant hoog. Ik begin wel wat rustiger in de auto te zitten en heb besloten dit maar over me heen te laten komen. De chauffeur laveert behendig tussen kuilen, rotsen en stenen door. We zien een arend op een paal zitten. De chauffeur mindert vaart en als de auto rochelend tot stilstand komt en ik de deur na drie keer beuken eindelijk open heb vliegt hij weg. Net geen foto dus. Uiteindelijk komen via nog een aantal andere vage paadjes bij het grote meer aan. Hier staat een vrachtwagen met onderzoekers die bezig zijn de vogels te observeren. 1 Van de onderzoekers weet waar de flamingo’s vandaag zijn en rijdt een stukje met ons mee. Na een rit door niemandsland komen we weer aan bij het water. En ja hoor een hele kolonie met nog behoorlijk wat andere vogels. We besluiten de auto te laten staan en langzaam lopen we richting de rand van het water. Als we ze op zo’n 50 meter benadert hebben worden we gespot en alle vogels vliegen tegelijk een eindje verderop. Het zijn er honderden. Geweldig om te zien. Ik kan niet stoppen met foto’s maken en dan maar hopen dat ik 1 kan vergroten die dan ook nog eens scherp is.
Na een kwartier besluiten we om terug te gaan. We zetten eerst onze 2de gids af en gaan dan langzaam richting het dorp terug. Dit is weer eens totaal wat anders dan op de motor zitten, maar niet minder leuk. Ben blij dat ik dit heb gedaan en voldaan zit ik naast mijn chauffeur stuiterend op de terugweg naar het guesthouse. We stoppen nog een aantal keren om te genieten van wat er allemaal leeft hier. Als ik afgezet ben rijdt de tank pruttelend en schokkend weg. Wat een wrak. In Nederland heb je een programma gehad waarbij ze oude versleten auto’s van de weg haalden. Ze zouden dat ook in deze omgeving kunnen doen. Rijdt er bijna niemand meer auto!

Ik wordt geroepen voor de lunch. Het is hetzelfde als gisteravond, maar niet minder lekker. Dit keer zit er ook nog een eitje bij. De tafel zit vol, alleen mannen. Er wordt gezellig geklets en als ik wederom de paardenmelk afsla komt de fles wodka op tafel. Ik zit samen met de eigenaar en enkele anderen tijdens de lunch aan de wodka. Ik hoef vandaag helemaal niets meer dus voor mij maakt dat niet zo veel uit. De rest van het gezelschap moet volgens mij gewoon nog werken?
Als toetje komt de tafel weer helemaal vol te staan met allerlei zoetigheden waaronder Borsag, wat smaakt naar koude oliebol. Ziet er ook een beetje hetzelfde uit. De vrouw des huizes is continu aan het zorgen dat iedereen voldoende melk, chay of wodka heeft. Ook houdt ze het eten bij. Ik merk dat ze nadien samen met de andere dames eet, los van de mannen. Ik zit afgeladen vol en dat is weer een tijdje geleden.

Ik loop in de middag een rondje in het dorp. Elk huis heeft een hekje rond het erf. De percelen zijn ruim de huizen zien er wat minder uit. Ook liggen er overal autowrakken en andere rommel in de tuinen. Het is er rustig, ik wordt met tijden een beetje vreemd aangekeken. Niet zoveel Europeanen gewend denk ik. Ik raak er aan gewend. Hier zijn mensen op zich zelf. Er komt niemand naar me toe, het is alsof ze me ontwijken. Echt een afgelegen dorpje met een eigen kern.
Die avond eten we een soort soep. Veel vermiselli erin, vlees, groente, gewoon heerlijk. Nadien weer de gebruikelijke zoetigheid. Ik wordt goed verzorgt en kom hier niets te kort. Eten is heerlijk, de blokhut is meer dan prima en de mensen super vriendelijk.
Als ik de volgende morgen aan het ontbijt zit wordt ik aangesproken door 2 dames die hier ook overnacht hebben. In het Russisch beginnen ze een gesprek en af en toe versta ik een vraag, denk ik dan tenminste. Ik geef aan dat ik richting Kostanay ga. Totaal verkeerd, ik zou naar Kokshetau moeten, veel mooier en zij wonen daar ook. Ja natuurlijk, moet er niet aan denken, allemaal leuk die toenaderingen maar dat gaat hem niet worden. Ik moet er wel om lachen. Als ik toegestemd had, was de slaapplek in ieder geval gratis geweest………inclusief happy ending denk ik.

Het regent pijpenstelen dus besluit ik om maar even te wachten. Ik heb een niet al te lange route langs nog een paar meren uitgezet. Toch nog even vogeltjes kijken zolang het kan. Pas tegen half 11 vertrek ik. De regen is gestopt maar het is nog zwaar bewolkt. Over de hobbelige weg terug richting Astana. Na 25 km links af richting de meren. Het asfalt houdt hier op. Dit wil nog niet direct zeggen dat er geen weg is. Door de hevige regenval is de weg verandert in een grote modderpoel. Het eerst volgende gehucht ligt 84 km verderop en dan weer 150 km helemaal niks. Het plaatsje ligt ook niet op de kaart en heeft 2 hele straten volgens de navigatie. Na 10 km besluit ik om te draaien. Dit gaat hem niet worden in mijn eentje. De motor glibbert en glijd alle kanten op. Als ik hier val kan het een eindje duren voor ik gevonden wordt. Ik besluit uiteindelijk maar om de omweg via Astana te nemen. 160 Km extra, maar wel zo veilig. Worden dus dik 400 km’s vandaag.
Ik had mijn regenjasje al in mijn pak geritst voor de zekerheid. Nu was dat geen overbodige luxe. Niet voor de regen, maar het is aanmerkelijk frisser geworden. Richting Astana wordt de weg langzamerhand weer beter en als ik vanuit Astana koers zet richting Atbasar is het asfalt weer perfect. Het waait alleen weer gruwelijk hard. Wederom hang ik zo’n beetje naast de motor om hem op de weg te houden. De weg is prachtig, de omgeving wederom groots en wijds. Wat een uitgestrekt land is dit en wat blijft het verbazen. Gewoon schitterend om hier door heen te rijden. Er zijn steeds meer velden met graan. Niet van die stukjes zoals bij ons, maar zo ver het oog rijkt. Km’s aan gewassen worden er verbouwd.
Voor de lunch zie ik een restaurantje langs de weg staan. Tenminste, het lijkt er op. Aan de buitenkant ziet het er niet echt uit en ik betwijfel of dit echt wel een restaurantje is. Als ik de trap op loop zie ik al een wasbakje staan, standaard bij de ingang van een restaurant. Bij binnenkomst wordt ik alleraardigst begroet door de aanwezige serveerster. Ik lees het menu met mijn appje en wordt natuurlijk gevraag waar ik vandaan kom.
Ze moet lachen om mijn appje en hoe snel ik het voor elkaar krijg een maaltijd bij elkaar te bestellen. Het wordt gehakt met aardappelpuree, ben benieuwd hoe dat smaakt. De vader van de serveerster vraagt of hij mijn kaart mag zien en vraagt waar ik vandaan kom. Ik laat op de kaart zien welke route ik gereden heb en welke landen ik aangedaan heb. Ik krijg een duimpje en een schouderklop van hem en hij verdwijnt weer naar het hokje buiten waar de standaard bbq staat. Er komen meer mensen binnen en een van de gasten begint in het Russisch tegen me te praten. Af en toe denk ik te begrijpen waar het over gaat en kan daarop een antwoord geven of iets laten zien. Als hij probeert de serveerster aan mij te koppelen, laat ik hem een foto zien van mijn gezinnetje. Hij moet er om lachen. Heerlijk om zo te communiceren. Leuke mensen hier. Het eten smaakt bijzonder goed inclusief een bakkie koffie. Mijn cafeïne gehalte begint langzaam weer op peil te geraken. Als ik weg ga vergeet ik deze keer niet om een foto te maken. Ik draai de weg op en als ik omdraai staan ze allemaal buiten en zwaaien. Wat even contact hebben teweeg kan brengen. Ik rijdt de eerste km’ers met een glimlach op mijn gezicht. Wat kan het leven simpel en mooi zijn…….

Op weg naar de grens:
Ik merk wel dat ik me meer bewust ben van de dieren die hier leven. Het aantal roofvogels is haast niet te tellen. Blijft een geweldig schouwspel. Opeens schiet er een schuin voor me weg uit het struikgewas. Hij zat op een rots rond zich heen te kijken. Secondenlang vliegt hij een paar meter voor me uit over de weg. Ik heb het gevoel dat ik hem bijna aan kan raken. F*ck, camera batterij leeg en als ik stop voor een foto zal het helemaal te laat zijn. Geweldig om dit mee te maken. Wat het is, geen idee, het heeft een kromme snavel, kijkt nogal serieus, bruine veren, heeft een behoorlijke spanwijdte en heeft behoorlijk wat tijd nodig om op te stijgen. Gaaf…..Uiteindelijk heeft hij snelheid genoeg om te klimmen en vliegt weg. Wat zijn het toch een machtige beesten.
Hier hebben ze nog de vrijheid, buiten de gebieden waar industrie en steden het landschap ontsieren. Mooi om dit toch weer mee te maken.

Het hotelletje is prima, heel goed zelfs, lekkere kamer, heel erg schoon, heerlijk eten en rust. Het ligt aan de rand van de stad en kost minder als de nacht ervoor. Ik blijf hier 2 nachten om dan Rusland in te rijden. Ik had niet verwacht zo lang in Kazakhstan te verblijven en dan heb ik voor mijn gevoel eigenlijk nog maar heel weinig gezien. Dit land is zo groot en de bezienswaardigheden liggen zo ver van elkaar. Ben wel blij dat ik hier ben geweest. Een machtig mooi land en een bijzondere dictatuur…..

Enige nadeel is wel dat ik na een paar maanden me zelf weer moet scheren. Er zijn weinig kappertjes te vinden die dit doen. Jammer, want zijn ook de fijne momenten. Even lekker geschoren worden, kopje gewassen en even een massage na, heerlijk om mee te maken.
Morgen naar moeder Rusland. Ben benieuwd wat deze grens overgang met zich mee brengt. Als eerste stop is Chelynabinsk. Van hieruit is het nog 2000km naar Moskou. Ik ga dan door de Ural rijden. Schurk langs de grens met west Siberië. Een gebied wat ik nog wel een keer ga zien. Deze reis zit het er helaas niet in. Afstanden zijn enorm groot hier. De kaart is 1:2.000.000, het lijkt een stukje. Na een reis door Amerika moet Saskia, een goede vriendin van me, mij er altijd op attent maken. Een stukje. In Los Angeles uren gelopen terwijl het op de kaart maar een stukje was. FF naar Hollywood.
Krijg ik na al die jaren nog steeds te horen. Nu betrap ik mezelf er op, het is echt nog een takkeneind naar Moskou.

Het moment dat ik Jolanda ga zien komt steeds dichter bij. Aan een kant zie ik er heel erg naar uit, aan de andere kant merk ik ook dat mijn reis er bijna op zit. Wat een reis is dit geweest zeg tot nu toe. Hoeveel dingen heb ik wel niet gezien en meegemaakt. Ik kan het me haast niet herinneren, ik moet de foto’s er op na slaan. Bijzondere reis, die wat mij betreft gerust nog wat lager had mogen duren. Dit is echt gaaf om mee te maken.
De eerste avond dat ik in Kostanay ben heb ik een geweldig skype moment met Jolanda en de kids. 2,5 uur praten we over van alles en nog wat. Dit voelt zo ontzettend fijn, maakt de eenzame momenten zo veel gemakkelijker. Ik heb het getroffen, echt een 2de kans gekregen in dit leven. Wat een geweldig mens, wat een energie, wat een veerkracht. We passen perfect bij elkaar. Beide geboren op de zelfde datum, zelfde positieve houding tov het leven. Er is een synergie en verbondenheid die ongekend is. Ik had me dit nooit voor kunnen stellen, maar het is me overkomen. Wat ben ik blij met de drie portjes……..

De laatste dag in Kazakhstan is aangebroken. Ik doe mijn ontbijtje en tuig de motor weer op. Nog 1 dag door de steppen op weg naar het grote Rusland. De temperatuur is goed, het is heerlijk koel en ook waait het bijna niet vandaag. Ik bewonder en geniet nog 1 keer van het uitgestrekte landschap en stop nog een aantal keer, onder meer voor een bakkie koffie. Als ik bij de grens aan kom is het druk. Dit is een internationale grensovergang en ik zie aan de andere kant meerdere motorrijders staan. Allemaal Russen die Kazakhstan in willen op weg naar…….
Ook hier worden per keer maar een aantal personen toegelaten tot het terrein. Na een klein half uur is het mijn beurt. Als ik mijn paspoort laat zien bij de slagboom verschijnt er een glimlach op het gezicht van de jonge militair. “Galandia” roept hij hoofdschuddend en ik mag door naar het douanegebouw. Daar wordt ik door een andere militair aangesproken over hoe ik de 3 regels op het formulier moet invullen. Hij begrijpt dat ik geen Russisch spreek en zo wordt ik toch geholpen. Ik moet het merk en kenteken van mijn motor invullen en dat ik alleen ben. Hierna dirigeert hij me naar een ruimte waar ik mijn paspoort en alle andere documenten af moet geven. Het customs formulier wat mij nog de meeste tijd kostte oom in te vullen bij binnenkomst wordt niet bekeken en krijg ik ook gewoon weer terug. Hier ben ik bijna 2 uur mee bezig geweest bij binnenkomst inclusief het wachten en opnieuw invullen na een vlekje en wat doorhalingen. Na 10 minuten heb ik mijn stempeltje in kan ik door het stukje niemandsland naar de Russische grens. Ik moet nog wel even het afgestempelde formuliertje met de 3 regeltjes overhandigen aan de militair die me zo vriendelijk geholpen heeft. Als ik hem de hand wil schudden doet hij eerst uit beleefdheid zijn handschoen uit.

Ben benieuwd bij de Russische grens, ik was hier toch weer een beetje gespannen voor. Zij zijn de uitvinders van alle rompslomp die in de stan landen tot een hoop papierwerk en geneuzel leiden.
Als eerste krijg ik bij de slagboom een customs formulier in mijn handen gedrukt wat ik moet invullen. Als ik door rijdt wijst een andere beambte me waar ik mijn motor weg moet zetten. Ik vul het formuliertje in met de standaard gegevens. Het staat er gelukkig ook in het Engels op, dus dat was deze keer heel gemakkelijk. Nu naar het loket om een stempeltje te gaan halen. Na 10 minuten serieus kijken en meermalen door mijn hele paspoort te hebben heen gebladerd geeft hij me een stempeltje op het formulier en in mijn paspoort. “Welkom to Russia” geeft hij aan als hij mijn paspoort terug geeft. Dit gaat te gemakkelijk dacht ik nog. Waar gaat het zo meteen fout?
Als ik op mijn motor wil stappen roept een militair dat ik nog even moet wachten. Bagagecontrole natuurlijk. Ik stap weer af en hij vraagt me mijn topkoffer te openen. Als ik de plat gevouwen rugzak op til vind hij het al goed geweest en ik mag door…..
Dit is bijna ongelofelijk hoe soepel dit is verlopen. In een vloek en een scheet ben ik Rusland binnen. De formaliteiten om uit Kazakhstan te komen hebben langer geduurd. Mag natuurlijk ook wel eens makkelijk gaan.

Op naar Moskou:
Op weg nu naar het Mini hotel in Chelyabinsk, een stad met meer dan 1 miljoen inwoners. Ik kom Rusland binnen in de Ural en rijdt vlak langs west Siberië. Het landschap verandert van steppen langzaam in een licht glooiende met af en toe wat bomen. Eind van de middag rijdt ik de stad in op zoek naar het hotel. Nu ligt deze niet direct aan de weg en in tegenstelling tot Kazakhstan wordt alles nu aangegeven in Russische letters. Maakt het er allemaal niet makkelijker op. Uiteindelijk na wat heen er weer gereden te hebben besluit ik er maar een telefoontje aan te wagen. Elena neemt op en spreekt gelukkig goed Engels. Ik zit bijna goed maar moet alleen nog even naar de binnenplaats rijden. Haar collega staat me daar dan op te wachten. Ik rijdt via de doorgang naar de binnenplaats en zie eigenlijk alleen maar appartementen rondom en niets wat op een hotel lijkt. Het is wederom een oude bende. Niet echt uitnodigend zeg maar. Op de hoek staat een wat oudere dame te zwaaien, zal de collega zijn denk ik en ja hoor. Ik parkeer de motor en loop achter haar aan het gebouw in. Het ziet er niet uit. Zoals bijna alle appartementen complexen in steden is de toegangsdeur van ijzer met zware sloten en toegangscontrole. Op de begane grond zit het standaard traliehek voor de ramen. We lopen het halletje in en ik zie dat er diverse tegels ontbreken in de vloer en dat metalen kasten gedeukt zijn en muren voorzien van graffiti. We stappen in een gammele lift en gaan 2 etages hoger. Voor de toegangsdeur ligt een mooi tapijtje en als de wederom zware deur voorzien van megasloten geopend wordt stap ik in een prachtig verbouwd appartement. Hierin zijn 4 kamertjes, waarvan ik er 1 geboekt heb. De kamers zijn echt prachtig afgewerkt en voorzien van een prima badkamer. De kamers komen allemaal uit in een ruime living met dito keuken, voorzien van alle gemakken. Na een kwartiertje komt Elena en legt me het e.e.a. uit. Ik kan er eventueel een wasje draaien en zelf iets koken. Ik krijg een kortingskaart van haar voor een restaurantje wat net geopend is in het centrum. Ik besluit daar maar naar toe te gaan om wat te drinken en te eten.
Dit is een klein paradijsje in een niet zo heel goed uitziende wijk vlak bij het centrum.
Het centrum ziet er levendig uit met meerdere eettentjes en zelfs Russische toeristen. In het restaurantje aangekomen heeft Elena niets te veel verteld. Ik heb er heerlijk gegeten en als ik de kortingspas laat zien bij het afrekenen wordt er wel even vreemd opgekeken.
Als ik terug loop naar het hotelletje zie ik op de hoek van de straat een wasbeertje aan een ketting. Wist natuurlijk dat dit in Rusland gewoon is, je kunt ook zo maar een vastgeketende beer tegen komen. Het beestje heeft een hoog aaibaarheid gehalte, maar past totaal niet in de stad. Dat er mensen zijn die dit goedkeuren! Beesten moeten vrij kunnen rond lopen en niet aan de ketting als attractie te fungeren.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt en de motor al zo vast begin op te tuigen is het verdacht stil op straat. Het is volgens mijn horloge bijna 8 uur en zo meteen komt er iemand mijn ontbijtje maken. Mijn motor staat op straat en wordt bewaakt door een oudere kerel die de gehele nacht in een hokje aan straat zit. Je betaald 1,5 dollar en je kunt gewoon alles op je motor laten zitten.
De dame voor het ontbijt is er en als ik klaar ga zitten kijkt ze een beetje vertwijfeld aan. Moet ik nu al ontbijt maken, of wil je wachten tot 8 uur lijkt ze aan te geven en wijst op de klok. Zonder dat ik wist ben ik een uur in tijd terug gereden. Geen wonder dat het zo rustig is op straat, het is pas 7 uur.

Vanaf Kazan en verder:
Als ik s’ochtens wakker wordt regent het pijpenstelen en is het koud. Hier heb ik even geen zin in. Dik 400 km in de regen rijden. Ik besluit eerst mijn spullen maar eens in te gaan pakken alvorens te gaan ontbijten. De regen houdt op, maar het blijft zwaar bewolkt en het is een graad of 10. Dit zal de gehele dag zo blijven. Af en toe regenen, motregenen, mist en wind. Ik heb het koud en stop af en toe voor een bakkie en eten om weer even in het warm te komen en heb zelfs de handvatverwarming aan. Na 100 km begint de kou door te werken in mijn lichaam en dat voelt niet prettig. De weg is net als 2 dagen ervoor prachtig. Het is net of je in Duitsland rijdt. Licht heuvelachtig en bossen afgewisseld met weidse landschappen. Ik kan er vandaag niet van genieten. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weer de warmte in. Het weer is te slecht om een fatsoenlijke foto te maken en de Wolga zie ik af en toe volledig in de mist. Mijn filmcamera komt mijn tas ook niet uit. Jammer, de knop gaat om en dan moet het maar gewoon een reisdag zijn, gewoon van A naar B.

Als ik aankom in Novgorod blijkt het hotelletje echt aan de rand te liggen. Het ziet er gezellig uit en vooral knus. Heerlijke plek om te overnachten. Als ik mijn verhaal aan het bijwerken ben in het restaurant is een familie de verjaardag van oma aan het vieren. Klein clubje maar wel heel gezellig. Dan gaat de skype over. Mijn ouders bellen zelf, niet te geloven. Ze zagen mij online komen en dachten we proberen het gewoon. Lekker even bij kunnen kletsen tot het eten bijna aangebrand was.
Zelf eet ik een heerlijke zalm. Het is niet alleen gezellig, maar ook nog eens goed. Buiten zijn ze aan het bakken in ovens en aan de straat worden kebabs verkocht. Ze hebben het goed voor elkaar hier. Ik maak ook nog even de route voor morgen naar het hotel in Moskou. Gewoon weer 440 km. Hopelijk is het weer wat beter, want vandaag heb ik het koud gehad. Ik ben hierdoor ook bek af. Wat is Rusland een groot land, ik rijdt hier nu al een paar dagen doorheen en zie langs de weg regelmatig borden met plaatnamen en de kilometers eronder. Niet zelden is het 700 km of meer. Morgen wordt waarschijnlijk weer bosrijk.
Als ik met Jolanda ga skypen zit ze in het huisje van Getty en Sander met de kinderen. We hebben voor het eerst echt met zijn vieren contact. Ook Bowey en Timith mengen zich regelmatig in het gesprek en het is gezellig. Ze zijn er met zijn drietjes even helemaal uit. Timith heeft nog een pokerset van Getty gekregen en die moet natuurlijk gelijk uitgeprobeerd worden. Heerlijk om zo contact te hebben. Heerlijk om een gezinnetje te hebben.
Nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen. Ook al zijn er uitdagingen met betrekking tot de kinderen, toch geeft het me een fijn gevoel. Moet toevallig ook allemaal weer een beetje klikken. Ik voel me ook wel een beetje trots op Jolanda. Ze doet het toch allemaal maar….

In de ochtend krijg ik mijn eitje in een aardenwerk potje. Klaargemaakt met melk en opgeklopt met een krokant korstje. Heerlijk, iets om te onthouden voor thuis. Was even bang dat het weer pap was. Daar had ik het ondertussen wel mee gehad zeg maar.
Ik zit al weer op tijd op de motor. Het weer valt mee, het is bewolkt maar het ziet er niet naar uit dat het gaat regenen. Vandaag wederom even kilometers maken en op naar een nieuw hoogtepunt, Moskou of zoals het op de borden staat Mockba, soms ook Moskva. Ik moet wennen aan de Russische tekens op de borden. Het lukt me steeds beter, maar zeker in drukke steden heb je niet direct even de tijd om op je gemak eens uit te vogelen wat er staat. Mijn wegenkaart is uitgewerkt. Liep maar tot Novgorod. Ik zal me nu volledig moeten richten op de navigatie. Nu is dat gelukkig niet zo moeilijk, er is maar 1 hoofdweg en zolang ik de bordjes Mockba maar blijf volgen komt het vast goed.
De route loopt inderdaad alleen maar door bossen. Was is Rusland groen en uitgestrekt. De weg is wederom niet gek druk en je komt de gehele dag dezelfde mensen tegen. De een stopt daar even en de ander ergens anders. Ik stop regelmatig voor een bakkie of om wat te eten of gewoon om mijn kont even wat rust te gunnen. Door de temperatuur heb ik wel minder last van mijn billen. Ik zweet mijn pak niet meer uit. Kan ook niet met temperaturen tussen de 10 en 15 graden. De handvatverwarming werkt gelukkig nog. Nooit gedacht dat ik deze nog zou moeten gebruiken.
Als ik in de buurt van Moskou kom wordt het langzaam steeds drukker. Er wonen dik 12 miljoen mensen en die moeten toch ook allemaal van en naar hun werk. Ik rijdt al een tijdje door de stad en de eerste files worden gevormd. Nog 26 km tot aan ring 3. Rond het centrum liggen 4 ringen. De 4de is een snelweg om de buitenwijken van de stad, de andere drie liggen rond het centrum. Mijn hotelletje ligt vlak bij de 3de ring. 26 km file rijden dus. Af en toe schiet het wat beter op, ik durf ook niet zoals in Nederland langs de files te rijden. Op dit moment zie ik geen andere motorrijders en ik weet ook niet of dat hier wel getolereerd wordt.
Bordje 3de ring verschijnt, tenminste dat denk ik. Kan er niks van lezen. Het hotel moet dan makkelijk te vinden zijn, ware het niet dat als ik de ring op rijd er gelijk een splitsing is naar 2 tunnels. Ik neem natuurlijk de verkeerde en moet een stuk door de stad heen om weer op de ring te komen. Lang leven de navigatie. Mijn oriëntatie vermogen laat me een beetje in de steek. Moskou is zeker in de kern niet opgebouwd uit blokken zoals de meeste Russische steden. Eenmaal weer op de ring wordt ik door verschillende motorrijders begroet. Vaak komen ze even naast me rijden, steken een duimpje op en geven dan gas om al slingerend tussen de 4 banen met auto’s hun weg te vinden. Ze rijden vaak hard tussen de auto’s door. Iets wat ik met mijn gevaarte hier maar even niet wil proberen. Ik kom inderdaad vrij gemakkelijk bij mijn hotel en deze ligt naast de hippodroom, een paarden renbaan. Mijn motor staat weer bewaakt gestald en ik wordt vriendelijk te woord gestaan door een jonge dame. Wederom een goede keuze geweest dus. Ik ga hier een paar dagen vertoeven om de stad eens nader te bekijken. Ik ga de metro eens uitproberen had ik me bedacht. Ook weer eens wat anders, misschien neem ik zelfs nog wel een city-tour, wie weet.

Ik ben niet zo vroeg wakker, motorrijden mat af, en eigenlijk mag dat ook. Normaal ben ik iedere ochtend om 6 uur wakker om de dag te starten. Vandaag kan ik het rustig aan doen dus om half 7 ben ik er uit. Rustig wat dingetjes doen, ontbijten en kijken hoe we naar het rode plein kunnen komen. Bij de receptie krijg ik een kaart met daarop het centrum en de metrolijnen. Ze leggen me uit elke metro ik tot welk station moet nemen. De namen zijn wederom in Russische tekens. Wordt dus tellen of leren lezen. Bij de metro aangekomen koop ik een kaartje om 1 keer gebruik te maken van de metro. Ik kan dan van de ene in de ander metro om te komen waar ik wil. Pas als ik wederom een metro in wil van buitenaf moet ik een nieuw kaartje kopen. Voor 50 roebel kan ik dus naar het rode plein, zo’n 75 cent. Ik moet 1 keer overstappen onderweg. Alles is een beetje spannend de eerste keer, maar eigenlijk wijst het zich zelf. Alleen welke metro moet je nu nemen, die naar links of die naar rechts? Ik moet echt de borden en mijn kaartje vergelijken op tekens om de goede metro te pakken. 4 Haltes verder en 1 keer overstappen en ik ben bij het Bolshoi theater. Een beroemd theatergebouw waar de meest prachtige voorstellingen hebben plaats gevonden.
Van hier uit is het zo’n 600 meter lopen naar het rode plein. Alles is hier groot, de gebouwen de straten. Als je van de ene naar de andere kant van de weg wilt moet je er onder door. Werkt perfect. Net als de andere Russische steden die ik tot nu toe heb gezien is het schoon. Het wordt goed bijgehouden, maar ik zie ook niemand iets op straat gooien. Er staan ook afvalbakken genoeg.

Ik loop door de hoofdingang het rode plein op. Het valt me een beetje tegen op het eerste gezicht. Ze zijn tribunes aan het bouwen voor een muziek concours wat begin september plaats vind, dus de helft van het plein is afgezet. Wel zie je de bekende gebouwen gelijk, Het Kremlin natuurlijk, en de beroemde Sint Basyl Kathedraal met zijn mooie gekleurde bollen. Ook het GUM, Gosudarst- venny Universalny Magazin, een overdekte warenhuis met meer dan 1000 hippe shops ligt aan het rode plein. Overweldigende grote gebouwen, ook in de zijstraten. Prachtige architectuur en een hoop geschiedenis. Ik wandel op mijn gemak naar de brug vanwaar ik een mooie foto’s kan maken.

Gelijk kijk ik ook even naar de mogelijkheden om met mijn motor het rode plein op te rijden. Moet lukken schat ik in. Nu is er een Duitser met zijn cesna vliegtuigje geland op het plein. Dit werd hem niet in dank afgenomen. Het vliegtuigje hangt nu in een museum in Berlijn. Ik hoop dat het voor mij beter af loopt.

Het wordt langzamerhand steeds drukker op het plein en als ik de kathedraal in wil staan er rijen voor de kassa. Ook bij het mausoleum van Lenin is het erg druk. Ik heb nog een paar dagen, dus wil ik de bezoekjes maar in de ochtenden gaan plannen, voor alle hordes toeristen.
Ik pak nog een biertje bij de officiële ingang van het plein en waan me in Venetië. Kost me 7,5 dollar, wel een heerlijk biertje, echt tot de laatste druppel op. Ik zie diverse kleine tentjes waar ze souvenirs verkopen, maar ook straatartiesten zijn er volop om de mensen te vermaken. Goed geregeld hier in Moskou, het lijkt de Efteling wel. Ik zie een piloten helm/pet inclusief de bedrading voor zijn microfoon en hoofdtelefoon. Als ik informeer naar de prijs vindt ik hem in ene een stuk minder mooi, 150 dollar. Net iets te gortig zeg maar. Ook veel foute t-shirts met de afbeelding van Poetin er op. Iedere keer in een stoere houding op een paard of in uniform etc. Twijfel er aan om er voor de boys 1 mee te nemen.
Ik merk dat ik nog moe ben van de kilometers motor rijden en het slenteren en besluit naar mijn hotel terug te keren en morgen het Kremlin te gaan bezoeken.

Deze ochtend ben ik al op tijd wakker en vertrek rond 8 uur richting het Kremlin. Als ik wat rond wandel is het gelukkig nog lekker rustig. Een kaartje kan ik pas om 9.00 halen en er staan al een aantal mensen te wachten. Ik sluit aan in de rij. Nu kun je een kaartje voor het Kremlin kopen en voor de Armoury. Als je alleen een kaartje koopt voor de Armoury kun je de diverse andere gebouwen niet in. Ik koop ze dus maar alle 2. Beetje vreemd geregeld hier in Rusland, maar je went er aan. De kosten vallen reuze mee, zo’n 15 dollar voor 2 kaartjes.
Aangekomen bij de ingang van het Kremlin waar alleen Poetin zijn kantoor heeft kom ik de gebruikelijke poortjes tegen. Mijn tasje wordt volledig doorzocht en natuurlijk begint het poortje te piepen als ik er door heen loop. Op vliegvelden wordt ik er ook altijd tussen uit gepikt, hier is dat niet anders. Dus nog even volledig gefouilleerd en dan kan ik eindelijk het Kremlin in. Ik ben als 1 van de eerste in het museum Armoury waar heel veel geschenken liggen die de voormalige leiders van Rusland hebben gekregen. Het ziet er prachtig uit en zie zelfs een gedeelte van Nederlands zilver uit de 18de eeuw. Ik mag helaas geen foto’s maken. Dit is in alle gebouwen zo, dus ik besluit maar een boekje te kopen. Prijzen vallen allemaal wel mee, Amsterdam is duurder.
Het Kremlin heeft nog vele geheimen. Er lopen geheime gangen door de muren en onder het Kremlin en zelfs onder volledig Moskou. Alles om de president eventueel in veiligheid te brengen. Hij kan er weg op een trein , met de auto, te voet en via het water. Zou daar wel eens een kijkje willen nemen, maar dat gaat natuurlijk niet.
Het is overweldigend, mooi stukje Russische cultuur en geschiedenis, prachtige gebouwen, alleen jammer van de hoeveelheid mensen. Ik merk dat ik liever op een steen in de woestijn zit dan in de menigte op het rode plein of in het Kremlin.


Gek eigenlijk, want hier zijn meer dingen te zien. Vooral Japanners zijn vervelend. Ze letten totaal niet op andere mensen. Gaan tegen je aan staan, rochelen de gehele dag en spugen regelmatig een rochel weg. Ik kan veel hebben, maar als de zoveelste japanner tegen me aan gaat leunen om een foto te maken heb ik het gehad met de toeristen. Hier houdt niemand rekening met een ander. Iedereen wil die perfecte foto maken en de meeste lopen met een telefoon op een paaltje rond om continu selfy’s te maken. Snel de drukte weer uit.
Normaal maakt het mij niet zo veel uit. Bij een concert kan ik heel goed met mensenmassa’s overweg, maar dit is wat anders. Hier krijg ik kriebels van.
Snel terug naar mijn hotel, morgen met de motor op pad en verder relaxen.
Als ik contact heb met Jolanda, zit ze inmiddels bij Pien. Wederom gezellig gekletst. Pien is een moordwijf, lekker recht voor zijn raap. Vind niet iedereen prettig, maar ik mag dat wel. Jolanda gaat met Pien en de kinderen naar het vuurwerk kijken in Scheveningen. In Moskou is er ook zo iets, maar ik krijg niet uitgevogeld waar.
Jolanda heeft een ticket geboekt naar Krakau in Polen. Ze weet alleen niet zeker vanaf welke luchthaven ze gaat vertrekken. Ik kom niet meer bij als ik dit hoor. Zo van ik ga ergens naar toe, maar vanwaar ik vertrek is nog niet helemaal bekend. Wat ze ook zegt, ik blijf lachen, het is ook zo’n wereldreiziger. Ze beloofd me de gegevens toe te sturen zodat ik er ook nog eens naar kan kijken. Wat een geweldig mens.

Als ik het krantje, “The Moscow Times” lees zie ik Poetin in een onderzeeër zitten bij de Krim. Laat dat nu een bootje zijn wat door mijn broer is gebouwd. Trots laat ik de foto zien aan de medewerkers van het hotel en vertel dat het bootje uit Nederland komt en dat mijn broer deze heeft gebouwd. Geeft weer een leuk moment.

De volgende ochtend sta ik al vroeg op, ik wil om 7 uur naar het rode plein rijden. Als ik op pad ga is het rustig, het is ook zaterdag, en de weg naar het centrum is vrij simpel. Voor ik het weet sta ik met de brommer op het rode plein. Ik parkeer de motor en pak mijn camera. Er zijn al een paar bezoekers, maar die zijn gelukkig op 1 hand te tellen. Onderweg bij een stoplicht gaat het raampje omlaag van een limousine. Een gast met lang haar steekt zijn hoofd buiten het raam. Gedurende het wachten, het stoplicht staat immers 90 seconden op rood, hebben we het over reizen. Het is een jonge kerel die gereden wordt. Wat hij doet weet ik niet, maar geld heeft hij (of zijn vader) genoeg. Hij vindt het fantastisch dat ik hier rond rijdt en wenst me nog een fijne reis. Wel weer grappig. Nu is dit niet de eerste keer, maar wel door een kerel die mijn zoon had kunnen zijn achter in een limousine.
Ik maak een aantal foto’s op het plein en besluit dan om terug te rijden naar het hotel. Ik met mijn brommer op het rode plein, moet niet gekker worden.
Nog geen 1,5 uur onderweg geweest en een ervaring rijker. Weer iets wat ik af kan strepen.

De laatste dag in Moskou breekt aan en ik wil perse het Mausoleum van Lenin zien. Het is alleen tussen 10.00 en 13.00 open, dus ga ik al op tijd op pad om de grote drukte voor te zijn. Het lukt, want om 10.05 ben ik binnen. Buiten Lenin liggen hier nog meer belangrijke Russen begraven. Dit is alleen zichtbaar als je naar het mausoleum loopt. Sommige zijn begraven en andere gecremeerd. De urnen zijn in de muur van het Kremlin gemetseld. Een van de andere personen die hier een prominente plaats heeft is Joery Gagarin, de eerste Russische astronaut. Als ik een van de militairen vraag waar hij begraven ligt, mag ik over het hek heen en achter hem aan lopen. Ik krijg de kans er een foto van te maken. Ik zie de andere bezoekers verbaasd kijken en kan een glimlach niet onderdrukken. Gewoon vragen en wie weet wat er gebeurt, geweldig gewoon.
Ik loop richting de ingang en merk dat dit toch wel bijzonder is. Eenmaal binnen dalen we af en het is er donker. Je kunt net de trappen zien. Ook zijn er veel militairen die alles in de gaten houden. Je mag er jammer genoeg geen foto’s maken. Het is ook te donker. Dan zie ik de glazen stolp waarin Lenin ligt. Zijn lichaam ziet er in perfecte staat uit. Ik waag het er op om met mijn fotocamera te filmen. Als ik nadien de beelden terug kijk is het inderdaad te donker geweest. Misschien maar goed ook….. Lenin waarschuwde het parlement nog voor Stalin. Terwijl juist Stalin Lenin zijn laatste rustplaats gaf. Iedere nieuwe president die er aan denkt om het graf te verplaatsen komt bedrogen uit. Duizenden komen langs om het mausoleum te bezoeken.
Als ik weer buiten sta, is dit toch wel wat het meeste indruk op me gemaakt heeft in Moskou. De manier hoe de militairen hier mee om gaan. De veiligheidsmaatregelen, maar ook het respect voor Lenin. Behulpzame, vriendelijke en vooral trotse mensen die hier werken. Heel speciaal allemaal.
Morgen richting St. Petersburg. Weer een bijzondere stad, 2 dagen rijden een kleine 800 km.