Op naar de Stan landen

Morgen op weg naar mijn 2de overnachting in Azerbaijan. Je ziet hier ongeveer dezelfde dingen als Georgië, maar dan netter, de winkeltjes, de wegen. De wegen beginnen beter te worden naarmate je dichter bij de hoofdstad komt. De leeftijd van de auto’s ook, al is het oude Lada gehalte nog steeds erg hoog.
Azerbaijan is een “dictatuur”, Vader Heydar Elivev grijpt de macht in 1993 en zijn zoon Ilham neemt het stokje geruisloos van hem over in 2003. Vader heeft een aantal lucratieve deals gesloten met het westen voor de olie die het land uit zee laat halen. Hierdoor is Azerbaijan een stuk rijker als Georgië, maar hebben de mensen minder vrijheid en is de rijkdom niet voor iedereen. Overal waar je rijdt zie nog de portretten hangen van Heydar. Politieke vrijheid en vrijheid van meningsuiting zijn er nog steeds niet. Ik merk als ik met een ober aan het praten ben die behoorlijk Engels spreekt, dat hij op houdt met praten als er een collega binnen komt. Hij verteld me onder anderen dat de huizenprijzen de afgelopen 10 jaar gigantisch gestegen zijn en dat hij baalt van deze situatie. Azerbaijan heeft te maken gehad met diverse overheersers en leeft op dit moment nog steeds op oorlogsvoet met Armenië. Er is een wapenstilstand, maar deze wordt regelmatig gebroken. De hele Kaukasus is een onrustig gebied, al eeuwen zo geweest en nu nog. Ook zuid Osetie en Abgazie zijn onlangs pas verlost van hun onderdrukkers en nu zelfstandig. Armenië kamt nog met de volkeren moord door de Turken, die de Turken dan weer ontkennen. (zo’n 300.000 Armeniërs zijn om het leven gekomen) Etc. etc. Het zal ook hier nog jaren duren voor alles een plekje heeft gevonden. De landen zijn nog steeds niet volledig democratisch en Armenië is een van de armste landen ter wereld. Ook de corruptie in deze landen is nog aan de orde van de dag, maar daar heb ik tot nu gelukkig niets van meegekregen.

Als ik op mijn gemak van het ene naar het andere plaatsje rij wordt ik door iedereen nagestaard. Er wordt gezwaaid en geclaxonneerd. Men is in dit gebied en gedeelte van het land echt geen motorrijders gewend en al zeker niet een maffe Europeaan met zijn hele huisraad op de motor. Gewone toeristen trouwens ook niet. Ik stop even bij een tentje langs de weg voor een flesje water. Duurt een kwartier voor ik weer weg kan. Hij wil me van alles laten zien. Ik neem afscheid van hem en een aanwezige oudere man. Beide met hun gebit vol gouden tanden. Wederom bijzonder, elkaar niet verstaan, maar met handen en voeten kom je een eind. Rond 12 uur krijg ik honger en stop bij een tentje langs de weg. Ik heb er hier meerdere van gezien en het ziet er werkelijk fantastisch uit. Kleine tafeltjes staan onder een soort afdakjes verspreid in de tuin verbonden door een mooi aangelegd paadje van sierstenen. Als ik wat wil bestellen wordt ik al snel meegenomen door de eigenaar om maar even in de keuken te komen kijken. Ik besluit voor de gehakt met salade en brood te gaan en een bakje koffie. Was ik ook even aan toe. Heerlijk gegeten. Deze keer was de salade niet overgoten door zout en kruiden zoals normaal het geval is in dit gebied. Gehakt was wel heerlijk gekruid en was op de bbq geweest. Genieten dus.
Als ik mijn weg vervolg en nog even stop voor water heb ik gelijk een man of 10 om me heen. Sommige kunnen 1 a 2 woorden Engels en samen komen we een heel eind. Het gaat eigenlijk nergens over, waar kom je vandaan, waar ga je heen. Duidelijk dat deze mensen geen toeristen gewent zijn. Zijn ook allemaal bijzonder aardig en vriendelijk. Het heuvelachtige landschap wordt aan een kant geflankeerd door de hoge toppen van de Kaukasus en de andere zijde door het wat vlakkere landschap. Schitterend om door heen te rijden.
Mijn filmcamera kent nu een 2de probleem, waarbij het eerste langzaam schijnt op te lossen. Na eerst door overbodig vocht onbruikbaar te zijn vanwege vochtvorming voor de lens werkt nu de reeds aangemelde afstandsbediening in enen niet meer. Balen, want dit is echt wel een omgeving die er toe doet. Ik verzin een manier om rijdend mijn rechter handschoen aan en uit te doen, zodat ik de camera rechtstreeks kan bedienen. Dit lukt, is trouwens alleen toepasbaar op rechte stukken, zonder verkeer en zonder hobbels en liefst op een vlak stuk of naar beneden. Toch nog een paar stukjes kunnen filmen. Ik hoop het probleem voor Turkmenistan opgelost te hebben. Heb pas een paar minuten film en ben al 3 weken onderweg.

Morgen op naar Baku, de hoofdstad en modern zoals het zich voor doet. Ben benieuwd naar de samenkomst met de Belgen en wederom een grens over naar het bijzondere Turkmenistan. Benieuwd naar de natuur, de woestijn, de mensen en…….de Belgen.

Als ik het nieuws nog even bekijk op mijn telefoon, gewoon omdat het kan, blijkt in Tbilisi afgelopen nacht een wolkbreuk te zijn geweest. De rivier de Verde is buiten zijn oevers getreden, delen van de stad zijn onder water komen te staan en er loopt een nijlpaard door de stad, ontsnapt uit de dierentuin. Er loopt volgens sommige mensen ook nog een leeuw rond. Ben eigenlijk wel blij dat ik net een dag eerder de stad uit ben. Benieuwd wat de Belgen hier van meegemaakt hebben. Hopelijk zijn er geen slachtoffers gevallen. Hoe betrekkelijk is het leven.

Wat in Turkije al begint en in Georgië en zeker Azerbaijan alleen maar meer voor komt zijn taxi’s. Ze staan aan de rand van de hoofdweg te wachten op ander bussen of taxi’s, om de mensen van en naar het dorp of stad te brengen. Vernuftig stukje openbaar vervoer waar gretig gebruik van gemaakt wordt. Het worden alleen steeds oudere auto’s. In Azerbaijan rijden eigenlijk alleen stokoude Lada’s rond als taxi. Mini plaatje op dak en rijden maar. Je ziet bijna meer taxi’s als gewone auto’s. Hoezo APK keuring, hier rijden stokoude karretjes en als er iets kapot gaat wordt op een “vakkundige” manier gerepareerd.

In Baku aangekomen rij ik eigenlijk heel gemakkelijk naar het hotel en omdat ik voldoende tijd heb rij ik vanuit het hotel gelijk door naar het ticketburo om te kijken of ik al wat informatie kan inwinnen voor de overtocht naar Turkmenistan. Nu blijkt mijn navigatie niet helemaal lekker te werken en moet ik op de gok door de stad richting het water. Uiteindelijk na zeker 3 kwartier rijden bereik een soort van ticketburo. Onderweg wordt ik toegewuifd door 2 mensen om een oude BMW. Ik zwaai vriendelijk terug. Ze blijven me volgen tot aan het buro en ik ben benieuwd wat ze willen.
Het blijken 2 reizigers te zijn. Hij uit Duitsland, zijn vriendin uit Canada. Ze zitten al een week in Baku naarstig op zoek naar een achterband, die is inderdaad volledig op, en een visum voor Uzbekistan of Kazachstan. Ze vroegen me of ik de band hier had gekocht. Nee dus, 2 banden vanuit Nederland meegenomen, omdat ik absoluut geen idee heb over de levensduur van de banden. In sommige landen waar ik door heen kom rijden ook geen motoren, dus wordt het moeilijk reserveonderdelen te krijgen.
Het ticketburo waar we stonden bleek niet het juiste. Net toen we hadden besloten om naar een volgend buro te gaan werden we terug geroepen en kreeg ik een Engels sprekende dame aan de lijn. Ze vertelde dat we niet goed zaten en dat we naar een ander buro moesten en dat van morgen ochtend 10.00 der begonnen werd met de papierwinkel en dat er vanaf 1.00 uur tickets verkocht werden. Voor ik kon vragen waar dat buro lag werd de verbinding verbroken. Ik kreeg het telefoonnummer van de vriendelijke man en met zijn 3-en gingen we op weg.
Aangekomen bij het volgende buro bleek dit ook niet de goede te zijn. Nadat we gegevens uitgewisseld hadden besloot ik om naar mijn hotel te rijden.
Morgen weer een zoektocht naar het buro en dan maar kijken wanneer de boot gaat.

Ik had weer eens een balzaal van een hotelkamer. Groot, netjes, van alle gemakken voorzien. Eerst maar eens een lekkere douche gepakt. Mijn kleren plakte aan mijn lichaam, was weer dik 30 graden. Even een berichtje naar Jolanda dat ik goed was aangekomen. Vast ritueel aan het worden elke dag.

Die avond nog een heerlijk skype moment gehad met Jolanda. Heerlijk wat quality time samen. Wat is dit toch mooi. Ik zie er naar uit naar onze momenten samen en de verbinding vandaag is super. Heerlijk weer elkaars verhaal aangehoord en we hangen tevreden op. Dit zal voorlopig de laatste keer zal blijken.
Ben aan het twijfelen of ik een hapje ga eten, de Belgen zijn nog niet gearriveerd. Eerst maar eens een sms richting Rik, teamleider van de Belgen. En dan eerst maar eens een korte wandeling. Wederom een kappertje gevonden en met een fris bekkie ga ik een verkoelend biertje pakken in een klein restaurantje tegenover mijn hotel. Besluit uiteindelijk maar te gaan eten en als ik hiermee klaar ben arriveren de Belgen. Het is inmiddels bijna 9 uur.
Tijdens een biertje vertellen ze me dat er 1 heeft afgehaakt, ongeluk gehad in Roemenië. Hij blijkt een paar ribben gebroken te hebben en zit inmiddels al weer thuis. Gewoon stomme pech bij het vallen. Ook goed voorbereid kunnen dat soort dingen gebeuren.
We kletsen nog wat bij en gaan na 12.00 slapen om morgen op pad te gaan voor tickets.

Aangekomen in Turkmenistan na een nacht op een vrachtschip te hebben gebivakkeerd.
Nu kost het aanvragen van een visum voor Turkmenistan al veel geduld. Dit valt in het niet bij de douane formaliteiten. We hadden er al over gelezen, maar in het echt is het nog veel erger. Turkmenistan is een van de weinige landen die, ondanks dat ze onafhankelijk zijn, vasthouden aan de oude regels onder de USSR. Na onafhankelijkheid wist men zich geen raad en is veel van de oude regels blijven volgen. Een er van is de douane. Nu komen er minder dan 1000 bezoekers per jaar, dus als er 6 Europeanen op hun eigen motor de grens over willen wordt het een heel gedoe.

Bij het eerste hokje leveren we onze paspoorten in en worden naar het hokje ernaast gedirigeerd. 12 Dollar de man voor de kosten van de douane. Met het bonnetje terug naar het eerste loket. Deze man geeft nu aan dat er verder niets zal gebeuren tot onze begeleider er is. Nu zit deze precies 200km van de haven vandaan, dus dat kan even gaan duren. Hij stuurt wel iemand. Na een uur arriveert er inderdaad iemand. Er wordt wat heen en weer gebeld en we gaan de verdere procedure in. Hokje 4. Hier moet de verzekering geregeld worden voor de motoren, wordt gekeken naar de route die we mogen maken en wordt een berekening van het aantal km’ers gemaakt. Voor elk deel een aparte rekening. De gegevens van het paspoort en de motor worden 2 keer genoteerd. We krijgen ook een formulier met daarop getekend de route. Het is niet de bedoeling dat we hier van afwijken. Dit kan en zal, zoals later wel blijkt ,onderweg gecontroleerd worden door de diverse politieposten.
Van hieruit naar hokje 5. Hier zet een man een handtekening onder het gekregen document en we mogen naar hokje 6. Hier worden nogmaals de gegevens over genomen die op het formulier staan.
Op naar hokje 7. Hier wordt een discussie gevoerd over hoe laat we de brug gaan passeren op weg naar Turkmenbashi. Voor 12 uur kost dit 12 dollar, na 12 uur 25. Het is inmiddels al 10.45 uur dus voor 12 uur zit er waarschijnlijk niet meer in.
Dan naar het loket voor een ticket. Met dit ticket weer naar hokje 2 waar we alles betalen. Naar hokje 10, waar een agent een krabbeltje zet in een boek waar onze gegevens al op ingevuld zijn.
We zijn er bijna. Weer terug naar het ticket loket waar we nu ons bewijs van doorgang op de brug krijgen in tweevoud.
Het begint op te schieten. Hokje 12 worden onze gegevens nogmaals genoteerd van ons paspoort en kentekenbewijs, er worden kopieën gemaakt en we krijgen weer 2 formulieren mee die we in hokje 13 en 14 moeten laten ondertekenen en aanvullen. Terug naar hokje 12 om de formulieren af te geven, waarbij we 1 formulier mee terug krijgen.
15 Hokjes gehad en eindelijk klaar………….not. We staan buiten bij onze motoren en willen van het terrein af, maar het hek is dicht. Na 20 minuten rondlopen en navragen blijken we het laatste hokje vergeten te zijn. We moeten nogmaals onze gegevens laten zien en invullen en ook nog een rekening betalen voor verblijf op het terrein van de douane na 12 uur s’nachts. Weer 12 dollar de man. Inmiddels is de teller opgelopen tot zo’n 189 dollar pp. Maar hiervoor ben je dan ook verzekerd en alle belastingen betaald.
Nu is het alleen nog wachten op de poort dachten we, maar stom, hoe konden we dat nu vergeten, er moest natuurlijk nog een bagage controle uitgevoerd worden. Alle koffers open en mijn geval alles van de motor af voor ik mijn koffers überhaupt kon openen. De wat overdreven overkomende douanier controleert de eerste motor terwijl zijn vrouwelijke collega alle medicijnen van iedereen wil controleren. Nu gebeurt dit in het donker met de schaarse verlichting van lampen vanuit het gebouw.
Uiteindelijk zijn we klaar en kunnen de motoren gestart worden. Op naar het hotel. Deze exercitie duurde precies 9 uur, het was 3 uur in de morgen en waren allen bekaf. Wat een bureaucratisch geneuzel zeg. Vroeger was het nog erger hoorde ik later van een hotelmedewerker. Dubbel zoveel hokjes. Niemand heeft de weddenschap die we afgesloten hadden gehaald. Bert zat er het dichtste bij. Hij had verwacht dat we om 11 uur in het hotel waren, ik had kwart over 8.

Maar ja ik wilde perse naar Turkmenistan en geduld is een schone zaak. Je moet echt heel veel geduld hebben hier. Ben benieuwd als we weg gaan. We mogen onze motoren ook niet in een andere kleur spuiten. Alsof we dat al in gedachten hadden. Totale kosten exclusief visum en brief komen op 189 dollar. Inclusief de 25 dollar voor een spreekwoordelijk brug. Geen brug gezien……..

Als we moe bij ons hotel aan komen kleden we ons snel om nog iets te kunnen drinken en eten. Om 5 uur gaan de luiken dicht. Wat een dag.

De eerste volle dag in Turkmenistan beginnen we s’middags aan een korte rit van 175 km naar Yangikala om te gaan kamperen. Hiervoor volgen we de weg langs de kust en na een 20 km slaan we af richting de woestijn, naar niemandsland. De omgeving is vooral wijds en kaal met af en toe wat struiken, loslopende kamelen en paarden. Heel af en toe een piepklein dorpje. De redelijke weg wordt naarmate de kilometerstand oploopt steeds slechter. Steeds meer gaten in de weg en af en toe moeten we ploeteren door de zandduinen die over de weg zijn gewaaid. Dit is met een temperatuur van rond de 40 graden niet echt een pretje. Afzien dus.
De laatste 50 km sta ik meer op de pedalen dan dat ik zit. Continu kuilen ontwijken, over grind en rotsen rijden met af en toe nog een stukje asfalt. Er lijkt geen einde aan te komen en ik merk dat ik de kilometers af aan het tellen ben.
Uiteindelijk draait de weg en we dalen een stuk af naar een gebied, zo onbeschrijfelijk mooi. De canyons van Yangikala. Midden in de woestijn ontvouwt zich een schouwspel van vlaktes met daarop de uitgesleten bergen. Het is net de grand canyon. Verschillende kleuren uitgesleten gesteenten. Het harde werken is niet voor niets geweest. We moeten nog 30 km en ik heb geen idee waar dit gaat eindigen. Bij een oase in the middle of knowhere? Er is hier helemaal niets, alleen zand en af en toe een struikje. Onze navigatie geeft aan dat we op een bepaald punt links af moeten. Nu niet echt de gedroomde oase.
Het blijkt dat we een aantal km verderop een smal paadje links omhoog moeten. Een kronkelend zandpad naar boven. Steeds verder omhoog tot we boven op het plateau rijden. Uiteindelijk rijden we naar een punt vanwaar we rechts en links van ons de canyons zien. We slapen vannacht op het puntje van het plateau. Een werkelijk schitterende plek, zeker met de langzaam ondergaande zon. We zetten de tentjes op en onze 2 begeleiders maken een kampvuurtje. Deze keer niet voor de warmte maar voor een overheerlijke bbq. Onder een stevige wind eten we ons bereidde maal op inclusief lekker gebakken paprika, aubergines en tomaten. Bier hadden we niet meegenomen. We hadden niet verwacht dat onze begeleiders een koelbox bij zich zouden hebben. Alleen een flesje wodka. Als iedereen zijn borreltje op heeft druipen we langzaam af richting onze slaapplek. Het is nog steeds warm. Benieuwd of het hier echt afkoelt. Ik val langzaam in slaap met alleen het vliegennetje dicht boven op mijn slaapzak. Ik kan vanuit de tent de sterrenhemel zien. Als alle zaklampen gedoofd zijn zie ik werkelijk een prachtig schouwspel. Wat kun je veel sterren zien als het echt helemaal donker is. Het is ook het begin van een nieuwe maan, dus ook geen last van lichtinval hiervan.
Ik mis Jolanda. Had zo graag samen met haar op het matje gelegen om te genieten van de sterrenhemel en van elkaar. Samen de liefde bedrijven onder de sterren op een plek waar nog niet veel mensen zijn geweest. Anders dan bij de grand canyon in Amerika, samen kunnen genieten van een zonsondergang. Ik merk dat nu de contactmomenten minder worden ik nog meer aan haar denk. Ben al heel erg blij dat we kunnen sms’en en bellen. Hier midden in de woestijn is er geen gsm verkeer mogelijk. Misschien maar goed ook. Het kan alleen maar afleiden van wat je moet ervaren. Wow, ik ben een gelukkig mens dat ik dit mee mag maken. Langzaam val ik in slaap op mijn harde matje met hier en daar een steentje.

Na nog een valpartij van Luc in een zandduin vervolgen we onze weg richting Balkanabad. We zouden hier overnachten maar willen eigenlijk al wat verder doorrijden om het aantal kilometers naar Asjhkabad te verminderen. Als we uit de woestijn komen veranderd de weg in een brede strook asfalt. De enige hoofdweg van het land die loopt van Turkmenbashi tot aan Uzbekistan. De weg is saai en heel warm.

Aan dat saaie komt een eind als de BMW van Rik begint te slingeren. Hij voelt een trilling in zijn stuur en bij de achterband. Als we eens goed kijken naar zijn achterband zien we een ring bij de as zitten die er niet helemaal fris meer uit ziet. Als de motor op de bok staat en we een zwengel aan het wiel geven zwabbert deze behoorlijk. Waarschijnlijk een kapot lager. Na demontage van het achterwiel kunnen we het binnenwerk van het lager er zo uit halen. Compleet aan gort. We zien de ronde kogeltjes, of wat er van over is los liggen. De opvulbus en het lager zijn volledig aan elkaar vast komen te zitten. Er is helemaal niets meer over van het lager in de achteras. Het laat een hoopje gruis achter op het wegdek. We moesten nog zo’n 100km rijden naar onze slaapplek. Dus wat nu. Mark de techneut van de Belgen gaat met de gids mee in de auto naar het eerste stadje Bereket even verderop, zo’n30km, om te kijken of ze een lager op de kop kunnen tikken. Liefst ook eentje die past. Rik is ondertussen druk aan het bellen met BMW of in Turkmenistan niet ergens een steunpunt te vinden is. Niet echt dus. Wel in Turkije en Kazakhstan. Rik komt niet veel verder. Wij wachten met onze motorkleding aan in 40 graden onder de bakkende zon langs de snelweg. We hebben voldoende water bij ons, maar de hitte is enorm.
Als na bijna 2 uur wachten in de zon op het bloedhete asfalt het verlossende telefoontje van Mark komt. Het is geregeld, hij is op de terugweg. Het lager blijkt een redelijk standaard maat te zijn, dus dat was gelukkig niet zo’n probleem. De ring die het lager opsluit wel. Die moest ter plekken gedraaid worden van een stuk ijzer. Als je weinig hebt leer je problemen op te lossen. Zo doen ze dat hier. Als het achterwiel geplaatst is vervolgen we onze weg naar Serdar waar we slapen. Ook weer zo’n vreemd hotel. Ziet er aan de buitenkant allemaal prachtig uit.
Aan de binnenkant zie je in elk hotel de foto hangen van de geliefde leider, voormalig minister van gezondheid. Hij heeft de scepter in 2006 overgenomen van Niyazov “Turkmenbashi”, leider van alle Turkmen. Onze kamers hebben een plafond van zo’n 5 meter hoog. Uitstraling van niks en mij kamergenoot van vandaag Bert en ik hadden koud water.
Na het douchen toch eerst maar even een pint gepakt in de bar/disco van het hotel. Een even zo ongezellig ogend hok met grote spiegels, zitjes waarbij je een gordijntje dicht kon doen om prive te zitten en een barman die waarschijnlijk zijn hele leven nog niet heeft gelachen. De pinten smaken goed en we gaan dan ook nog maar een hapje eten in het restaurant van het hotel.. Dit is ook niet echt bijzonder en wordt klaar gemaakt door een kok die continu aan de wodka hangt. Het smaakt redelijk.

Tijd om mijn meisje te bellen. Wat is het weer fijn om haar stem te horen. Waarschijnlijk de eerste nacht geweest dat ik haar niet heb ge-appt of gesproken sinds mijn vertrek. Voelt vreemd. We houden het kort. Dit is moeilijk want we hebben elkaar zo veel te vertellen. Thimith is inmiddels geopereerd en zijn draadjes zijn uit zijn pols verwijderd. We hangen op, maar zijn eigenlijk nog lang niet uitgepraat. Thuis hebben we vaak telefoongesprekken van 2 uur of langer. We delen normaal alles met elkaar en dat is nu niet mogelijk. Het loslaten is begonnen, stapje voor stapje. Merk dat ik er moeite mee heb. Hopelijk is er internet in Ashgabat, de hoofdstad waar we morgen naar toe gaan. Kunnen we weer een keer skypen.
Het scheelt nu ik met anderen samen reis, je kunt je verhaal van die dag delen. Zal volgende week weer anders worden als ik in Uzbekistan afscheid van het groepje Belgen ga nemen. Met dat gegeven en de steeds slechter worden verbinding met Jolanda wordt het een heel ander verhaal. Ben benieuwd hoe we hier beide mee om gaan. Appen is in Turkmenistan zo’n beetje onmogelijk. Internet werkt af en toe en skypen werkt niet. SMS gelukkig wel. Zal wel een gepeperde rekening krijgen als ik thuis kom. Voor latere zorg. Mis mijn schatje, haar lichaam, haar lach maar vooral ook haar gebabbel bij het opstaan.

De rit naar Ashgabat is saai. Dik 200km over een recht stuk asfalt. Langzaam zie je meer begroeiing langs de kant van de weg. Rechts een bergketen waarvoor een rivier stroomt. Als we Ashgabat binnen rijden valt ons op dat het heel rustig is. Bijna geen verkeer op de weg. In Dongen kan het op een zaterdag veel drukker zijn. Veel grote gebouwen die er aan de buitenkant weer prachtig uit zien. Veelal appartementencomplexen. Hier blijkt heel veel van leeg te staan. Met een gemiddeld maandsalaris van 300 dollar is een appartement van 250.000 dollar natuurlijk moeilijk op te hoesten. De stroom is in dit land dan wel gratis en de benzine kost ook maar € 0,26, maar toch. Naar buiten toe is de werkeloosheid 0, in het echt schrikbarend hoog. We zien vooral veel grote auto’s. Alles is er schoon. Het klopt op een of andere manier niet. Het voelt vreemd. Over 2 jaar worden hier de Asia games gehouden. Ik vroeg me nog even af of het de wintergames waren, maar nee, gewoon in de zomer. Turkmenistan is geen sportland. Geen wonder bij deze temperaturen in de lente. Ik ga ook niet hardlopen bij 40 graden.
Ons hotel ziet er redelijk normaal uit. Alleen de prijzen zijn iets minder, 7 dollar voor een biertje en ook de was kost een vermogen. Hier worden we niet snel dronken. De lunch nuttigen we in ons hotel, s ’avonds drinken we ons in een winkeltje gekochte biertje op in het park onder het toeziend oog van een verkeersagent. Daar struikel je over in Ashgabat en trouwens in heel Turkmenistan. Het is zaterdag avond. In de tuin van het hotel zijn tafels en stoelen klaar gezet. Veel redelijk jonge mensen komen hier op af om te dansen op westerse muziek, te kijken naar westerse videoclips en te roken en drinken. Dit paste niet helemaal in het beeld wat we hadden van Turkmenistan. Op straat is roken strafbaar en drinken is voor moslims nu ook niet helemaal je van het. Het is de jetset van Ashgabat. Hoe kunnen jongeren anders een pintje betalen van 7 dollar of de flessen wodka die niet aan te slepen zijn. Om 11 uur stipt is alle herrie afgelopen en druipen de gasten rustig af. We kunnen eindelijk gaan slapen.

Als we naar de opgraving van Nice gaan net buiten de stad krijgen we van onze gids Serdar een gedegen uitleg over hoe het fort opgebouwd was en hoe de geschiedenis van dit land in elkaar zit. In deze regio zijn de eerste beschavingen geweest. Ze bestond naast die van de Mesopotamiërs. De stad Merv waar we over een paar dagen naar toe gaan, blijkt de oudste stad van centraal Azië te zijn waar 3 eeuwen voor Chr. zo’n 1 miljoen mensen woonden.

Van hier uit is ook nog een raar bouwwerk te zien. Een pad van marmer, 8km lang. De president heeft dit laten bouwen voor zijn ambtenaren. Kunnen ze laten zien hoe fit ze zijn als ze niet goed presteren. Het pad gaat over verschillende bergtoppen en bestaat uit marmeren treden. Hoezo lijfstraffen…….

Daarna nog een privé rondleiding gekregen in het archeologisch museum van Ashgabat. We waren de enige bezoekers. Een hele vleugel is uitgerust met foto’s en prullaria rondom de president.
De stad lijkt uitgestorven. Als we langs de prachtige regeringsgebouwen rijden maken we diverse foto’s. Bij het presentiele paleis krijgen we te horen dat we erg goed moeten uitkijken voor politie. Je mag het paleis en andere regeringsgebouwen niet fotograferen. Ze staan er dus allemaal op. 6 Nieuwsgierige mensen in een busje en dan niet fotograferen, right…..
Inclusief het monument ter eren van het eerste land wat volledig neutraal is ter wereld. Is me toch wat. Staan 2 wachten in een hokje bij 40+ graden een monument te bewaken waar geen hond rond loopt. Alles is groot en protserig. Alles voor de buitenwereld die er niet in mag. Beetje vreemd. Er is nog een museum waar alle geschenken van president “Turmenbashi” uitgestald staan die hij heeft gekregen van andere wereldleiders, waaronder de heer Li van Noord Korea die nu opgevolgd is door zijn zoon. Beetje van het zelfde soort zeg maar. Er staan gigantische wooncomplexen, waarvan het grootste gedeelte leeg staat. Een bizarre stad, met bizarre mensen. Niemand lacht en ieder doet precies wat hem of haar opgedragen wordt.

Als we op weg gaan naar Darvaza gas kraters in de Karakum woestijn rijden we de stad uit en nemen de afslag naar het noorden, de enige “grote” weg door de woestijn. We rijden dit keer niet zelf maar rijden met 2 4x4 auto’s. We moeten een fiks stuk door de duinen en dat gaan we echt niet redden met onze motoren.
Het land bestaat voor ¾ uit woestijn. Ook deze weg is niet best en onze chauffeur rijdt van links naar rechts om de gaten in de weg te vermijden. Het is een tocht van ongeveer 250km. Het landschap wordt weer een echte woestijn. We zien ook de loslopende kamelen weer. Het is een lange zit in de auto. Ben benieuwd hoe het er in het echt uit ziet. Het zijn 3 kraters die ontstaan zijn bij gaswinning door de Russen. 1 Ervan hebben ze in brand gestoken, waarbij ze dachten dat het vuur in een jaar of 2 wel uit zou zijn. Het brand nu al meer dan 40 jaar. Het is een mega bbq van 60 meter doorsnee in het midden van een woestijn waarbij de temperatuur met gemak toch al boven de 40 uit komt. Er staan nergens bordjes of andere aanwijzingen dat er ergens een afslag is naar de kraters. Toch slaat onze chauffeur ineens van de weg af de zandduinen in. Eerst zat hij nog geconcentreerd achter het stuur met zijn gordel om en beide handen op het stuurwiel. We draaien het zand in en glijdend en stuiterend stuurt hij nu ineens met 1 hand, doet zijn gordel af en kijkt meer naar de gids waar hij een gezellig praatje mee heeft dan naar de “weg”. Na een half uurtje stuiteren en glijden komen we op een vlakte en zien de krater voor ons. Op dat moment nog geen vlammetje te zien. Ik stap uit en begin met wandeling richting de krater. Wat is het hier warm in de woestijn. Zeker als je net 3 uur in een auto mat airco hebt gezeten. De wind heb ik recht op kop als ik richting de krater wandel en op zo’n 20 meter afstand besluit ik de krater toch maar te gaan benaderen met de wind in mijn rug. Kan ik er misschien iets dichter bij komen.
Niet voor niets 3 uur in de auto gezeten. Wat een gaaf gezicht. Na de nodige foto’s terug naar de auto’s gelopen om ons klaar te maken voor de nacht. We kamperen hier en ik besluit de opening van mijn tentje richting de krater te plaatsen. Kan ik er s ’nachts af en toe nog een keer naar kijken. Wederom wordt ons een heerlijke bbq voorgeschoteld. Goed geregeld zeg ik…… Als het langzaam donker wordt begint de gloed vanuit de krater steeds beter zichtbaar te worden. Het waait een stuk minder als bij de eerste nacht kamperen. En wanneer het helemaal donker wordt loop ik nog een keer naar de krater. Het wordt niet voor de niets de “Door to Hell” genoemd. Dit is nog indrukwekkender dan overdag. Het is geen natuurlijk verschijnsel, gewoon per toeval ontstaan, maar niet minder mooi. Als de Russen de fik er niet in hadden gestoken hadden wij niet zo’n mooi schouwspel mogen zien. Lang leven de Russen. Hoe krijg je zo iets nu vastgelegd op foto. Je voelt de warmte niet, je hoort het geluid niet. De sensatie valt helemaal weg als zo vaak. De mooiste dingen zijn vaak niet op foto vast te leggen.
Als ik nog een laatste keer mijn hoofd op til en naar de krater kijk val ik met een glimlach in slaap, echt gaaf.

Als we de volgende dag terug zijn in Ashgabat, verlang ik al weer naar de rust van de woestijn. Wat is deze stad nep. Protserig met al het goud en blinkend rvs. We zien de poetsdames weer de weg schoon vegen met een bezem en plantsoenen bij werken. Die avond gaan we ergens anders eten. Onder het stadhuis waar mensen getrouwd worden in een hotel wat pas een paar weken open is. We zijn wederom de enige gasten. Vanuit dit punt heb je een schitterend uitzicht over Ashgabat. Het is 1 grote zee van licht. Alle verlichting is uitgevoerd in LED. Lopen we in Nederland nog behoorlijk achter zeg maar. Je ziet alleen amper een auto rijden. Ook in de appartementen brand maar af en toe een lichtje. Na het eten nemen we nog even een kijkje in het park van de onafhankelijkheid. Serdar geeft aan dat op de plaats van 1 van de monumenten vroeger enkele eettentjes gestaan hebben. Er zijn in heel de stad amper 10 restaurants te vinden buiten die van de hotels. In het park is het wat drukker. Gezinnetjes lopen er met hun kinderen te wandelen of men zit op 1 van de vele bankjes. Hier staan ook beelden van alle grote leiders en krijgsheren die iets betekend hebben voor het land of de streek. De hele stad is 1 grote verheerlijking van voormalige grote leiders.

Ook in de volgende stad die we aan doen, Mary zien we hetzelfde beeld. Alleen nu rijden we een stukje door de buitenwijken waarbij we zien dat het verschil tussen arm en rijk wel degelijk aanwezig is. De wegen zien er niet uit, geen plantsoenen en een gribus aan gebouwen.
In het centrum waar we slapen weer pracht en praal. Geen hond die er rond loopt en geen winkeltjes, alleen maar grote gebouwen. Als we s’avonds na het eten nog een rondje lopen worden we bij een kruising tegen gehouden. 2 Armen als een kruisteken over elkaar. Een aantal militairen, politieagenten en mensen in een zwart pak (geheime dienst) weigeren ons de doorgang. De president is in de stad. En om te voorkomen dat iemand hem kan zien wordt alles hermetisch afgesloten. Hier zullen we morgen nog wel last van hebben als we een bezoek willen brengen aan de stad Merv.

Op naar Oezbekistan.
Die ochtend staan we vroeg op. Door het bezoek van de president zullen er weer wegen afgesloten worden en we willen vandaag op tijd bij de grens zijn. Die gast blijft ons achtervolgen…..
Binnenkomen duurde behoorlijk lang, eruit schijnt ook geen pretje te zijn. Als Bert zijn nagels staat te knippen op het balkon, het is 6.15 in de ochtend wordt er vanaf het plein voor het hotel driftig gezwaaid en geschreeuwd. Bert doet alsof hij dit niet heeft gehoord, maar als er iemand in paniek voor de hotelkamer staat blijkt dat de deur naar het balkon dicht moest. De president komt immers later op de dag in de stad en het hotel moet er voor het oog natuurlijk spik en span uit zien. Een open deur naar het balkon kan natuurlijk ook echt niet. Verstoord het aanzicht van het hotel natuurlijk ook gruwelijk.
Als we even na 7 uur wegrijden is de straat bezaaid met agenten en geheime dienst. We zijn net op tijd weg blijkt.
We horen nadien in Oezbekistan van een Frans stel dat er niemand meer de stad in mocht na 12 uur. Zodoende zijn ze maar doorgereden naar de grens. In Buchara komen we ze weer tegen. Hij 72, zij 64 rijden in een nieuwe Ural met zijspan. Geweldig ding om te zien. Nog echte Russische degelijkheid met een buizenframe voldoende van dikte voor een vrachtwagen. Natuurlijk ook ruimte genoeg om allerlei zooi mee te nemen. Iets meer als ik en vooral makkelijker. De zijspan is voorzien van aandrijving op 2 wielen wat vooral op een slechte ondergrond veel voordelen heeft. Het spatbord is niet van plastic maar gewoon metaal. Een zwaar lomp uit ziend gevaarte. Wel geweldig om deze mensen tegen te komen. Ze kennen een paar woorden Engels en email adressen worden uitgewisseld. Het blijkt dat ze net als ik naar Ulaan Bataar Mongolie willen. Onze eerste ontmoeting met de Fransen was in Mary. Zij waren die dag vanuit Iran het land binnen gekomen.
Ze vertellen me dat de Pamir sinds 2 weken afgesloten is ivm onenigheden met Afghanistan. Er worden op dit moment geen permits meer uitgegeven voor dit gebied. Ik heb een permit maar zal toch eens gaan navragen of het nog steeds afgesloten is. Ik wil perse door dit gebied rijden. Een van de hoogtepunten op voorhand van mijn reis. We zullen zien wat dit gaat brengen.

Als we bij de grens aankomen helpt Serdar ons met de formaliteiten aan de Turmeense zijde. In een spreekwoordelijke vloek en een scheet zijn we het land uit, dachten we. Een militair die buiten rond loopt wil toch nog even de bagage controleren. Serdar probeert het nog wel, maar we komen er echt niet onder uit. Als we na het stukje niemandsland de Oezbeekse grens bereiken moeten we 2 formulieren invullen. Nadien worden we naar een kantoortje gedirigeerd waar 2 douane mensen zitten. De eerste klopt de gegevens van ons in en de 2de controleert de bagage. We hadden verhalen gehoord over volledige strip search. Alle kleding uit, alle bagage doorzoeken. Nu werd er per persoon iets gevraagd. Ik hoefde alleen mijn medicijnvoorraad te gaan halen. De ander zijn tanktas, sommige niets en weer een ander zijn losse tas.
Buiten mijn medicijnen, waarbij de teekenpen toch wat zorgwekkend werd bekeken, moest ik nog even mijn portemonnee laten zien. Als laatste werd nog even naar mijn telefoon gevraag. Wat zou je hier nu mee kunnen aanrichten dacht ik nog. Als eerste gingen ze even alle foto’s bekijken op de telefoon, stukje inbreuk op privacy. Hoe kunnen ze dat nu maken dacht ik nog. Echt te bizar voor woorden. Ik had niks te verbergen dacht ik, maar zij stuitten toch op een aantal kiekjes die klaarblijkelijk niet door de beugel kunnen. Tip voor een ieder die naar Oezbekistan gaat. Een foto van je vrouw of vriendin in bikini wordt al gezien als keiharde porno en moet onmiddellijk verwijderd worden. Zogezegd zo gedaan. Eerst hebben alle dienstdoende mensen van de douane nog wel even naar de foto’s gekeken voordat ik ze moest verwijderen. Beetje vervelend moment. Wat ze niet weten is dat de foto’s natuurlijk nooit helemaal verwijderd worden en je ze altijd nog terug kunt halen. Beetje kortzichtig.
Het toestel hebben ze nadat ik had verteld de foto’s verwijderd te hebben ook niet meer gecontroleerd. Als iedereen door de betrekkelijk korte molen is geweest rijden we tot aan het laatste hek. Vergeleken met binnenkomen in Turkmenistan is dit een walk in de park. 3 formulieren invullen, Stempeltje ontvangen, bagage (gedeelte) laten controleren en we rijden in Oezbekistan.
Hier valt direct op dat we ook echt in een ander land terecht zijn gekomen. De wegen zijn van de zelfde redelijk belabberde kwaliteit, maar de mensen ogen vrolijker en de wereld ziet er weer uit zoals het moet, zonder alle pracht en praal, gewoon zoals het is, gewoon echt………