Democratie

Als ik vroeg in ochtend met Farid spreek en vertel over de te nemen route neemt hij me mee naar 2 agenten. Deze wijzen me op de kaart de zuidelijke route. Duurt wat langer maar tot aan de pas veel benzinestations. Ik neem afscheid van Farid, hij is een programmeur van pacemaekers en daarnaast verhuurt hij het ouderlijk huis aan toeristen. Slimme gast die ook nog eens perfect Engels spreekt. Op weg dus voor de zuidelijke route, ben benieuwd wat me te wachten staat. Als ik het plaatsje Vahdat aan kom sla ik rechts af. Op naar het zuiden. Al snel rijdt ik op een geweldig mooie pas met schitterende vergezichten, waaronder een paar mooie bergmeren. Bij een van de meren is een parkeerplaats met allerlei kleine tentjes waar je wat kunt eten en drinken. Ik ben nog geen uur onderweg maar kan de verleiding niet weerstaan. Onder het genot van een kopje zwarte thee genieten van het uitzicht. Het is geweldig om te zien, wat een schoonheid.
Als ik de route verder vervolg wordt deze na de pas behoorlijk saai. Ik rijdt continu in een brede vallei richting het zuiden op naar Kulyap. Dit is een wat grotere stad. Nu wordt het moeilijk. Mijn kaarten geven geen wegen meer aan en mijn navigatie weet het ook niet meer. Ik besluit het aan een aantal taxi chauffeurs te vragen. Eerst proberen ze het op papier nog uit te tekenen, maar dan moet ik een van de chauffeurs maar even volgen, zeker zo’n goed idee daar we links en rechts inclusief omleidingen door de stad crossen. Dit had op papier nooit uitgelegd kunnen worden. Als we de stad bijna uit zijn zegt de chauffeur dat ik alsmaar deze weg moet blijven volgen. Hij geeft me nog 2 appels en ik kan weer op weg. Nog een laatste keer getankt. Verderop zal ik weinig meer tegen komen denk ik. Langzaam wordt de weg weer slechter. De gehele dag over perfect asfalt gereden maar dat is nu verleden tijd. Ik moet weer een pas over en dan wordt het vanzelf slecht. De Shurabad pas is ongeveer 60 km lang en de motor stuitert over de hobbels en door kuilen. Er moet een keer wat afbreken dacht ik nog maar tot op heden houdt mijn maatje het. Ergens boven op de pas een checkpoint, militairen. Dat wil zeggen dat ik aan het begin van het autonome Pamir gebied sta. Als ik vriendelijk wordt begroet en mijn paspoort af geef snuif ik de frisse berglucht op. De militair aan de slagboom ziet het en samen genieten we van het moment. Als de gegevens overgenomen zijn vertrek ik verder. Nog geen 500 meter verderop een checkpoint van de politie. Nogmaals paspoort afgeven dus. De politie agent is alleen maar nieuwsgierig naar mijn nationaliteit. Dus na het gebruikelijke salaam alaikum en een handje kan ik echt de Pamir’s in.
Langzaam wordt de daling ingezet tot ik bij een rivier kom. Aan de overkant ligt Afghanistan. De weg langs de rivier is bijna net zo slecht als de pas, dus als tegen de avond eindelijk Kalaikhum bereik ben ik op. 400km gereden en de laatste 150 weer op de pedalen gestaan. Over deze weg rijden ook alle vrachtwagens van en naar China. De soms zeer smalle wegen zijn een echte uitdaging voor de chauffeurs, zeker als er tegenliggers komen. Ook zie je veel taxi’s rijden. Meestal grote toyota landcruisers vol met mensen en bagage boven op het dak. In Kalaikhum aangekomen, deze keer bij daglicht, herken ik de brug en zie het guesthouse al liggen. Op de brug staan een aantal mensen en ze schreeuwen en gebaren naar me. Het zijn guesthouse eigenaren die klantjes proberen te scoren. Ik ga naar mijn bekende guesthouse omdat ik weet dat het er goed is en schoon. De energieke jonge kerel van vorig jaar staat direct klaar om me te helpen. Als ik me snel omgekleed heb staat hij al klaar met het biertje waar ik om gevraagd heb. Samen met de enige andere gast een Zwitser genieten we van het gerstennat. Hij is er al 2 dagen en is aan het uitrusten van de noordelijke route. Hij heeft er 4 dagen over gedaan om het stuk te fietsen. Ook een hele uitdaging. Aan zijn verhaal te horen vindt hij het behoorlijk zwaar en vraagt zich hardop af of hij de gehele route fietsend gaat doen. Ik probeer hem geen angst aan te praten, maar ik ken het gebied een beetje en geef hem wat tips. Hij wil de volgende morgen om 6 uur al weer vertrekken. Dan is het nog koel.
Nu koelt het hier gelukkig s’avonds wel af. Ik moet zelfs een extra shirtje aan trekken, voor het eerst in 3 weken. We zitten natuurlijk pal aan een snelstromend riviertje en op een hoogte 2000 meter. Het riviertje stroomt tot aan de grote rivier, de natuurlijke grens met Afghanistan. De kleur van het water is blauw, terwijl de grote rivier modderig bruin is. Mooi hoe de kleuren over lopen.
Als de volgende ochtend om 7 uur de wekker gaat ben ik brak. Wat kost dit een hoop energie. Hopelijk gaat het vandaag goed, dan kan ik weer wat uitrusten in Korogh. Normaal ben ik altijd voor de wekker al wakker, maar vandaag niet.
De Zwitser is al vertrokken en ik zal hem die dag ook niet meer zien. Dan komt er een Duitse dame langs. Ze ziet er niet goed uit. Is ook al 5 dagen ziek en heeft zelfs een paar dagen in een soort ziekenhuis gelegen. Ze was hier samen met een vriendin om de Pamir op de fiets te doen. Haar vriendin is gisteren toch alleen verder gegaan. De Duitse slaapt in het guesthouse ernaast en is hier niet tevreden over. Ik vertel een beetje hoe het er hier aan toe gaat en ze besluit haar spullen over te huizen. Als ze zich wat beter voelt gaat ze terug naar Dushanbe en op het vliegtuig naar huis. Dat is echt balen als je hier zo lang naar uitgekeken hebt.
De verrassing in Kalaikhum was toch wel internet. Wat gaat een land dan toch snel vooruit. Het is er niet altijd, maar net voldoende om toch even een berichtje richting Jolanda te doen. Jolanda op haar beurt had besloten om elke dag een berichtje te schrijven zodat ik als ik eenmaal weer internet had ik kon lezen wat zij allemaal had meegemaakt. Wat een schat is het toch. Ik wens haar nog even succes met het gesprek met de mediator vanmiddag. Ben benieuwd of er schot in komt.

Ik vertrek niet al te vroeg, om een uur of half 10. Verwacht vandaag een makkelijke rit. Ik kom hier toch een beetje bedrogen uit. De helft van de rit gaat over behoorlijk slechte wegen. De omgeving is prachtig en de kleine dorpjes die ik passeer lijken in kleine oases te liggen. Er wordt op kleine schaal wat verbouwd en onderweg kom ik regelmatig schapen en koeien tegen. Het is niet zo verschrikkelijk warm meer, zal met de hoogte te maken hebben. Er is zelfs af en toe een welkom wolkje. Na iedere bocht krijg je weer een andere kleur berg van weer ander gesteente te zien. Mijn camera maakt overuren en af en toe stop ik om eens even rustig van de schoonheid te genieten en mijn motor even wat rust te gunnen. Regelmatig hoor ik de koelvin aan slaan. Ik rij de meeste tijd in zijn 2, soms moet ik zelfs terug naar 1. Dit is nu ook niet echt bevorderlijk voor het benzine verbruik. Ik moet tegen het einde gebruik maken van mijn reserve kannetje om Korogh te kunnen bereiken. Hier had ik even geen rekening mee gehouden. Richting het einde wordt de weg iets beter en kan ik zelfs opschakelen naar zijn 3. Onderweg kom ik de Duitse dame tegen die nu in haar eentje rijdt en nog 2 Zwitsers op de fiets. Echte bikkels allemaal, want dit is nu niet de Eifel waar je fietst.
Regelmatig kom ik checkpoints tegen. In tegenstelling tot vorig jaar allemaal super vriendelijk en niet corrupt.
Hier heb ik te maken met de 3de grootste drugsroute ter wereld. Afghanistan is een van de grootste heroïne producenten ter wereld en er wordt zo’n slordige 200 ton gesmokkeld per jaar via Tadzjikistan. De 1000 km grens met Tadzjikistan kan niet overal even goed bewaakt worden.
Regelmatig worden transporten onderschept, maar ook de politie en militairen verdienen er aan. Ten noorden van Dushanbe vind je de protserige paleisjes van de drugsbaronnen langs de rivier. Alles is hier met drugsgeld gefinancierd, van wapens, een burgeroorlog en nog veel meer. Men schat dat 50% van het bruto nationaal product in relatie staat met drugs.
Na een van de checkpoint kom ik zelfs een hotelletje tegen in de middle of nowhere. Er staat ook een stallatje aan de rand van de weg. Ik roep naar de slapende mensen en een dame ontwaakt. Zij komt slaperig mijn kant opgelopen en voorziet me van een koud flesje cola. Bij het afrekenen haalt ze het wisselgeld uit een doos die onder een tafeltje staat. Over vertrouwen hebben. De heren ontwaken ook langzaam en komen langzaam mijn kant op geschuifeld. De enige die wat Engels kan praten komt bij me zitten. Die gasten zijn allemaal straal bezopen. Het is half 1. Ik drink mijn cola snel op en ga weer verder. Er komt geen zinnig woord uit en wie weet wat ze allemaal nog willen. De dame ligt tegen het stalletje aan al weer te slapen.
Onderweg veel militairen. Het is de afgelopen weken toch wat onrustig geweest tussen Tadzjikistan en Afghanistan. Buiten de militairen merk je er niks van. De Pamir’s zijn een autonome regio, ontstaan uit de tijd van “The Great Game”, een spionagespel tussen de Russen en de Engelsen. Door maar zo veel mogelijk grenzen te maken probeerde Stalin de oprukkende Engelsen het zo moeilijk mogelijk te maken.
Aan het begin van de avond kom ik aan in Korogh. Ik herken er helemaal niks meer van. Als ik door de toch wel drukke stad rij en stop bij een aantal hotels schrik ik van de prijzen. 120 dollar per nacht. En ze hebben niet allemaal internet. Ik ben op en heb geen zin meer in verder zoeken. Ik zie een bordje B&B staan en draai een zijstraat in. Als ik aan kom wordt ik vriendelijk begroet door een oudere man die gelijk zijn zoon gaat halen. Een kamer kost 10 dollar inclusief ontbijt maar zonder internet. Ik ben moe, wil douchen en wat eten. Het is inmiddels 19.00. Als ik onder de douche wil springen is het water koud. Natuurlijk, eerst moet de ketel nog opwarmen. Dan straks maar even dacht ik, eerst eten en wat drinken. Als ik door het park loopt begint me weer wat de dagen. Ik eet vanavond Indiaas en drink nog een biertje in het park aan het water. Op naar douche en bed. Ik lig er om 21.30 in. Wat ben ik moe. Ben benieuwd hoe het met Jolanda is. Baal er van dat ik geen internet heb. Juist vandaag. Ik val onrustig in slaap.

Volgende morgen eerst maar eens een ander hotelletje geboekt, wel 1 met internet.
Ik ben nu 11.000 km onderweg en mijn droom aan het volgen. Voelt nog steeds goed, maar de momenten dat ik echt eenzaam ben zijn er ook. Als ik aan het afzien ben op een bergpas, als ik weer alleen zit te eten, alleen door een dorpje of stad aan het wandelen ben. Ik merk wel dat mijn zelfvertrouwen groeit. Als ik alleen al terug denk aan de Zwitser die het nu eigenlijk al niet meer ziet zitten in de Pamir’s, hij is pas een week onderweg. Hoop dat ik het vol kan houden. Ben benieuwd of ik straks nog kan koken, eet alleen nog maar buiten de deur. Vanavond een chicken curry op bij een Indiaas restaurant. Behoorlijk goed moet ik zeggen. Heerlijk pittig, wel een bijzonder tentje om te eten. Zeker in deze regionen. Staan zelfs in de lonely planet vermeld. Zouden nog wel iets met verlichting kunnen doen zeg maar.

Mijmer momentje:
Ik mijmer een beetje over de weg die ik nog moet af leggen. Ben nog niet op de helft. Wat zal Mongolië me brengen? Kan ik daar wel fatsoenlijk motor rijden. Wanneer ga ik de banden vervangen en waar? Gaat mijn motor het volhouden, krijg ik wel een ticket voor de trein?
Ik besluit het maar per dag te bekijken. Zo heb ik ook besloten hier een dag langer te verblijven, gewoon om even bij te komen. Ik merk dat ik vermoeid begin te raken. De wegen worden zwaarder, Ik krijg meer indrukken te verwerken. De afstand met Jolanda wordt met de dag groter, het gevoel niet, dat wordt met de dag sterker. Wat had ik haar hier graag bij gehad, om samen dingen te zien en te beleven. Ik merk ondertussen dat ik veel aan kan, ik ben mijn grenzen wederom aan het verleggen. Wat kan een mens toch veel hebben. Deze keer doe ik het helemaal alleen. Geeft ook wel een kicken gevoel. Ik doe het toch maar zo in mijn eentje. Ik merk ook bij de checkpoints dat ze verbaast opkijken als ik aangeef dat ik maar in mijn eentje ben. Soort bewondering denk ik dan. Dit is niet de meest makkelijk omgeving om te reizen. De condities zijn behoorlijk zwaar, hitte, hoogte, en niet elke kilometer een plek waar mensen wonen. Dit is alvast een voorproefje voor Mongolië. Ik ben aan een behoorlijke reis begonnen. En als ik vanavond aan een Baltika 7 zit in het kleine tuintje van het hotelletje voel ik me gelukkig. Wat ben ik een bevoorrecht mens om dit mee te maken. Wat een ervaring, met hopelijk nog heel veel mooie dingen die nog te gebeuren staan. Ik heb inmiddels de meest fantastische mensen ontmoet en op de vreemdste plekken geslapen. Wat is het fijn dat ik deze kans heb gekregen. Bij Van Loon, mijn werkgever gebeurt van alles, ik krijg middels de mail het e.e.a. mee. Het zijn harde en roerige tijden. Hoe gaat mijn toekomst er uit zien bij mijn werkgever, waar ik al bijna 22 jaar werk. Ik weet het niet, maar voor deze kans ben ik ze dankbaar. Wat is dit gaaf om te doen. Ook de steun van Jolanda geeft me kracht. Ondanks dat het mijn droom is, geeft ze toch het gevoel dat ik goed bezig ben en dat ze het me gunt.
Eigenlijk zou iedereen dit eens moeten kunnen doen. Je kijk op de wereld verandert enorm. Je krijgt nieuwe inzichten en snapt veel beter wat er gebeurt in de wereld. Als je thuis zegt, ik ga door Iran reizen verklaren de meeste mensen je voor gek. Iran schijnt een geweldig land te zijn om te reizen. Inmiddels genoeg mensen gesproken die er door heen gereisd hebben. Zelf nog even met de gedachte gespeeld om door Afghanistan te reizen. Vanuit Korogh kun je een permit krijgen voor de kleine Pamir. Een smalle landtong tussen Pakistan en Tadzjikistan. Stamt nog uit de tijd van the great game. Kosten zijn te groot, een paar honderd dollar voor 2 dagen Afghanistan is ook mij te veel, allen voor een stempeltje, maar ook weer een bijzondere plek.

De volgende ochtend stuur ik nog even een appje naar Jolanda, we zullen elkaar nu echt even een paar dagen niet spreken. Vorige avond nog een heel fijn skype moment met haar gehad. Wat kunnen wij toch kletsen met elkaar.
Ik vertrek al vroeg wil het rustig aan doen vandaag en genieten van de Pamir Highway. De trip loopt voorspoedig en als ik na 15 kilometer de eerst checkpoint tegen kom zijn de heren heel vriendelijk. Ik rij over behoorlijk goed asfalt en schiet lekker op. Dan zie ik verschillende mensen met hun armen gekruist staan. De weg is geblokkeerd. Ik rij tot vooraan de wachtende vrachtwagens en zie dan dat er een heel stuk weg verdwenen is. Het water is te sterk en er is een gaat van zo’n 3 meter uit de weg geslagen over de hele breedte. Wat ga ik nu doen. Blijven wachten, terug en morgen een andere route proberen? Er is een bulldozer bezig een soort pad naast de weg te maken. Ik zie ook dat het flinke doorwading wordt over grote keien met snel stromend water van zo’n 20 meter. Ik zie het niet zitten om daar met een zware motor door heen te rijden. De eerste vrachtwagen gaat het proberen. Hij komt bijna vast te zitten in het snelstromende water. Na het water moet hij nog een steile helling op. Na een aantal pogingen lukt het hem om aan de andere kant op de weg te komen. Een dikke stofwolk achter latend. Dit geeft de burger moet en een aantal mensen zowel aan de ene kant als andere kant lopen naar hun auto’s. Soms is het wel lachen als 2 auto’s uit tegenovergestelde richting tegelijk de rivier over willen. Sommigen hebben echt geen geduld. Het staat er vol met gestrande reizigers. Sommige vinden het heel grappig, anderen zijn heel druk en willen zo snel mogelijk naar de andere kant. Dan verschijnen Dimitri, Mikael en 1 van de Turken. Dimitri geeft aan dat het met zijn vieren wel moet lukken. Ik twijfel nog maar stem er toch mee in. Weer iets gaafs om terug te kijken hoop ik.
Dimitri gaat als eerste, met zijn 3-en houden we de motor recht terwijl Dimitri langzaam gas geeft. Met horten en stoten en zeik natte voeten bereiken we de overkant. Het is gelukt. Mikael gaat als 2de en dan kom ik. Het is echt vermoeiend om op hoogte zo te moeten werken maar stukje bij beetje komen we steeds een stukje verder. Door het water kan ik regelmatig de voeten niet aan de grond krijgen, ik ben kapot, wat is dit hard werken. De motor slaat een aantal keren af. De hulp van de gasten is echt nodig, wat een keien in het water. Je ziet niks, maar de motor stuitert en soms moet ik een stukje meer gas geven om over een kei heen te komen. Als ik eindelijk weer op het droge ben rij ik staand op de pedalen het steile stuk omhoog. Als het voorwiel de rand bereikt raakt deze los van de weg en ik raak de controle kwijt. Daar lig ik weer. Deze keer was het wel pijnlijk. Mijn rechter voet is onder de koffert terecht gekomen en mijn been verdraaid, waardoor ik een knak hoor in mijn knie. Shit denk ik, daar ga ik dan.
De motor staat eerder overeind dan ik, genoeg mensen die dit spektakel mee willen maken. Ondanks de valpartij en de pijnlijke knie en enkel is dit wel echt weer een belevenis om op terug te kijken. Ik loop naar beneden om ook de laatste te helpen.
Als ook de Turk boven staat wringen we eerst onze sokken eens uit en laten het water uit onze schoenen lopen. Dit is nu echt gaaf om mee te maken, we zijn allemaal euforisch over de bereikte prestatie, al was het met vallen en opstaan. Wat geeft dit een kicken gevoel om dat zo samen te doen.

Hopelijk zitten de pijntjes het motor rijden niet te veel in de weg. Nog 2 dagen afzien in de bergen hierna en dan kan ik even bijkomen van de slechte wegen.
Samen rijden we door, de Turk en ik worden voor en achter door Russen geëscorteerd, en als we even stoppen na de eerste pas, de Koltezek pas van 4271 meter, met echt verrot slecht wegdek zie ik dat ik mijn nummerplaat kwijt ben. Samen controleren we de foto’s die we onderweg genomen hebben. Voor de top zat hij er nog op, op de top al niet meer. Dit beperkt het zoekgebied. Aangezien de gasten verder willen dan mijn slaapplaats nemen we afscheid van elkaar en rij ik 20 km terug. Ik zie het nummerbord nergens, ik zie niets geels en niets blinken. Dat wordt een andere oplossing zoeken. Ik had het antwoord nog niet maar zet toch koers naar Murgab. Tussendoor stop ik nog een aantal keren voor een foto en water drinken. De weg is ook na de pas behoorlijk slecht. De omgeving is echter prachtig. Na elke bocht weer nieuwe kleuren en een geweldig mooi landschap. Er zitten diepe zonken in en voorzien van ruim voldoende gaten. Ik slalom, sta regelmatig op de pedalen en de snelheid gaat vaak een stuk terug. Bij het afstappen voel ik vooral mijn knie. Lijkt weer een kruisbandje opgerekt denk ik.

Deze nacht slaap ik onrustig. Mijn knie speelt behoorlijk op en weet niet goed hoe ik moet gaan liggen. Ook de hoogte speelt me parten, ik slaap op bijna 3700 meter. Als ik naar bed ga heb ik een licht koortsig gevoel. Gewoon goed blijven drinken en de nacht proberen door te komen. Als ik de volgende ochtend wakker wordt gaat het niet best met mijn knie en enkel. De enkel maak ik me niet zo’n zorgen over, mijn knie wel. 2 Dagen ploeteren over slechte wegen en dan even tot rust komen in Osj.
Ik spreek de eigenaar aan van hotel. Deze spreekt redelijk goed Duits. Ik vertel hem over mijn nummerplaat. Hij biedt aan samen terug te rijden, maar als ik aan geef dat ik dat al had gedaan biedt hij aan om samen met mij naar de lokale politie te gaan. Ik moet over 2 dagen de grens over en zonder nummerplaat wordt dat nog een gevalletje apart. Lijkt me een prima oplossing.
Na het ontbijt eerst maar eens een koude doek op mijn pijnlijke knie gelegd. Hopelijk helpt het.
Heel mijn been doet zeer. Ik besluit toch maar even de motor te pakken, even tanken en even naar het Yak house om souvenirs te kopen. Dan heb ik dat in ieder geval gehad. Als ik eenmaal op de motor zit gaat het wel. Ik probeer te gaan staan en ook dat lukt zonder al te grote problemen. Het wordt moeilijk als ik moet stoppen. Dan moet ik me even door de pijn heen bijten. Ook het op en afstappen gaat niet soepel.
Om half 12 ga ik samen met de eigenaar naar de lokale politie, hij op de fiets, ik op de motor. Als we aankomen en het verhaal uitleggen aan de eerste agent worden we natuurlijk naar een hogere agent doorgeschoven. Deze geeft aan dat het inderdaad mogelijk is een papier te krijgen met stempel waarop staat dat ik de nummerplaat verloren heb. Er is 1 probleem, zijn chef die de stempel mag zetten is pas over 4 dagen terug van een of andere bijeenkomst met politie chefs.
Ik krijg 2 opties; of wachten op de chief; of doorrijden en het aan de grens uitleggen. Hij geeft aan dat dit gaan enkel probleem mag zijn. Onderweg terug naar het hotel overzie ik de opties. Ik zie nog een telecomaanbieder staan. Eerst even kijken of k een prepaid kaart kan krijgen. Alleen met een Tadzjik paspoort dus dat wordt hem ook niet. Ik ga dus voor optie 2. Ik had met Jolanda afgesproken vanaf maandag weer bereikbaar te zijn. Dat wordt even door de pijn heen bijten. Morgen vertrek ik richting de grens. 2 Dagen met korte ritten en dan zit ik in Kirgizië, in Sary Tash. Ik zie wel waar het schip strand. Vandaag de rust er in houden en mijn knie verzorgen. Dit kan nog wel eens gevolgen hebben voor de rest van de reis.

Ik besluit maar even een middag dutje te gaan doen. Ik vind een positie waarbij ik de knie niet voel. Als ik op bed lig spookt er wel van alles door mijn hoofd. Kan ik mijn reis voortzetten, en zo ja moet ik Mongolië dan wel doen. Dat land staat ook niet bekend om zijn beste wegen. Hoe ga dat aanpakken? Waar kan ik dan de motor verschepen, of moet ik gewoon de snelste weg terug pakken over goede wegen? Op dit moment mis ik Jolanda. Even tegen haar aan kunnen kletsen. Wat kun je je eenzaam voelen, ook als er andere mensen bij zijn. Ik val dan ook niet snel in slaap. Lig te woelen en te draaien.

Even opluchting. Als ik na een kleine 3 uur weer wakker wordt voelt het iets beter. Ik kan voorzichtig lopen zonder pijn. Het gaat de goede kant op, eerst morgen maar even afwachten.
Als ik buiten een rondje loop vraagt een dame uit Nieuw Zeeland of ik haar en 2 Spaanse kerels wil vergezellen voor het avond eten. De 2 Spanjaarden zwerven ook al jaren de wereld over op de fiets. De 3 Fransozen met hun vreemde fietsen komen er ook bij en als laatste sluit een Sloveense fietser aan voor het eten. Het wordt een heel bijzondere avond die ik niet snel zal vergeten. De verhalen van de Fransozen en de Spanjaarden zijn zeer bijzonder. Ze zijn al op de meest vreemde plekken op aarde geweest. Toch kan ik ze nog iets vertellen over de plekken die ik heb bezocht. Het wordt een avond waar we reizen, dromen en de wereldpolitiek bespreken. De Fransen hebben een website “Soliddream”. Ze lieten me nog even de trailer zien van hun documentaire. Echte avonturiers die niet allen fietsen, maar de meest gekke dingen gedaan hebben op hun wereldreis.
Met Miguel, een van de Spanjaarden nog heerlijk kunnen kletsen over Laos. Het gedeelte wat ik op de motor gedaan heb, deed hij op de fiets. Een van de Fransen heeft zelfs familie in Luang Prabang wonen. Hoe klein kan de wereld zijn. Het is laat als we afscheid nemen en ik val met een goed gevoel in slaap.
De eenzaamheid die ik die ochtend en middag voelde is volledig verdwenen. Wat leven er toch een hoop bijzondere mensen op deze aardkloot.

Ik slaap vast en als ik s’ochtens wakker wordt lijkt het iets beter te gaan met de knie. Ik besluit het rustig aan te doen, een ritje van 130 kilometer, wel over een pas van 4655 meter naar Kala Kum. Eerst maar eens een rondje wandelen en kijken of het echt beter gaat. Als ik rustig loop gaat het eigenlijk wel, dus ik ga het vandaag gewoon proberen.
De rit naar Kala Kum is fenomenaal, mooier als ik me kon herinneren. Lange rechte wegen met schitterende uitzichten en verder niks. Geen auto’s, gewoon niks. De enige die ik tegen kom zijn de Sloveen en de 2 Spanjaarden, zij gaan de zelfde richting op en zijn al een tijdje onderweg. Ik stop nog even voor een praatje met ze en ga dan verder de pas op. Hier is de weg weer echt beroerd. Het uitzicht alleen maar mooier. Vanwege de korte rit stop ik regelmatig voor foto’s en ook om simpelweg op een steen voor me uit te staren en te genieten van dit stukje ongerepte natuur. Soms zie ik een uit de kluiten gewassen marmot lopen. Maar als ik dan wil stoppen om een foto te maken is het beestje natuurlijk al lang weer weg. Hij heeft een mooie goudgele vacht en een pluimstaart. Echt gaaf om te zien. Boven op de Ak-Baital pas van 4655 meter aangekomen kreeg het toch even slecht. Ik zit hier in mijn eentje te genieten van een prachtig uitzicht en kan het met niemand delen. Er rollen tranen over mijn wangen. Dit moet je gezien hebben. Ook een foto of een film helpt niet. Het is stil, je hoort alleen zachtjes de wind waaien en als deze gaat liggen hoor je alleen je hartslag en ademhaling……..

De weg naar beneden is slechter dan omhoog en als ik eindelijk weer asfalt onder mijn banden voel kom 2 fietsende Koreanen tegen. Zij gaan de pas op. Ze vragen me waar ik water kan vinden en ik geef aan dat dit nog best wel een aantal kilometers gaat duren. Ik hoop dat ze voldoende bij zich hebben, meer omdat ze de afgelopen nacht al wat hoofdpijn hadden van de hoogte. Zij gaan alleen nog maar hoger. Na een kort gesprekje en de nodige foto’s, nu denk ik er toevallig wel aan, nemen we afscheid.
Als ik de bocht omdraai zie ik prachtig Kara Kul meer liggen. Het is gevormd door een meteorietinslag zo’n 10 miljoen jaar geleden en bestaat uit zout water. Waar de naam Kara vandaan komt is een raadsel. Kara betekent zwart. De naam is dus “zwart meer”. Dit, terwijl het prachtig blauwe kleur heeft. Tegenwoordig zwemmen er kleine visjes in, uitgezet door de lokale bevolking.
Dan nader ik het dorp. Aan het begin zie ik de motor staan van een Duitser die ik gisteren ontmoet heb, maar besluit verder te rijden naar de home stay waar ik vorig jaar geluncht heb. In het programma van Floortje kwam de oude eigenaar nog even in beeld. Hij is er gelukkig nog steeds.
Super vriendelijke wordt ik ontvangen. Ik kan mijn spullen in een kamer leggen en vanavond kan de motor in een afgesloten ruimte staan. Perfect weer. Ik krijg het gebruikelijke kopje chay aangeboden met wat brood. De oude man is tv aan het kijken, het nieuws uit Kirgizie. Er moet dus stroom zijn, maar als ik mijn spullen pak om op te laden blijkt dat de tv op een 12 volt accu draait. Pas als het donker wordt zal de stroom aan gaan middels een generator. Echt back to basic dus.
Ik zit in het gebied van Marco Polo schapen. Schapen met enorme hoorns. De jongste van het gezin, een gast van 20 jaagt er in de winter op, dan komen ze naar beneden. Mijn slaapplek ligt op 3900 hoogte, kun je nagaan. De bergen er om heen reiken tot hoogtes van tegen de 7000 meter.
Bij het avondeten wordt schapenvlees geserveerd. Hoe houden ze dit goed zonder koelkast is mij de vraag. Niet bij nadenken en gewoon opeten dus.
Als ik naar mijn slaapplek wordt geleid loop ik door een kamer waar al wat tassen staan. Het blijken de spullen van 3 Fransen te zijn die kort vanuit Kirgizië Tadzjikistan aan doen.
Het is een piepklein dorpje aan de rand van het meer. Ben benieuwd waar de mensen van leven en hoe het hier in de winter is. Het koelt hier nu al flink af als de zon verdwijnt.

In de nacht verschijnen er nog 3 campers uit zweden. Ze hebben veel problemen gehad aan de grens en hierdoor zijn ze behoorlijk laat aangekomen. Ik kom er dan ook pas in de ochtend achter dat ze er zijn. Ik sta vroeg op om van de zonsopkomst te genieten. Vanaf 5 uur kijk ik elke paar minuten uit het raam. Tegen 6 uur even een snelle stop voor het toilet gemaakt. Het eten en hygiëne begint zijn tol te eisen. Het komt er weer heel makkelijk uit allemaal.
Ik grijp mijn camera en loop richting het meer. Wat is dit een gaaf gezicht is dit. In het midden ligt een eilandje wat nog gebruikt is als natuurlijke gevangenis voor Duitsers uit WW2. Ik kan er geen genoeg van krijgen en pas als de zon helemaal op is wandel ik terug. Dit is de reden dat ik hier wilde overnachten, buiten de geweldige oude man die hier woont. Mijn knie voelt beter aan en ik speel met de gedachte om in 1 keer door te rijden naar Osj. Eerst maar eens de grens over.
Ik vertrek op tijd en als ik de laatste pas in Tadzjikistan op rijdt krijg ik een trots gevoel. De Pamir’s toch maar weer beslecht in mijn eentje, soms met wat hulp van andere motorrijders, maar dat is ook het mooie er aan. En daar is de eerste grenspost, ben benieuwd. Het gaat verbazend snel, 3 loketjes (krotten) verder en ik ben in niemandsland. Het grensgebied tussen Kirgizië en Tadzjikistan. Het is zo’n 30 km breed. De weg is nog verrotter dan op een pas, maar wel heel mooi. Dan arriveer ik bij de grens van Kirgizië. Na 5 minuten heb ik mijn stempeltje en kan ik weer verder. Ik vraag nog uitdrukkelijk of ik echt verder kan en hij maakt het gebaar van een motorrijder en wijst naar het openstaande hek. Dit ging wel heel vlot……
Iets te vlot natuurlijk, 5 km verder een road block. Een mercedes staat schuin op het eerste stukje asfalt en een militair en een wat oudere burger sommeren mij te stoppen. Ik moet mijn paspoort laten zien en geven aan dat ik een big problem heb. Ik had nog even langs customs moeten gaan alvorens het land binnen te rijden. Ik leg met handen en voeten uit dat de militair die me het stempeltje had gegeven aangegeven had dat ik door mocht rijden.
Ik krijg het paspoort niet terug en moet achter de mercedes aan terug naar de grens rijden. Hier aangekomen loop ik samen met de wat oudere man een kantoortje in. Het blijkt dat je in Kirgizië een soort eco taks moet betalen van 26 dollar, had ik inderdaad over gelezen. Erbij komt nog een keer een customsformulier, waarop je moet vermelden wat je al dan niet het land in neemt, kosten 24 dollar. Hier boven op komt een boete van 100 dollar, vanwege het doorrijden. Ik ben me van geen kwaad bewust. Ik moet eerst betalen alvorens ik het paspoort terug krijg. Ik doe alsof ik het niet snap en zo zitten we een uur tegenover elkaar in een warm hok. Hij blijft maar door gaan over problem, problem en hoe dat dan kan oplopen in geld. Ik ben behoorlijk pist en na een uur geef ik het op. Ik pak de 100 dollar uit mijn tas en betaal de boete. Als ik om een bewijsje vraag doet hij alsof hij mij niet begrijpt. Ik pak uiteindelijk mijn spullen maar en besef dat ik nu voor de eerste keer echt genaaid ben.

Een echt klote gevoel krijg je er van. Aan de andere kant is dit de eerste keer en ik wist voor ik aan de reis begon dit zou gaan gebeuren. Ik besluit om de volgende keer mijn poot langer stijf te houden en desnoods gewoon mijn tentje op te zetten en te wachten tot ze het opgeven. Kijken wie hier de langste adem heeft. Als ik aan kom in Sary Tash stuur ik even een berichtje naar Jolanda. Ik heb weer bereik. Het is gelukkig nog vroeg in de middag en ik besluit om door te rijden naar Osj. Ben toe en een lekkere douche en een schoon bed. Bij het guesthouse aangekomen zie ik de ander Turk die ik al eerder ontmoet had in de Pamir. Ook is nog een Chech en een vader met kind uit Noorwegen. Hij blijkt met zijn zoon van 4 rond te rijden op de motor. Deze globetrotter is op 3 landen na overal geweest in de wereld en als fotograaf verdient hij zijn boterham. Iedere keer als hij op reis gaat wordt hij stukjes vergezeld door 1 van zijn 3 kinderen of zijn vriendin. Op de motor zitten extra steuntjes zodat zijn zoontje voor hem op de motor kan zitten. Fascinerende kerel weer, die Frode Kjems Uhre, wat een mooie verhalen. Die avond zitten we met zijn alle gebogen over de kaart van Mongolië. Een plek waar we allemaal naar toe willen. Iedereen wil dit jaar naar Mongolië schijnbaar, zal nog druk worden.

Morgen op naar Kazakhstan, Siberië en uiteindelijk Mongolië. Inmiddels 14 landen gehad. 120000 km gereen, en nog een hoop te gaan.