eindelijk op weg

Dan komt het nieuws van VisumPlus. De visa zijn niet klaar als ik wil vertrekken. Dus op pad om te kijken hoe we ding gaan regelen. Echt balen zeg.
Eerst maar eens de Marechaussee gebeld. Maar natuurlijk meneer, mag geen probleem zijn om een nooddocument te krijgen. U neemt gewoon een verklaring mee, een pasfoto en de reisdocumenten. En ja, daar ging het mis, de reisdocumenten. Zonder deze documenten werd het toch wel heel moeilijk werd me door de alleraardigste mevrouw verteld. De dienstdoende officier bepaald dan of ik het document krijg of niet. Dat kan alleen ter plaatsen gebeuren. Of je dus een nooddocument krijgt is totale willekeur.
Dan maar bellen met de gemeente. Maar natuurlijk kunt u een 2de paspoort krijgen. Dit kan alleen zakelijk, maar een schrijven van mijn werkgever mocht het probleem niet zijn. Toch een probleem, ik moet mijn huidige paspoort meenemen. Ik had nog uitgelegd dat mijn paspoort aan een tour bezig was langs de diverse ambassades. Of ik het dan even op kon halen was haar antwoord……….Had ik het toch niet helemaal duidelijk uitgelegd. Laatste optie dan, een ID kaart, kan ik in ieder geval nog door Europa reizen. Dit kon gelukkig wel, dus gelijk maar even een afspraak gemaakt bij burger zaken, want binnen lopen is er niet meer bij. Brief van VisumPlus mee, waarom ik mijn paspoort moet missen, vrijdag 22 mei gereed. 1 Dag voor vertrek, komt toch nog goed, hoop ik.
Dan kijken waar ik het document naar toe kan sturen. De Nederlandse ambassade in Sofia Bulgarije leek me de beste oplossing. Ben ik een week onderweg en dat zou voldoende moeten zijn voor de laatste visum aanvraag voor Kazakhstan. Dus even bellen met de ambassade. In gebrekkig Engels werd me verstaan gegeven dat zij daar niet over mochten beslissen en ik toch echt even contact zou moeten zoeken met de afdeling oost Europese zaken in Praag. Ook fijn trouwens als je als Nederlander in nood zit in het buitenland, de Engelse taal niet beheerst en hulp van de ambassade nodig hebt. Dus maar weer eens een telefoontje plegen naar Praag. Hier krijg je een keuzemenu waar je voor de Nederlandse taal kunt kiezen. Om dan alsnog een slecht Engels sprekende dame aan de lijn te krijgen die me aan geeft vragen per mail te stellen. Ook kon ze me niet doorverbinden naar iemand van consulaire zaken. Geen probleem……… gewoon opnieuw bellen, ik had immers keuze uit 3 opties. Bij de derde was het raak, een vriendelijke goed Engels sprekende dame. Na het horen van mijn verhaal werd me te verstaan gegeven dat een ambassade toch echt niet als postkantoor gezien kon worden, al gaat het om bijzondere documenten als een paspoort. Ik zou het paspoort gewoon op moeten laten sturen naar een gerenommeerd hotel.
Yep, sure, Bulgarije, een kleine havenstad en een gerenommeerd hotel. Zal wel weer een duur hotel in Sofia moeten worden. Ze gaf nog even aan dat ze ook steeds meer werk met minder middelen moesten verzetten. Ik kon het niet nalaten te vertellen dat haar collega’s in Bulgarie gewoon 1,5 uur uit gaan lunchen op kosten van de Nederlandse staat. Ik moet gewoon mijn zelf gesmeerde en meegebrachte boterhammen in een half uur naar binnen werken.
Op zoek dus naar waarschijnlijk een veel te duur hotel in een stad die ik eigenlijk al niet aan wilde doen op mijn reis en dan maar hopen dat het paspoort op 29 mei afgeleverd wordt met de juiste visa erin. Het avontuur is begonnen, zonder nog maar 1 km gereden te hebben.
De spanning thuis neemt toe naarmate de vertrekdatum dichter bij komt. Jolanda heeft het zwaar, hikt echt tegen het vertrek aan. Voelt klote, ik had dit helemaal niet ingecalculeerd. Bijna een jaar dagdromen en plannen, kom ik 8 maanden geleden een geweldige vrouw tegen. Wat toen nog een ding was wat we wel konden overzien, wordt het nu moeilijk. Elkaar 4 maanden niet voelen, kussen, lief hebben en tig keer per dag appen. Hele verhalen vertellen we elkaar dagelijks over van alles en nog wat. Nu wordt het een keer skypen of een sms’je als er bereik is. Ben heel benieuwd hoe dit gaat lopen. Ook de scheiding van Jolanda is er nog niet doorheen. Allemaal ballast die we op dit moment niet kunnen gebruiken.
Ook bij mezelf neemt de spanning toe. Behoorlijke verkoudheid waar ik niet van af kom en nog wat kleine vage klachten.
Nog 2 nachtjes en dan gaat het gebeuren. Alles is ingepakt, past net, iets te veel in de topkoffer maar ja. Auto gewassen en leeggehaald. Alleen de papierkraam nog ordenen.
Begin behoorlijk gespannen te raken. Jolanda heeft van alles gepland voor zaterdag, de schat. Bijzondere vrouw. De laatste week slapen we elke nacht samen.
Afscheid is daar, na een laatste nacht met mijn lief, nog een laatste perfecte ontspanningsmassage en dan wakker liggen. Wat heb ik een knoop in mijn buik. Vandaag gaat het gebeuren, the long way east. Nog even knuffelen met mijn liefste, traantjes vloeien weer bij Jolanda, ik kan ze nog binnen houden, komt nog wel.

Laatste zooi op de motor geknoopt en dan wachten….
Dan gebeurt er iets wat ik zelf niet verwacht had, er komen zo veel mensen, iedereen die iets voor mij betekent is er. Sommigen hebben nog een laatste cadeautje bij om mee te nemen, varieert van een mars tot een bouda, een kristoffeltje een boekje waarin iedereen nog wat in heeft geschreven, te veel om op te noemen.

Lekker nog geklets met iedereen en dan komt 12 uur dichter bij. Ik ga me aan kleden, spullen pakken en merk dat ik geërgerd reageer als ik niet alles in 1 keer kan vinden. Toch lichtelijk gespannen denk ik. Het uur u is genaderd, ik ga op pad, mijn droom vervullen, weg van de dagelijkse beslommeringen.

Iedereen staat op straat en voor ik weg rijd krijg ik nog een laatste knuffel van Jolanda. Ik voel me rot dat ik haar alleen moet laten. Dan op weg onder luid applaus. Dit heb ik op dat moment totaal niet meegekregen. Pas later als ik de foto’s en het filmpje terug kijk wat ik zelf gemaakt heb hoor ik het. Echt heel bijzonder….

Net na Tilburg, eerste tankstation richting Eindhoven. Ik moet even stoppen, ff tot mezelf komen. Ben ik dan echt onderweg? Ga ik echt zo’n eind rijden, het avontuur tegemoet? Ga ik echt 4 maanden weg? Het dringt nog niet tot me door. Dan op weg door de regen, wat een k.u.t. weer hier, nog een paar dagen en dan kan ik de warme zon voelen, hele dag zweten in een te warm motorpak, heerlijk…..Eerst maar eens op weg naar Vianden luxenburg.

Onderweg merk ik dat ik een beetje rare verschijning ben. Er rijdt natuurlijk niet iedere dag iemand met zoveel bagage en een set nieuwe banden op de weg. Als je zo iemand tegen komt in Azië kun je het nog begrijpen, maar hier in Nederland, België of Luxenburg is dat toch een beetje vreemd. Je hebt wel lekker snel aanspraak, mailadressen worden uitgewisseld en mensen zijn gewoon nieuwsgierig naar wat je van plan bent. Ik zeg dan gewoon, lekker stukje motor rijden naar Mongolië en terug. Dan kijken mensen je met open ogen aan, kunnen het niet bevatten dat je daar ook naar toe kunt rijden…… Ik ga het in ieder geval proberen.

Na Luxemburg zo snel mogelijk door Duitsland, niks tegen Duitsers verder, maar hier ben ik al vaak geweest. Op naar nieuwe bestemmingen. 1ste is Tsjechië, even kort maar toch. Zondag avond, na een rit van dik 600 km aangekomen in een gehucht op zo’n 30 km van de grens, blijkt een hele goede keuze te zijn. Heerlijk eten, lekker koffie met een grappa na en mijn motor kan lekker droog staan in de garage. Goed gereld toch? Dat is Duitsland, geweldig land om op vakantie te gaan, goede prijzen, heerlijk eten, perfecte gastheren en vrouwen en een heel mooi land om motor te rijden.

2 Dagen onderweg, al weer een ervaring rijker. Wat heb ik toch geweldige mensen om me heen. Hartverwarmend gewoon.