Het weerzien en.......back home

Om half 4 vertrek ik met de taxi naar de luchthaven. Het is druk op de weg maar de taxichauffeur rijdt behoorlijk hard door en weet de sluiproutes te vinden. Binnen 40 minuten sta ik voor terminal 1. Ruim op tijd en tijd genoeg om even op mijn gemak rond te kijken en wat te drinken.
De vlucht is op tijd vertrokken en verwachtte aankomsttijd is 5 voor 5. Op de schermen zie ik afgewisseld in het Pools en Engels “On Time” aangegeven staan. Ik merk dat ik gespannen ben. Hoe zal het lopen, hoe zal Jolanda het vinden, lukt het wel samen op de motor, dag en nacht bij elkaar.

Het duurt lang dat wachten. Ik bestel een biertje en besluit op de 2de verdieping naar de vliegtuigen te gaan kijken. Van hieruit heb je een mooi overzicht over op de start en landingsbaan. Er staat al een vliegtuig van Wizz air. Mooi paars, lekker opvallend.
Om kwart voor 5 zie ik een stip aan de horizon die langzaam groter wordt. Er staan geen andere landingen gepland, dus dat moet haast wel het toestel zijn met Jolanda. Als het vliegtuig dichter bij komt zie ik de paarse kleur, dat is hem. Ik merk dat mijn hart sneller begint te kloppen en ik maak een aantal foto’s van de aankomst en landing. Dan op naar terminal C waar alle passagiers aan komen.
Snel loop ik er naar toe. Ze heeft alleen handbagage bij, dus echt lang zal het niet duren. Ik sta voor de enige schuifdeuren. Af en toe gaan ze open en ik zie al wat mensen heen en weer lopen. Langzaam komen er wat steeds meer mensen uit en dan zie ik een stralend koppie tussen alle anderen in lopen, mijn schatje……..
Ik weet niet wat ik het eerste moet doen, toch besluit ik om snel nog even een foto te maken. Dit is zo’n gaaf moment. Ik vang haar op en we krijgen geen genoeg van elkaar. We wisselen het zoenen, het strelen en het naar elkaar kijken af. Dit is echt gaaf om elkaar na al die tijd weer te voelen en te ruiken.
Als we in de taxi zitten, terug naar het hotel laat ik het woord aan Jolanda, ze is toch al zo’n lekkere babbelkont. Ik moet nog even wennen aan het idee en kan haar alleen maar aan kijken, kussen en strelen. Terug bij het hotel na een rit die bijna 2 keer zo lang duurde maken we even een selfie voor de buitenwereld en wordt de moeder van Jolanda gebeld.
Dan geven we ons over aan de zo lang ingehouden passie………

Vandaag onze eerste rit door Polen. Ik ben wat langer bezig met inpakken en het voelt onwennig. Ben natuurlijk bijna 4 maanden gewend alles volgens een vast ritme in en uit te pakken en nu moet er buiten Jolanda ook nog een beetje extra bagage mee. Ze heeft echt weinig meegenomen, maar toch.
De eerste paar km voelen onwennig als we langzaam de stad uit rijden. Vooral bij het stoppen en langzaam rijden merk ik het extra gewicht. Verder heb ik niet eens in de gaten dat er iemand achter op zit. Ook het op en af stappen is even wennen. Door het extra gewicht kan ik nu voor het eerst in de reis wel goed met de voeten aan de grond. Zo zwaar is Jolanda helemaal niet , maar net voldoende om de motor wat extra door zijn vering te duwen.
Aan gekomen bij Auschwitz 2-Birkenau ben ik heel tevreden over het eerste stukje motor rijden. Voelde goed en ook Jolanda voelt zich prettig achterop. Die is ook voor de duvel niet bang en wil in ieder geval alles geprobeerd hebben.
Samen lopen we door het concentratiekamp en belijken de overblijfselen van een gruwelijk stukje geschiedenis. We lezen over de barakken voor de gevangenen, de kinderen waar medische experimenten op werden uitgevoerd, en alle andere zaken die zich hier hebben afgespeeld. De spoorlijn richting de gaskamers en crematoria maken nog de meeste indruk. Bij aankomst van de trein werden mannen gescheiden van vrouwen en kinderen. En door een vingertje naar links of rechts werd door een arts besloten wie nog fit genoeg was om te gaan werken of wie direct door kon naar de gaskamer.
We laten alles rustig op ons inwerken als we in het gras zitten en over het grote terrein kijken waar we nog barakken zien en ontelbaar veel schoorstenen.
Van hier uit nog een klein stukje doorgereden naar Auschwitz 1, het eerste kamp 3 kilometer verderop. Dit kamp is veel kleiner, maar doordat alles van steen was in zijn geheel nog bewaard gebleven inclusief de gaskamer en crematorium. We boeken een Engels talige rondleiding.

De man heeft een prettige stem en gaande weg de rondleiding merk je bij iedereen de ontzetting over wat er zich hier heeft afgespeeld. De martelingen, de sadistische praktijken, de totale willekeur aan straffen. De start van een ongekende genocide. Hier werd voor het eerst geëxperimenteerd met het gas waarmee meer dan een miljoen mensen van het leven werd berooft. Bij de eerste testen duurde het nog 48 uur voor mensen overleden, nadien vele malen korter. De rondleiding wordt afgesloten in de gaskamer en het crematorium. Je ziet de gaten waardoor de blikken met gas naar binnen werden gegooid en de ovens waar mensen telkens per 2 tegelijk gecremeerd werden.
Dit maakt echt indruk. Tegen het einde van de oorlog werden de mensen naar Birkenau getransporteerd waar er 4 gaskamers waren waar 2000 mensen tegelijk in konden.

Stil lopen we naar de motor en kleden ons weer aan, op weg naar het hotel, zo’n 10 minuten rijden. Het hotelletje ziet er prachtig uit en ligt net buiten het dorp. Bij binnenkomst komt de penetrante geur van honden ons tegemoet. Bij de receptie zien we een oude dame die waarschijnlijk nooit de kamer uit komt samen met haar 4 honden. Ze begint te grabbelen in een aantal kratjes op zoek naar de afstandsbediening. Deze blijkt achteraf gewoon op de kamer te liggen. Jolanda is inmiddels een paar meter verder op gaan staan en komt niet meer bij van het lachen. We krijgen ook een kaartje mee waarop ze met stift de 2 concentratiekampen aan geeft. Ik neem het kaartje aan en zeg niet dat we er al zijn geweest. Lachend lopen we naar de kamer. Van binnen is het oud, achterstallig en de kamer ruikt muf. Niet echt het schoonste hotel van de reis zeg maar. De motor mag weer in de garage. Als we de spullen op de kamer hebben gaan we zitten voor een landingsbiertje. Het eerste wat ik Jolanda bij kan brengen op deze reis. We praten nog wat na over onze belevenis buiten aan een tafeltje in de tuin. We lachen om de aankleding van het hotel. De dames achter de bar en receptie zijn super vriendelijk en als we ons eten bestellen bij het 2de biertje geeft Jolanda aan al een beetje aangeschoten te worden van al dat bier. Het eten smaakt werkelijk prima inclusief het toetje wat we bestellen. 1 Besteld, 2 gekregen. Iedere keer ligt er een nieuwe rekening klaar. Als ik nog een koffie en een wodka bestel komt de laatste.

We maken ons op voor de eerste serieuze rit voor Jolanda, zo’n 250 km. We overnachten in een gehuchtje bij Worclaw. We wilden eerst naar de oude binnenstad die een kleine vergelijking had met Krakow maar er was geen hotelletje vrij. De weg is saai over de snelweg langs mijnen, bossen en landbouw. Ik stop regelmatig en ben benieuwd of Jolanda het leuk vind. Het op en afstappen is een uitdaging en we besluiten om voor de volgende rit de tassen anders op de motor te sjorren zodat ze aan de andere kant kan opstappen. Ik voel haar helm tegen die van mij tikken. Ook ik kan mijn ogen moeilijk open houden. Ik merk dat ik vermoeid ben van alle kilometers en indrukken in de afgelopen maanden. Wat ben ik blij dat ze achterop zit. Totaal niet bang, een top wijf. We stoppen voor een snack.
Regelmatig voel ik even aan haar been en ook voel ik haar handen af en toe als ze me streelt. Wat is dit heerlijk om samen te doen.

Ik ga niet meer alleen op pad, in de toekomst gaan we samen.

Aangekomen bij het hotelletje blijkt het een topkeuze geweest van Jolanda. Een idyllisch plekje, schitterende locatie midden in de natuur omgeven door vijvertjes en bossen. Het hotelletje is een klein museum, een oud pand vol met schilderijtjes, leuke doorkijkjes en een perfecte kamer afgewerkt in mintgroen met wit en oude meubeltjes en een groot 2-persoons bed.
Als we een landingsbiertje doen besluiten we nadien nog even een wandeling te maken alvorens we gaan eten. Aan de overkant bevindt zich een vijvertje wat prachtig aangelegd is met rotspartijen, leuke plekjes om te zitten en een wachttorentje om wild te spotten in de bosrand. Heerlijk om door heen te wandelen en te genieten van elkaar.
De volgende dag is het weer nog beter dan vandaag en we besluiten er een dag aan vast te plakken in deze oase in Polen. Wat is het hier heerlijk.

Duitse avontuur:
We besluiten de route te plannen voor de volgende dag. We willen richting de Eifel gaan rijden en langzaam richting huis te gaan. In de buurt van Cochem een betaalbare overnachting gevonden bij Mieke’s gasthaus. Het is gelegen in een gehucht met 90 inwoners en wordt gerund door een Nederlandse. De route is wederom prachtig, klein gedeelte over de snelweg en verder compleet binnendoor over de bochtige wegen en langs de Moezel. We besluiten in Cochem even te stoppen voor een apfelstrudel met slagroom. Hij smaakt heerlijk, is alleen een beetje aan de grote kant. Om dat we tijd genoeg hebben kijken we onder het genot van een extra bakkie naar de mensen. Het is er druk en erg toeristisch. Leuk voor even, maar we zijn blij dat we iets achteraf geboekt hebben.
Na een dik uur rijden we verder. Het weer zit mee vandaag. Af en toe zijn er dreigende wolken maar ook de zon laat zich regelmatig zien. We slingeren door de bergen en genieten beide van de omgeving en het motor rijden.
Bij aankomst bij het gasthaus worden we verwelkomt met een landingsbiertje. Als we de kamer gezien hebben vragen we gelijk of we hier nog een nacht extra kunnen boeken. Dit gaat helaas niet, compleet vol.
We genieten van het grote bad en als we willen eten is er keuze uit een 6 tal gerechten. De gerechten zijn simpel maar met liefde bereid en we dineren heerlijk met een flesje uitstekende wijn.
Wat beweegt mensen om te emigreren. Ieder heeft daarvoor zijn eigen reden. Dit is ook weer een succes verhaal. Ik vertrek maar dan wel 1 die gelukt is.

Tegen de middag heb ik mijn motor weer opgetuigd en zijn we klaar voor het vertrek. Na nog een leuk gesprek met Mieke start ik de motor en gaan we op weg voor de laatste volle dag in Duitsland. Het weer is prachtig. De zon schijnt geregeld en de wegen zijn droog. We stoppen in Adenau om even te genieten van de auto’s die over de Nurburgring rijden. Een circuit van dik 20 km lang waar je elk weekend met je eigen auto of motor een ritje kunt maken en even het gevoel van Max Verstappen kunt hebben. Jolanda vindt het prachtig. Wat is het toch een topper. Al bijna 1400 km op de motor achterop en nog heeft ze een glimlach van oor tot oor. Grappig om te zien, zo’n klein vrouwtje in een stoer motorpak. Woest aantrekkelijk………
Na een bakkie rijden we verder. Omleiding, we moeten een stukje omrijden en de route duurt een half uur langer. Heerlijk, een half uur langer bochtjes draaien en genieten van de prachtige omgeving. Nog een klein half uur en we zijn in Memerich, het plaatsje met ons laatste hotel voor deze reis.

Ik draai een klein zijweggetje in naar rechts. Direct daarna is er een bocht naar links. Ik zie 2 motor rijders aankomen en de voorste zit veel te ver naar links. Hij rijdt op mijn weghelft en komt steeds meer mijn kant op. Ik probeer nog een uitwijkmanoeuvre naar links, maar kan een botsing niet meer voorkomen. We knallen tegen de vlakte en als ik sta is de eerste gedachte, “hoe is het met Jolanda”. Zij staat gelukkig ook al en lijkt helemaal in orde. Ik kijk nog even naar mijn motor en zie dan ook de andere motor liggen in een zandpad wat in de bocht uit komt. De 2de motor kon op tijd remmen. Het blijken ook Nederlanders te zijn. Wat een stom toeval om als Nederlanders samen in Duitsland een ongeluk te hebben. Samen tillen we mijn motor op.
Ik zie gelijk dat de schade groot is, voorvork krom, stuur scheef, diverse onderdelen afgebroken en verstralers stuk. Ik kan een g*tver niet onderdrukken als we de motor het zandpad opduwen. Ook de andere motor tillen we overeind. Ik bekijk de schade en moet even een stukje lopen. Mijn droom valt definitief in het water. 22700 km gereden zonder noemenswaardige schade en op 300 km van huis gebeurt er dit.
De andere motorrijder heeft het er minder van afgebracht. Hij heeft zijn sleutelbeen gebroken. Gelukkig zijn we alle 4 rustig en ik bel 112 voor medische ondersteuning. Daarna leg ik contact met de ANWB. Jolanda pakt nog wat pijnstillers uit mijn koffer voor de andere motorrijder die toch behoorlijk veel pijn heeft aan zijn schouder. Toch handig als je je eigen apotheek bij je hebt.
Vrij snel arriveert er iemand van het rode kruis. Hij roept de hulp in van een ambulance, maar door een ander ongeval kan deze niet snel genoeg ter plaatsen zijn dus wordt de trauma helikopter ingevlogen. Deze komt aan en land op een piepklein veldje tussen de bossen. We moeten er eigenlijk allemaal een beetje om lachen dat dit gebeurt voor een sleutelbeenbreuk. Even daarna komt de ambulance alsnog. Geert wordt grondig nagekeken door de broeders van de ambulance en de helikopter. Na 3 kwartier wordt hij naar het ziekenhuis gebracht en vertrekt de helikopter ook weer. De politie is inmiddels gearriveerd en neemt onze verklaringen op. Dit is verplicht na een ongeval met letsel. Het duurt allemaal lang, maar zeer correct. We krijgen uitleg over wat de procedures zijn en moeten ook nog wat formulieren invullen.
De politie vertrekt en de Duitse sleepdienst arriveert om de beide motoren op te laden. Ik heb nog even contact met de ANWB voor vervangend vervoer. Dit was helaas nog niet in gang gezet, dus dat gaat nog even duren. Op afstand zie ik mijn motor op de sleepwagen gaan. Ik baal als een stekker, maar ben aan de andere kant ook heel blij dat we dit allemaal nog na kunnen vertellen.

We zitten uiteindelijk samen in de Sleepwagen wederom op weg naar Adenau. Ik heb contact met het verhuurbedrijf en zij sturen iemand om ons op te halen. Het is stil, de chauffeur breekt het ijs en weet precies hoe hij hier mee om moet gaan. Blijkt een heerlijke kerel te zijn en we kletsen gezellig tot aan Adenau. Jolanda zit inmiddels achterin tussen de koffers en andere zooi van de motor. We worden afgezet bij het cafe am Ring. Naast het circuit waar op dat moment de laatste auto’s over heen rijden. We besluiten wat te gaan eten, daar de auto nog wel even op zich laat wachten. Ik ben stil en kan het haast nog niet geloven. Morgen naar huis, maar niet op de motor. Ik heb zoveel kilometers gemaakt over slechte wegen en in landen waar men het niet zo nauw neemt met de verkeersregels. Landen waar mensen s’morgens al aan de drank zitten bij het ontbijt en daarna gaan rijden. Net nu, net het laatste stukje. Wat had ik de brommer graag Dongen ingestuurd. Een volledig rondje gereden…………..
De man van Herz arriveert en we moeten nog een klein uur rijden naar het depo waar we de auto in ontvangst mogen nemen. We zijn beide behoorlijk moe en aangedaan van datgene wat gebeurt is. We zijn het er samen over eens dat we niet terug rijden en dan midden in de nacht aankomen in een hotel waar alles toch weer dicht is.
Er schijnt een hotelletje in de buurt te zitten. Ik bel het geboekte hotel om de reservering te cancelen. Gelukkig alle begrip. Bij aankomst ziet het er leuk uit, mooi restaurantje en als we de kamer zien ben ik aan een kant blij dat we iets dichtbij hebben gevonden. We laden de spullen uit de auto en gaan nog even wat drinken. De kamer ziet er niet uit en ook de douche en toilet zijn smerig. Dat ben ik niet gewend in Duitsland. Het hotel wordt gerund door Kroaten wat het misschien verklaard. Na een landingsbiertje en een aantal wijntjes gaan we een beetje aangeschoten naar de kamer. De emoties komen er uit bij Jolanda. Ondanks alles kunnen we samen toch nog lachen.
Het bed is slecht maar door de drank slapen we vast.
Er is geen ontbijt mogelijk, dus als we wakker zijn besluiten we de auto maar in te laden en ergens een ontbijtje te gaan scoren. We blijken in Bonn te logeren. Goed dat we gisteren niet meer terug gereden zijn. We blijken midden in de stad te zitten en het duurt even voor we op de snelweg zijn. Bij de eerste autohof stoppen we en nemen een broodje en een bakkie. Het blijkt een beetje een lugubere plek te zijn en als we ons broodje op hebben gaan we snel verder. De parkeerplaats staat vol met vrachtwagens en er loopt vreemd volk rond. Totaal anders dan de Eifel en minder uitnodigend.
We houden de moed er in, maar ik ben vaak stil. Baal verschrikkelijk dat ik nu in een auto rijdt. Het weer is prachtig en ik had zo graag de laatste kilometers op mijn motor gereden. We stoppen nog een keer voor een goulashsoepje, smaakt redelijk. Het weer is prachtig en buiten staan meerdere motoren van Nederlanders die allemaal een weekendje hebben gehad in Duitsland, zij wel.
Het laatste stukje voelt vreemd. We passeren de grens met Nederland bij Venlo en tegen half 3 arriveren we in Dongen.
Bowey komt over de straat naar me toegerend en is hevig geëmotioneerd. Wat een band heb ik gekregen met dit ventje in zo’n korte tijd. De straat staat weer vol en ik weet niet goed wie ik als eerste moet knuffelen. Mijn moeder kan weer slapen, ik ben weer veilig thuis. De knuffel die ik van haar krijg vergeet ik niet snel meer.
De middag verloopt gezellig, ik raak niet uitverteld over de reis en het rotgevoel dat ik niet op de motor ben thuisgekomen is even weg.
Wat een lieve mensen hebben we toch om ons heen verzameld. Eerst nog een landingsbiertje, veilig thuis gekomen in een Duitse Opel. Dit had ik van tevoren ook niet kunnen bedenken……….

Het einde van een droom, de start van nieuwe uitdagingen. Bijna 23.000 km na mijn vertrek op 23 mei. Wat een avontuur is dit geweest. Ik heb de meest fantastische mensen ontmoet, de meest bijzondere dingen gezien.

Nu even geen routes meer bepalen, geen lonely planets meer lezen, geen bijzondere plaatsen bekijken en bijzondere mensen ontmoeten. Tijd voor bezinning en nieuwe uitdagingen. Eerst maar eens proberen te landen en wennen aan thuis zijn.

Voor eenieder die me gevolgd heeft:
Het was mijn droom om een keer een grote reis te maken. Mede door de steun van iedereen, niet alleen voor mij maar vooral voor Jolanda is het een succes geworden. Bedankt voor alle lieve woorden en berichtjes. Ik vond het leuk om mijn belevenissen met jullie te delen.

Globetrotter rides again………destination unknown