naar het "Dubai" van de steppen

Op pad naar het Balkash meer en het grote niets. Kazakhstan is extreem dun bevolkt, het is zo groot als west Europa en er wonen net zo veel mensen als in Nederland, en ik kom dus ook niet veel dorpjes tegen na Almaty. In het begin nog wel, maar dat wordt snel minder. Het landschap verandert van een gele deken naar donker grijs met kleine struikjes. Verder is er helemaal niets. De weg is verder prima met af en toe gevaarlijk hoge rullen in het wegdek. Deze ontstaan door de grote hitte en vrachtwagens. Het zijn net golven in de weg. Oppassen dus voor de je positie op de weg, want zo’n rul kan soms wel 20 cm hoog zijn en dan wordt je als motorrijder gelanceerd. Ik kan mijn tempo van rond de 90 goed aanhouden. Harder mag niet en is ook niet nodig. Laat het landschap maar op me inwerken. Dit is de grote doorgaande weg naar Astana, maar erg druk is het niet. Regelmatig zie ik een vrachtwagen, personenwagens zie ik veel minder. Wat is dit een overweldigend landschap.

Soms zie je in het heuvelachtige landschap een boerderijtje. Echt in de the middle of nowhere. Hoe kunnen mensen hier overleven. De temperatuur is rond de 35 graden maar er waait een verkoelende wind die soms best krachtig is. Ik hang vaak heel schuin tegen de wind in laverend tussen de rullen asfalt. Maakt het motorrijden wat plezieriger, want na Tadzjikistan had ik niet verwacht dat er zulke lange rechte wegen konden bestaan. Als ik voor me en in de spiegel kijk zie ik alleen maar 1 rechte strook asfalt. Daarnaast alleen woestijn. Soms zie je een kudde schapen, wat paarden en af en toe een stinkende kameel. Wat kunnen die beesten ruften zeg.
Voor de lunch eet ik een slaslick met brood en koffie. Heerlijke combinatie. Het is een soort stopplaats waar heel veel kleine restaurantjes zijn. Ik doe het lekker rustig aan want ik ben al op tijd vertrokken en we hebben de tijd. Als ik na 350 km aan kom in het plaatsje Burylbaytal stop ik om even te tanken en wat te drinken. Ik vraag aan het meisje achter de kassa waar ik een “gastienietsa” kan vinden. Ze legt me in gebaren taal uit dat aan het eind van het dorp een hotel genaamd Armir te vinden is geschreven in rode letters. Als ik daar aan kom en naar binnen loop zit een vrouw samen met haar dochter te eten en te kijken naar de tv. Op mijn vraag of dit Armir is krijg ik een bevestigend antwoord. Dan begint ze in het Russisch te ratelen zonder haar ogen van de tv af te halen. Op mijn vraag of ik hier dan 1 nacht kan vertoeven krijg ik weer een hele waterval zonder dat ze haar ogen van het toestel af haalt. Ik besluit om maar te gaan en mijn geluk verderop te beproeven.

Dit blijkt nog niet zo makkelijk in Kazakhstan, daar de dorpjes nog al ver uit elkaar liggen. 2 Plaatsjes verder, zo’n 175 km, vindt ik een wat groter dorp en rijdt van de doorgaande weg af het dorp binnen. Het ziet er oud en vervallen uit. Russische architectuur, waar al meer dan 20 jaar geen onderhoud aan is geweest. Je ziet de buizen van de stadsverwarming langs de weg en over de weg bij kruisingen. Als ik het enige stoplicht van het dorp passeer zie ik aan de rechter kant Motel op een gevel staan. Ik rijdt nog een stukje door, maar omdat ik niets anders kan vinden draai ik om en ga naar het motel. Daar aangekomen wordt ik door een dame verwelkomd. Ze spreekt een paar woorden Engels en dat is voldoende om een kamer te boeken. Ze laat me de kamer zien. Het is wederom een hok, redelijk schoon met een gedeelde toilet op de zelfde verdieping en een gedeelde douche op de begane grond. Het raam kan niet open. Ik wilde het openen, maar hield gelijk de klink in mijn handen. De airco maakt een pleurisherrie. Al bij al een prima stek om te slapen dus. En ze hebben wifi, helemaal top.
Ik ga de spullen van de motor pakken onder het genot van een aangeboden koud biertje. Een reeds aanwezige dame komt samen met de eigenaresse naar buiten en wil perse op de foto met mij. Ze vraagt me of ik mijn gegevens aan haar wil geven en krijg als dank een kaartje van haar inclusief een hartje wat ze er op kriebelt. Daarbij krijg ik nog wat zakjes thee en chocolade uit Kazakhstan. Waar ik dit allemaal aan te danken heb weet ik niet, maar het is wel erg leuk. Verder zal het waarschijnlijk niets worden tussen ons, ze is rond de 60 schat ik en heb thuis wel een hele lieve vriendin zitten.

Het was al laat toen ik arriveerde en ben behoorlijk hongerig. Ik kan wat eten in het cafe aan de overkant. Als ik hier binnen stap ben ik de enige gast en voor ik het weet staan ze met z’n 3-en om me heen om de bestelling op te nemen. Ieder kent wel een woordje Engels en een van de dames is zo slim foto’s van gerechten te tonen. Ik kon mijn maaltje weer besteld krijgen en heb er heerlijk gegeten. De zaal zag er feestelijk uit, echt Aziatisch. Veel kleuren, witte kleden over de stoelen met gouden strikken, een wit tafellaken met plastic er overheen. Gekleurde servetten in de glazen. Mooi dat ze dat speciaal voor mij gedaan hebben dacht ik nog.
Bij het weggaan kwam het personeel ook nog even mee naar buiten en we hebben een half uurtje heerlijk gekletst over reizen, hoe Nederland was en over hoe ik toch bij kwam om dat hele takkeneind deze kant op te rijden op een motor. Deze reactie krijg ik vaak. Mensen hebben geen gevoel bij reizen. Snappen niet wat voor vrijheden je dat geeft en hoe rijk je er van wordt. Ook vinden ze het wel heel vreemd dat ik juist in dit plaatsje ben gestopt en juist bij hen kwam eten.

Toeval bestaat niet, het valt je toe. Probeer dat maar eens in het Russisch uit te leggen.

Ik probeer te slapen met de herrie van de airco. Uiteindelijk lukt het, had vandaag natuurlijk ook een lange dag gemaakt en dik 500km gereden. Om 5 uur wordt ik wakker van de kou. De airco heeft de temperatuur in de kamer eindelijk omlaag gekregen en ik moet een extra dekentje pakken om weer lekker verder te kunnen slapen.

Nachtje Balkash:
Ik ga eindelijk slapen, het is al na 12 uur en ik heb morgen een waarschijnlijk pittige dag voor de boeg. Skypen is leuk, maar er gaat zo veel vrije tijd in zitten. Ik slaap vast maar ben om 5 uur al weer wakker. Toch weer een beetje kriebels in mijn buik. Eerst maar eens buiten kijken of de brommer er nog staat. Gelukkig wel met alles er op en er aan. Door het late skypen kon ik mijn ontbijtje voor deze ochtend niet meer geregeld krijgen. Geen probleem, los ik onderweg wel op. Alleen het bakkie koffie mis ik wel bij het opstaan. Eerst maar eens het vaste ritueel van de motor optuigen. Dat is ook het enige nadeel van zo reizen. Elke dag het op en afbreken. Gaat volgens routine en is ook eigenlijk zo gebeurt. Langzamerhand weet ik wel hoe en wat. Ik betaal nog even voor een biertje en water uit de minibar en vertrek de zandbak in.
Eerst nog even getankt. Dit is een ritueel in de stan landen en hier moet je even de tijd voor nemen. Je moet eerst betalen alvorens je kan tanken. Je weet natuurlijk niet hoeveel benzine je nodig hebt, dus hier heb je het eerste twijfelpunt. Je gaat aan de lage kant zitten waardoor de tank natuurlijk niet helemaal vol komt. Je vraagt nog wat extra liters bij en soms, na een keer of 3 is de tank echt vol en kan het overschot in het kannetje achterop. Dit duurt meestal een minuut of 20. Geen probleem, ik heb vakantie. Nu kan ik heel af en toe geregeld krijgen dat ik een bedrag neer leg bij de kassa, te veel natuurlijk, en dat ik dan ga tanken tot hij vol is. Ik krijg dan het teveel betaalde geld terug. Soort omgedraaide wereld. Dit lukt maar zelden, omdat ik door de taalbarrière dit proces maar af en toe duidelijk kan maken. Blijft iedere keer weer een avontuur dat tanken. Ook het zoeken naar 95 octaangehalte kan af en toe een probleem zijn in de stan landen. Vaak hebben ze maar tot 90 en soms zelfs alleen 80. Van dat laatste gaat je motor echt niet beter lopen, maar op 90 loopt hij prima. Ook kom ik 92, 93, 96 en 98 tegen. Soms in het zelfde land. Maar tot nu toe heb ik eigenlijk geen problemen gehad met tanken. Vaak hebben zelfs de kleinste dorpjes iets van een benzinestation, desnoods gewoon een tankwagen langs de kant van de weg, die de benzine per liter verkoopt in flesjes. Het valt me eigenlijk allemaal reuze mee en de problemen die ik had verwacht zijn er helemaal niet. Gewoon je ogen de kost geven of vragen.

Ik ga op weg naar Karagandy. Een industriestad ontstaan door de deportatie van Russische gevangen die hier te werk werden gesteld in kampen. De weg is lang, een kleine 400 km en dwars door de woestijn en steppen van Kazakhstan. Ik ga naar het midden van het land. De omgeving verandert langzaam van vlakten in een licht glooiende omgeving. Ook de kleuren veranderen continu. Dat continu moet je een beetje in perspectief zien. Het verandert een aantal keren, maar niet om de 100 meter. Meer om de 100 km. De weg is lang en vaak kaarsrecht. In Tadjikistan al lange wegen meegemaakt, maar dit slaat alles. Het is moeilijk je te concentreren meer omdat de weg eigenlijk heel goed is vanaf Balqash. De temperatuur en de wind zijn een ander verhaal. Het is weer eens bloedheet, gelukkig met een licht verkoelende rijwind en het waait ontzettend vanuit verschillende richtingen. Ik zie regelmatig kleine wervelwinden ontstaan en ik zwabber van de ene naar de andere kant van mijn weggedeelte. De wind slaat onder mijn vizier en regelmatig rijdt ik met dichtgeknepen ogen over de weg. Ik moet dan ook vaak even stoppen om wat te drinken en even op adem te komen. Onderweg kom ik een paar kleine gehuchtjes tegen en 2 redelijke dorpen. Bij een van de dorpen eet ik mijn ontbijt/lunch. Ik eet “manty”een soort momo’s, pakketjes deeg met gehakt en ui er in, gekookt in bouillon. Samen met echt lekker brood en een bakkie koffie. Dit wordt naarmate ik noordelijker ga steeds makkelijk. Ik vind het ook steeds meer op de menu kaart en mensen staan me ook niet vreemd meer aan te kijken als ik een “chorny kaffe” bestel. (zwarte koffie)

Het eettentje ziet er ook veel beter uit. Het lijkt als of ik steeds meer in de bewoonde wereld kom. Gewoon een toonder waar je je bestelling kan doen. Je kunt ook van alles meenemen aan snoep en drank voor onderweg. Lijkt bijna een AC restaurant.

Ik heb vandaag regelmatig met een glimlach op de motor gezeten. “Zie mij nu eens rijden door de woestijn van Kazakhstan” denk ik dan. Geeft een geweldig gevoel, meer omdat het landschap zo overweldigend is. Dit keer geen onmetelijk hoge bergen maar een uitgestrekt landschap met alleen maar kleine struikjes en verder helemaal niets. Als ik op een steen zit naast de weg voel ik me heel klein worden in de overweldigende natuur om mij heen. In de zomer is het hier bloed heet, in de winter kan het hier gemakkelijk 20 graden vriezen. Een harde omgeving om in te wonen. En toch zie je af en toe een boerderijtje of een herder met wat schapen of koeien. Wow………..

Op weg naar Astana blijkt de weg vanaf Karagandy een grote opbreking te zijn. Om de paar kilometer, kilometers lange wegwerkzaamheden. Dus regelmatig van de weg af om door modder en over kiezels te rijden. Nu ben ik dat inmiddels gewend, dus geen probleem. De nieuwe weg die ze aanleggen moet ooit tot aan Almaty lopen. Hier zijn ze nog wel een paar jaar mee bezig schat ik. Het wordt wel een mooie gladde weg. Alleen de charme gaat er een beetje van af. Onderweg stop ik voor een welkom bakkie. Wederom geen vreemde gezichten als ik om koffie vraag en als ik wil gaan zitten komt er een Russische motorrijder binnen. Hij is op weg naar Almaty en nadien naar Oezbekistan om te gaan paragliden. Hij had mijn motor buiten zien staan en besloot om eens poolshoogte te gaan nemen. Lekker even bij gekletst en nadien vervolgen we beide onze weg. Hij stond er op om ook mijn koffie en mars te betalen. Wat zijn mensen af en toe toch gastvrij. Als ik weg wil rijden komt er een politieauto aan met 2 agenten. Ze stappen uit en komen op me af. De helm die ik op had gedaan doe ik weer af en ik schud de 2 de hand. Ze zijn gewoon nieuwsgierig over waar ik vandaan kom en of ik deze malle trip in mijn eentje aan het maken ben. Ik leg wat uit over mijn route en aan de hand van een kaartje kan ik het echt duidelijk maken. Een lach verschijnt op hun lippen en beide zeggen ze dat ik een beetje gek ben. Aan de andere kant vinden ze het fantastisch wat ik doe en dat ik in hun land aan het rondrijden ben. Ondertussen staan ze mijn motor van voor tot achter te bekijken. Ik denk nog, zo meteen wordt mijn nummerplaat gezien en ben ik alsnog de lul. Maar nee, de led lampjes van mijn achterlicht (5 cm boven mijn nummerbord) vinden ze veel interessanter en na nogmaals elkaars handen geschud te hebben ga ik verder op weg naar Astana. Was weer leuk om mensen te spreken.
Als ik bijna in Astana ben zie ik een motorrijder langs de weg staan. Motor volgepakt, dus een reiziger. Ik stop om te vragen of er wat aan de hand is. Hij is een ander muziekje op zijn mp3 speler aan het zoeken. Het blijkt een in Zweden wonende Spanjaard te zijn, Pedro. Ooit met reizen begonnen vanuit Spanje en in Zweden blijven hangen. Hij was ook in de Pamir geweest. Geweldig om weer een Tadzjikistan reiziger te ontmoeten. Iedereen die je er over spreekt is lyrisch. Het is ook een geweldig land met de meest prachtige uitzichten en bevolking. Hij gaat op weg terug naar Zweden. Is al te laat, want hij had maar 5 weken vakantie. Het duurt nog 2 weken voor hij terug is, maar daarover maakt hij zich niet zo druk. Het komt zoals het komt. Ik hoop dat zijn baas er ook zo over denkt.
Een stukje rijden we nog samen, maar in het begin van de stad scheiden onze wegen. Hij gaat zo ver mogelijk door rijden richting de grens. Ik slaap een aantal nachten in Astana.

In Astana ga ik de toerist uithangen. Astana heeft als een van de weinige steden in Azië een bus tour door de stad. Die wil ik wel eens proberen.
Eenmaal aangekomen bij het hotel ziet het er toch weer net iets anders uit dan op internet. Geeft niks, de kamers zien er prima uit, de staf spreekt redelijk Engels en ze hebben een bar. Ik ben nogal snel tevreden. De stad is redelijk groot en druk, er wonen nu al zo’n 800.000 mensen groeiende naar meer dan 1 miljoen in 2030, maar alles loopt gemoedelijk in elkaar over. Het verkeer rijdt rustig en ik ben natuurlijk inmiddels al wat gewend en manoeuvreer mijn motor handig door het verkeer heen. Wederom regelmatig een duimpje en geroep vanuit de auto’s. Also famous in Kazakhstan………
De stad is opgedeeld in het oude gedeelte en het nieuwe van 1997. Dit was het moment dat deze stad de nieuwe hoofdstad werd van Kazakhstan. De president wil er een kunstwerk van maken en het ene na het andere nieuwe gebouw wordt er neer gezet. Anders dan in Ashgabat worden deze gebouwen wel gebruikt en zijn de bewoners van deze stad trots op wat er allemaal gebeurt. In aanloop naar de Expo 2017 wordt er nog van alles aangelegd, zoals een nieuwe snelweg en een supersnelle treinverbinding naar Almaty. Ik doe er met de motor nu een paar dagen over, straks moet het met de trein in 5 uur lukken. Laagvliegen door de woestijn…….
De sfeer is ook totaal anders in deze stad. Mensen zijn relaxed, vriendelijk, iets minder stuurs lijkt het wel. Misschien ook wel meer gewend aan buitenlanders.

Ik merk dat ik op de terugweg ben. Kom langzaam weer in de “beschaving”, het wordt meer Europees, minder Aziatisch. Ik merk dat ik daar aan moet wennen. Ook hier zijn mooie dingen te zien, alleen de mensen zijn minder “vreemd”. Culturele verschillen nemen af, maar dat wil niet zeggen dat er dan ook minder te zien valt. Hier moet ik me wel even op focussen. Dit heeft even een paar dagen gekost voor ik dit door had. Ook hier gebeuren bijzondere dingen en zijn er genoeg dingen te zien. Maar na het geweldige schouwspel in Turkmenistan, de vriendelijkheid in Oezbekistan en de overweldigende natuur van Tadzjikistan en Kirgizië, de onmetelijke steppen van Kazakhstan ga ik over een paar dagen Rusland in op weg naar Moskou en St. Petersburg. Een totaal andere belevenis, maar niet minder mooi. Dit is echt gaaf dat ik dit allemaal zo maar kan doen besef ik me. Gewoon links gaan als je daar zin in hebt, of rechts, maakt niet uit…….

In de ochtend ben ik al weer om half 6 wakker. Wat is dat toch, gisteren moe ingeslapen en toch al weer zo vroeg op. Na het ontbijt loop ik te voet naar het station, toch een half uurtje wandelen. Daar aangekomen struin ik de bushaltes af maar zie nergens iets van een bus tour. Ik besluit het station maar eens van binnen te gaan bekijken. Misschien dat iemand mij kan helpen. Bij de informatiebalie wil men wel, maar spreekt men slecht Engels en heeft men nog nooit van een city tour gehoord. Het stond toch echt in de Lonely planet. Buiten ook nog wat navraag gedaan maar daar krijg ik alleen maar taxi chauffeurs die me een ritje willen aansmeren. 1 Is er wat doortastender en brengt me naar een vrouwelijke collega die wel iets van Engels spreekt. Niemand weet iets af van een city tour. Ook fijn zo’n Lonely planet. Klopt niet altijd zullen we maar zeggen.
Uiteindelijk vinden we een studente die op een bankje zit te wachten op een vriend. Zij studeert hier aan de universiteit en spreekt haar talen. Ook zij heeft nog nooit van een city tour gehoord mar duikt gelijk het internet op. Ik bel ondertussen nog even met het hotel of zij misschien iets weten. Het hotel komt met een oplossing, de gewone bus nemen naar het Bayterek monument. Daar staat een city tour en ik zou van daar af verder kunnen. De taxi chauffeurs, een man of 5 zijn langzaam afgedropen, een enkeling heb ik nog de hand geschud en bedankt voor de moeite.
Volgende uitdaging, welke bus moet ik nemen en hoe werkt dat hier. Onze studente Barkyal (zal wel weer verkeerd geschreven zijn) brengt ook hierin uitkomst. Ik kan 5 verschillende bussen nemen, maar lijn 12 is het snelst. We praten rustig verder over haar droom om nog eens naar Nederland te komen en Rotterdam te zien. Weer eens wat anders dan Amsterdam. Ze studeert handel en is benieuwd hoe dat nu in zo’n haven gaat. Verfrissend om te praten met een jong persoon en de dromen en ambities die zo iemand heeft. Ook mooi om te zien dat ze toch allemaal een beetje willen helpen al verstaan ze soms helemaal niets van wat je zegt.
Als lijn 12 arriveert moet ik helaas afscheid nemen. We hebben een half uur gesproken over van alles en nog wat en het is gezellig. Bijzondere ontmoeting wederom en weer geen foto. Als ik vanuit de bus nog een foto wil maken gaan net de deuren dicht. Jammer…….
Als motorrijder in een bus, klinkt niet helemaal goed maar in dit geval wel de beste oplossing. Ik wil in de bloedhitte van de middag liever niet met een pak aan gebouwen staan te kijken in de zon. Na een kwartiertje komen we aan in het nieuwe gedeelte van de stad. De gebouwen worden hoger, mooier en je kunt zien dat alles gloednieuw is. Het is er ook druk. Nu is het nieuwe gedeelte gelijk ook het hart van het financiële centrum en hier huizen ook alle ministeries. Als ik aan kom bij het Bayterek monument zie ik dat de foto’s die ik er van gezien heb niet gelogen hebben. Wat een mooi bouwwerk. Je kunt er in en op 97 meter hoogte heb je een mooi uitzicht over de stad. Je zit dan in de gouden bal. Dat is gelijk ook het nadeel, want fatsoenlijke foto’s kun je nu niet maken. Het is een witte toren wat er uit ziet als dunne bladeren die een gouden bal dragen. Volgens een legende is dit het gouden ei van de mythische vogel Samruk en herbergt alle verlangens en geluk van de mensheid, zonder dat de mens er ooit bij kan. Door nu je hand te leggen in de gouden afdruk van president Nazarbaev kun je een wens doen……..Yep.
Mooie gedachte, maar het uitzicht blijft toch het meest fascineren. Het Bayterek monument staat in het midden van de Nurzhol Boulevard. Dit strekt zich uit van het circustent achtige gebouw Khan Shatyr tot aan de Piramide “ Palace of Peace & Accord” aan de andere oever van de Ishim rivier, wat eigenlijk een gebouw is voor alle religies. Deze piramide zal waarschijnlijk in het midden van de stad uit komen als deze in 2030 klaar is. Nu ligt hij bijna aan de rand. Vanuit het Bayterek monument kun je de randen van de stad goed zien en de daarbuiten gelegen steppen.
De gebouwen zijn groot. Als ik de ingang zoek van het monument kom ik een Zwitserse professor tegen. Het is zijn eerste dag in Kazakhstan en hij gaat hier 3 jaar les geven op de universiteit aan een vak waarvan ik de naam al kwijt ben nadat hij hem had uitgesproken. Wat zijn er toch ook vreemde opleidingen af en toe. Niet gewoon biologie of scheikunde, nee, ergens een heel klein, waarschijnlijk gruwelijk belangrijk onderdeeltje er van.
Samen dwalen we door het monument en na een half uur nemen we afscheid. Ik wens hem veel succes, en hij mij andersom ook. Bijzondere man.
Vanuit het monument loop ik richting het presidentiele paleis. Lijkt dicht bij, maar ik doe er weer dik een half uur over. De gebouwen zijn zo groot evenals de afstanden.
De city tour bus zie ik de gehele dag niet. Zal wel opgeheven zijn. Nu is het openbaar vervoer ook niet vervelend als je maar weet welke lijn. Het kost standaard 90 Tenge per rit. Of dit nu 2 haltes is of 20, maakt niet uit.
Als ik even wat ga drinken en eten merk ik dat ik in een ander gedeelte van de stad zit. Alles is 2 keer zo duur. Wordt een sobere maaltijd dan, ook niks mis mee. Al fotograferend loop ik naar de Khan Shatyr, een paar kilometer verderop. Dit is een gebouw in de vorm van een scheve circus tent gemaakt van een doorzichtig materiaal ethylene tetrafluoroethyleen (ETFE), dit is een hitte absorberend en isolerend materiaal wat ook nog eens licht door laat en waardoor de binnentemperatuur constant blijft, terwijl het buiten in de zomer richting de 40 gaat en in de winter richting de -30. De tent is gevuld met winkels, een monorail, kermis attracties en op de bovenste verdieping zelfs een zwemparadijs compleet met zandstrand. Bijzonder gebouw, maar de winkels zijn niets voor mij.
Ik kan vandaag niet alle gebouwen zien. Ondanks dat ze op zichtafstand van elkaar liggen zijn de afstanden gewoon te groot. Morgen even een relax dag en dan overmorgen maar weer eens lijntje 12 gepakt en op naar de volgende gebouwen.
Nu wordt Astana wel het “Dubai van de steppen” genoemd. Klopt ook wel. Er wordt voor vele miljoenen aan nieuwbouw gepleegd. Anders dan in Ashgabat Turkmenistan is dit wel echt. De bevolking vindt het prachtig, is trots en komt in grote getalen ook naar de gebouwen kijken. Daarbij is ook heel goed nagedacht over hoe en wat er weg gezet wordt. Er zijn gerenommeerde stadsplanologen ingehuurd en ook beroemde architecten zijn hier aan het werk. Dat merk je ook als je er door heen loopt. Het leeft……..Het voelt echt en ziet er prachtig uit.

Massage:
De massage gaat deze keer wel door, iets later dan afgesproken klopt er een dame van ongeveer mijn leeftijd aan de deur. Ze ziet er een beetje gestrest uit, alsof ze zelf wel een massage kan gebruiken. Ze heeft een mantelpakje aan en ik vraag me af of ik wel om de goede dame heb gevraagd. Ze gaat zich even in de badkamer omkleden. Ben benieuwd wat ze aan heeft. Jammer, het is geen pikant lingerie setje, maar een shirt en een legging. Ik heb wel gezien dat ze haar bh uit had gedaan. Waarom?
Ik moet midden op bed gaan liggen en ze kruipt er gezellig bij. De massage is stevig maar heerlijk, tot ze begint met “problem, problem”.
Die had ik eerder gehoord en ze duwt op de plek op mijn rug naast mijn rechter schouderblad, muur vast. Heeft alles te maken met de houding op de motor en zal als ik thuis kom langzaam wel wat beter worden. Af en toe pakt ze mijn been of arm in een houtgreep en probeert deze nog verder door te rekken dan dat ik zou kunnen. Ze probeert mijn benen op te rekken door mijn enkels beet te pakken en een voet tegen mijn billen aan te zetten. Af en toe zit ze boven op me om nog meer kracht te kunnen zetten. Ik wordt gekraakt. Het is allemaal net niet pijnlijk. Na een uur springt ze van het bed en geeft me een aantal oefeningen mee voor mijn rug, om er zelf ook wat aan te doen. Ik neem het voor lief aan. Ze gaat zich weer omkleden en in haar mantelpakje vertrekt ze weer.
Heerlijke massage, wel weer bijzonder. Ook prettig dat ik voor een vrouw gekozen heb ipv een man. Ik heb liever dat een vrouw op me komt zitten…...