Teleurstelling........nieuwe doelen

Bij het opstaan voel ik het al, het zit niet helemaal goed in mijn buik. Wordt even een sprintje naar de toilet. Net op tijd. De diarree zet toch door. Net voor het ontbijt nog een bezoekje aan het toilet en erna nog een keer. De rest van de ochtend blijft het rustig. Ik heb er gelukkig ook geen last van. Nu ben ik al niet de dikste en ik ben al afgevallen door alle inspanning dus een verder gewichtsverlies is niet helemaal gewenst zeg maar. Even goed opletten komende dagen.
Ik leg contact met MuzToo of zij wat kunnen betekenen voor me mbt de nummerplaat. Hij snapt het probleem en na een uurtje komt hij met de oplossing. Hij laat er 1 maken, niet de juiste kleur, maar dan kan ik in ieder geval gewoon rond rijden zonder problemen. Bij de grens hebben ze gisteren niet eens gekeken naar mijn nummerplaat. In Nederland red je het geen dag zonder platen, maar hier kun je weken rond rijden. De plaat is vandaag dan wel morgen klaar. Ook weer opgelost, appeltje eitje en 70 dollar, want ze weten van de prijzen. Ik maak ook een afspraak voor morgen om banden te verwisselen en olie te vervangen. Kan hij er weer tegen en ben ik van het extra gewicht af. Misschien kan ik de banden zelfs verkopen. De achterband kan nog een heel eind mee, maar ik ben bang dat ik hem tot aan Dongen mee achterop moet nemen. Daar heb ik eigenlijk niet zo veel zin meer in. Even wat gewicht lozen. Ik zit er zelfs over te denken mijn topkoffer terug te sturen naar Nederland. Dit wordt een echte lamdag. Ik doe niet meer als aan mijn verhaal werken af en toe een mailtje beantwoorden en wat eten en drinken, heerlijk even niks. Bevalt me prima.

Ook mijn billen weer even tot rust laten komen. Bij deze hoge temperaturen gaat het een beetje smetten en dat is pijnlijk. Als ik ga motor rijden dan poeder ik mijn billetjes elke keer in met talkpoeder. Werkt als een dolle. Het vervelende gevoel is een stuk minder, al heb nog steeds wat ruwe billen. Nadeel van motor rijden bij zeer hoge temperaturen met een compleet motorpak aan.

Als ik de volgende ochtend MuzToo weer aan de lijn krijg, merk ik dat ik niet in Nederland ben. De nummerplaat zou gisteren avond al klaar zijn, of uiterlijk deze ochtend, maar men had nog even werk en wilde ook graag precies de afmetingen weten. Nu zit ik in de vakantiemodus, dus allemaal geen groot probleem. Hij is vanavond klaar, zeker….
Ik rij naar de werkplaats en vraag of ik aan mijn motor kan sleutelen. Ze wisten er van, dus geen enkel probleem. Eerst de achterband maar eens vervangen. Dit ging een stuk vlotter als thuis. Na 3 uur waren zowel de voor als de achterband vervangen. Inclusief het vervangen van de lagers van het voorwiel. 1 Van de lagers liep niet soepel en daarom beide maar vervangen. Komen de onderdelen die ik bijna 12.000 km mee had gezeuld toch nog van pas. Ik had ze samen met Van Meel Motoren uitgezocht. Scheelt allemaal weer gewicht. Ook gelijk maar even de olie en filter vervangen, luchtfilter gereinigd en remvloeistof bijgevuld. Een productief dagje kun je wel zeggen bij 35 graden deels in de zon. Als ik tegen 4 uur het terrein van het geusthouse weer op rij snak ik naar een koud biertje. Wat was dit leuk om te doen. Veel geleerd weer vandaag. Morgen de koffers opnieuw inruimen, nummerbord erop zetten, wassen en dan kunnen we weer op pad. Uido komt pas laat met zijn nummerbord. Van een afstandje lijkt het er nog op ook. Waarschijnlijk zal ik er alleen in Nederland problemen mee krijgen, hier vinden ze het al gauw goed als er iets op zit………. (hoop ik)

Die avond zit ik aan het eten en heb net een koffie met glaasje wodka besteld, gaat de telefoon. Het is Jolanda en ze klinkt niet blij. Ik ben onze afspraak glad vergeten, gewoon niet meer bij stil gestaan. Ik kan de teleurstelling in haar stem horen. Ik loop zo snel ik kan richting het guesthouse, maar met de blessure gaat dat net zo vlot. Als ik na een half uur bezweet de boel opstart zie ik het al aan haar gezicht, not amused. Gisteren vond ik het geweldig dat ze de familiereünie onderbrak om speciaal op en neer te rijden voor een skype moment. En nu laat ik het af weten, balen. Uiteindelijk zijn de gemoederen een beetje gesust en hebben we nog een heerlijk skype contact gehad. Ik hoef eigenlijk niet veel in de gaten te houden, maar prent me in dat ik dit soort dingen wel even moet onthouden. Ze is mijn alles en als ik met iemand rekening kan houden is zij het wel. Ze doet zo veel voor mij, zet heel haar agenda om en skipt afspraken om mij maar te kunnen horen. Mag ze toch op zijn minst hetzelfde van mij verwachten.

De extra dag gebruik ik om mijn koffers opnieuw te organiseren. Door het sleutelen is alles een beetje overhoop gehaald. En als ik iets wil terug vinden is dit wel even noodzakelijk. Ik had thuis alles op papier gezet, wat in welke koffer en tas zit. Scheelt zoeken als je iets nodig hebt. Daarna nog even op pad voor wat doeken en een borstel om mijn motor schoon te maken, is al weer een tijdje geleden. Niet meer naar omgekeken vanaf Tbilisi. Als ik de bazaar op loop, de oudste van centraal Azië is het behoorlijk druk. Het is nog vroeg, maar je kunt er over de koppen lopen. Je ziet kerels met afgeladen karren goederen tussen de wandelende bezoekers laveren. Soms moeten ze ook behoorlijke hellingen op en dat gepaard met een aanloopje en een hoop geschreeuw om vrij baan te krijgen. Geweldig om hier naar te kijken. Ik wissel nog wat Somoni’s voor Som en ik kan ook de Oezbeekse SUM nog wisselen.
Als ik een rondje rij zie ik een carwash. Er staat een knaap met een hoge druk reiniger een auto te wassen. Lijkt wel wat voor mijn motor. Als ik naar binnen rij komen er 2 knapen op me af. Allebei hebben ze een andere prijs in gedachten, maar ik gun het de eerste. Voor € 2 wast hij mijn motor. Ik hoef er helemaal niks aan te doen, heerlijk. Hij ziet er weer redelijk uit en ik besluit de details verder zelf nog even te doen als ik terug ben bij TES. Nog even langs MuzToo gereden om mijn nummerplaat precies op maat te maken en met 3 bouten te bevestigen op mijn motor. Die valt er zeker niet meer af, of mijn hele spatbord moet er af vallen. Patrick, de eigenaar van MuzToo is een schappelijke vent, een Zwitser. Ik mag al zijn gereedschap lenen.

Mijn accu is weer opgeladen als ik richting het Issyk Kul meer rijdt. Het is niet in 1 dag te doen dus prik ik een plaats op de kaart waar ik op zoek zal gaan naar de enige slaapplek in het dorpje. De Turk en de Noor met zijn zoontje zijn gisteren al vertrokken richting het zelfde meer. Geweldig om te zien hoe het ventje voor zijn vader op de wel heel vol gepakte motor zit met de extra voetsteuntjes.

Het Issyk Kul meer ligt boven 1600 meter en door thermale bronnen en een grote diepte van 700mtr, bevriest het nooit, ondanks de strenge winters in dit gebied. Een Russisch militair onderzoekscentrum is nu verlaten na de verzelfstandiging van Kirgizië. Het meer werd gebruikt om torpedo’s te testen voor het Russische leger. Het meer is nu bekend om zijn eigen Loch Ness monster, “Jekai”.
Kirgizië heeft zelfs een vloot van 40 schepen die liggen te vergaan in de haven van Koy-Sary. Niet toegankelijk voor bezoekers. 40 Oorlogsschepen op een meer, waarvoor????? Het meer grenst aan geen enkele grens.
Ik rijdt een saaie weg richting het noorden die pas interessant wordt na het plaatsje Tash-Komur. Dan zie ik links van de weg net na een grensovergang met Oezbekistan een kleine dam. Er volgt nog een grotere van 120 meter hoog als ik de tunnel passeer. De saaie weg verandert in een schitterende bergweg langs het stuwmeer. Het is in Kirgizië constant heiig, dus foto’s hebben geen nut om het prachtige landschap vast te leggen. Het is een verademing om eindelijk weer eens op fatsoenlijk asfalt te rijden, Tadzjikistan was echt heel leuk, maar ik kreeg er toch een beetje een sik van om hele dagen op de pedalen te staan. Als ik de bocht om draai zie ik aan de overkant van het stuwmeer het plaatsje Toktogul liggen waar ik vanavond wil slapen. Ik moet dan nog ongeveer 120 km rijden om het meer heen. Tegen de avond rijdt ik door het dorpje heen. Geen herkenningspunt voor een hotel, hostel of guesthouse. Als ik het dorpje weer uit rijdt vraag ik aan een pompbediende of dit het plaatse Togtogul is. Hij knikt instemmend en ik draai om.
Eerst maar eens even stoppen in het dorpje bij de eerste winkel om wat koels te drinken. Als ik het winkeltje binnen loop wordt ik geholpen door een meisje van een jaar of 12 schat ik. Ik bestel een cola. Ze spreekt een paar woorden Engels. Ik grijp mijn kans en vraag waar ik hier ergens kan slapen. “Nou, gewoon hier, bij ons in het guesthouse”. Geeft ze aan.
Naast de winkel staat een gebouw met 8 kamers, nou ja, hokken met een bed. Er is geen douche, geen airco, toilet staat achter in de tuin en op de gang is een wasbakje. Ik kijk naar de kamer, voel het bed. De vering is zo slap dat zelfs ik er compleet doorheen zak. Toch betaal ik de 200 SOM, € 2,5 voor de overnachting. Het meisje sommeert me terug te lopen naar de winkel achter haar aan. Eerst betalen en dan slapen lijkt ze aan te geven. Als ik betaald heb pak ik mijn motor en parkeer hem voor het gebouwtje waar ik ga slapen. Daar ik niet kan douchen kleed ik me maar om en koop een biertje.
Aan de overkant kan ik wat eten. Ik bestel iets met worst, want dat is het enige wat mijn appje aan geeft. Het blijken gebakken eieren met worst te zijn en een stukje brood, ook heerlijk. Met nog een koffie na kan ik er weer tegen.

Ik loop terug naar mijn slaapplek en al snel heb ik 5 kinderen om me heen. Het blijkt een gezin van 7 kinderen te zijn waarvan de 2 oudsten de winkel bestieren. Ik zie dat ze een soort melk aan het overgieten zijn in grote flessen. De kinderen willen allemaal wat hebben en komen stuk voor stuk met een klein flesje aanlopen wat ook gevuld wordt. Geen idee wat het is, maar ze vinden het heerlijk.
Nadien spelen de kinderen nog wat in een klein zwembadje in de tuin. Mooi om te zien dat kinderen met weinig toch heel gelukkig kunnen zijn. Het ijs is een beetje gebroken en als ik wat tijd wil nemen om mijn blog bij te werken komen ze langzamerhand dichter bij. Van schrijven komt helemaal niks meer. Ondanks dat we elkaar niet verstaan kunnen we toch communiceren.
De vader komt bij me zitten en zegt dat hij wifi heeft……..Zal toch zeker niet. Hij gaat het gelijk regelen en binnen een paar tellen zit ik op internet. Skype start op en ik zie Jolanda online komen. Gelijk maar even proberen dus. Zij heeft net haar nieuwe laptopje geïnstalleerd en we hebben direct verbinding. Dit is ook weer een speciaal moment. Ik zit omringt door 5 kinderen en Jolanda aan de andere kant door haar 2 boys en de buurkinderen. Ondertussen krijg ik nog een paardenmelk aangeboden. Dit is een soort karnemelk als je het proeft, niet direct mijn favoriet, uit beleefdheid drink ik het op. De kinderen zwaaien over en weer naar elkaar. Wat is dit bijzonder. Ik laat de man nog even zien dat dit mijn gezinnetje is en draai de laptop zodat hij het goed kan zien. Over en weer wordt gezwaaid. Dit is gaaf, 12.000 km van elkaar verwijdert en dan dit. Wat een bijzonder moment weer.

We kletsen nog even en dan wordt het tijd om naar bed te gaan. De man en ik proberen te communiceren via google translate. Dat werkt best goed, we kunnen elkaar vragen stellen en zonder dat we elkaar verstaan kunnen we met elkaar praten.
Vroeg naar bed wordt hem niet, het is Ramadan en als ik naar bed wil gaan zie ik het hele gezin druk in de weer met een vuurtje, pannen en voorbereidingen voor het eten. Ik moet even een vorkje mee prikken van de man. Ik durf niet te weigeren en vindt de aangeboden hapjes ook heerlijk. Mooi om te zien hoe dit gezin van weinig toch een goed bestaan heeft en dat ze echt gastvrij zijn. Alles wordt gedeeld.
Met een voldaan gevoel kruip ik mijn te warme bed in met alleen mijn zijde slaapzakje om me te beschermen tegen vliegend gespuis. Hebben vliegen eigenlijk nut? Waarom zijn er 1-dags vliegen? Wat een pest beesten zijn dat zeg. Het is veel te warm op de kamer. Ik kan niet afgekoeld komen. Vandaag weer 40+ gehad en in de nacht daalt de temperatuur maar langzaam. In de ochtend is het al weer een aangename 28 graden.
Ik sta op en drink een warme cola als ontbijt. Het meisje van een jaar of 8 zit al weer naast me, is niet weg te slaan bij me. De vader komt op me af en we schudden elkaar de hand. Wat een prachtig gezin heeft hij.
Als ik eenmaal opgetuigd ben loop ik de tuin nog even in om hem de hand te schudden en te bedanken voor de gastvrijheid. Deze overnachting ga ik niet snel vergeten.

Isyk Kul meer:
Als ik mijn weg vervolg langs het meer nader ik het keerpunt. Hier is een museum gebouwd speciaal voor de ontdekker van het Prezhewalski steppen paardje. Nikolai Prezhewalski was een ontdekkingsreiziger en ondernam enkele expedities, waarbij hij na het drinken van vervuild water overleed. Zijn werk werd op waarde geschat en daarom heeft hij een eigen museum gekregen vlak bij zijn laatste rustplaats, vlak bij het stadje Karakol.
Als ik door het park loop naar het museum is het bloedheet. Ik kan mijn pak niet achter laten en moet dus alles meezeulen. Het museum is klein en gelukkig staan de kaartjes er in het Russisch en Engels. De eerste expeditie heeft hij kunnen betalen door het geld wat hij verdient heeft met gokken. Na zijn eerste expeditie was het makkelijk om fondsen los te peuteren gezien de resultaten waarmee hij terug kwam.
Als ik verder door rijdt en even stop om te tanken kom ik de Rus weer tegen, dit keer samen met zijn vriendin. Hij heeft haar opgehaald in Bishkek en nu rijden ze samen een rondje door Kirgizië. Leuk om hem weer te zien. We kletsen nog even wat en dan valt mijn oog op een losse spaak in mijn achterwiel. Ik heb er onderweg niets van gemerkt. De spaak heeft mijn remklauw achter behoorlijk beschadigd, gelukkig niet te ernstig dus die werkt nog steeds. Ik heb reservespaken bij me en na 20 minuten heb ik hem vervangen en loop ik voor de zekerheid de anderen ook nog maar even na.
Fijn dat ik alle spullen niet voor niets heb meegenomen. We nemen weer afscheid van elkaar en rijdt naar een klein plaatsje pal aan het strand. Ik had op mijn garmin gezien dat hier diverse slaapgelegenheden waren. Bij de eerste stop ik en ik wordt door een matig Engels sprekende jonge kerel meegenomen naar de receptie.
Het is een soort centreparcs maar dan -5 sterren. De gebouwtjes zijn van hout en zien er oud en versleten uit. Het is echter bijna uitverkocht en er zijn nog 2 slaapplekken over. Ik loop met de receptioniste mee en ik ga voor het 2de hok. Hier kan ik mijn motor fatsoenlijk parkeren en is gelegen aan de rand van het park. Ze wijst me ook nog even het toiletgebouw.
Het ziet er eerlijk gezegd niet uit. De deur wordt gesloten met een hangslot, er hangt een vreemd geurtje en er is alleen een wasbakje.
Als ik mijn motor opgehaald heb loop ik terug om me verder in te laten schrijven. Als mijn paspoort gegevens overgenomen heeft wil ze het paspoort in een lade leggen. Ik geef aan dat als ik mijn paspoort niet terug krijg ik vertrek en na wat over en weer gepraat krijg ik mijn paspoort terug als ik vooruit betaal. Nu is dat niet zo’n probleem en leg het megabedrag van € 2,5 op tafel.
Als ik terug loop naar mijn hok verwonder ik me over de grote auto’s die er staan. Meest uit Kirgizië zelf. Dit is waarschijnlijk de standaard in dit land. In Nederland (Europa) zou hier geen hond zitten en nu is het afgeladen vol. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.
Als ik me om gekleed heb ga ik richting het dorpje om wat te gaan eten. Ik maak nog even gebruik van het toilet, wat echt te ranzig voor woorden is. Wordt morgen ochtend een bezoekje met mijn kisten aan schat ik zo in.
In het dorpje heb je wat kleine winkeltjes en 2 eettentjes. Bij de eerste neem ik plaats en door een alleraardigst meisje wordt ik bediend. Ik bestel wat lamsvlees met frietjes en een biertje. Als ik het eten opgediend krijg is alles aanwezig behalve het biertje. Nu blijk ik dat zelf maar even te moeten gaan halen in een van de winkeltjes. Ook geen probleem……Bij het derde winkeltje vind ik eindelijk een biertje wat ook koud is.
Het eten smaakt verder heerlijk. Ik koop nog wat onderweg en wandel terug naar mijn luxe resort.

De volgende dag stuur ik de motor weer terug naar Bishkek. Ik stop weer even bij het zelfde koffietentje en als ik af stap komt de vrouw al lachend naar me toe. Ze herkende me nog van een paar dagen geleden en snapt gelijk wat ik wil. Wederom genoten van een bakkie koffie in een cultuur die voornamelijk thee drinkt. De terugweg is net zo mooi als de heenweg. Wat geniet ik van de prachtige wegen. Als ik in de middag aan kom bij mijn hotelletje ga ik na een verfrissende douche aan de slag om mijn route door Kazakhstan te bepalen en uit te zetten. Ik had de route al ongeveer met stickers op de kaart aangegeven en wilde proberen of ik al iets vooruit kon boeken.
Ik controleer voor de zekerheid mijn paspoort nog even. Kazakhstan geen probleem, gelukkig tijd genoeg. Dan kijk naar het visum voor Rusland………

Ik kan een vloek niet onderdrukken als ik naar de datums kijk op het visum. Hoe is dit fout gegaan. Wie heeft de fout gemaakt? Ik kijk in alle mails tussen mij en het visum buro, maar kan niet direct iets vinden. Ik besluit er maar een mailtje aan te wagen. Als antwoord krijg ik inderdaad de datums door die in het paspoort staan. Het is 19 juli en ik kan pas 14 augustus Rusland in. Het is dus gewoon mijn eigen fout. Na Rusland moet ik nog naar Mongolië en terug. Dit ga ik nooit redden als ik uiterlijk 30 september weer in Nederland moet zijn. Eigenlijk nog eerder, want ik heb met Jolanda afgesproken uiterlijk 20 september in Dongen te zijn. Wat een oen ben ik geweest. Een half jaar plannen en denken en dan zo’n vergissing maken. Tot nu toe liepen alle visa in elkaar over en had ik iedere keer ruim voldoende tijd om van het ene naar het volgende land te reizen.
Ik weet het even niet meer………
Dit is echt balen, mijn droom valt in duigen en het janken staat me nader dan het lachen. Als ik na een tijdje weer een beetje bij mijn positieven ben ga ik denken aan oplossingen. Wat kan ik doen om dit aan te passen. Ik zoek het adres op van de Russische ambassade en besluit om er morgen langs te rijden. Ik zie wel waar het schip strand. Niets doen verandert de situatie ook niet dus………

Als ik die avond Jolande spreek kan ik het niet verbergen. Ook minder leuke dingen moeten we elkaar vertellen. Gelukkig zit Jolande hetzelfde in elkaar als ik en samen zijn we direct aan het denken hoe we dit toch een draai kunnengeven. Ik zou natuurlijk ook naar Mongolië kunnen rijden, de motor op transport zetten en terug vliegen naar Nederland. Weer een extra optie. Ik ga er eens een nachtje over slapen en we besluiten morgen eerst maar even de ambassade af te wachten.
Deze nacht slaap ik slecht, wat geeft dit een klote gevoel. De volgende morgen ben ik om 5 uur al klaar wakker. Ik spit nogmaals door alle mails naar documenten en laat het de receptie uitprinten. Om half 9 sta ik voor de ambassade. Niet helemaal alleen. Er lopen zo’n 80 mensen bij het poortje wat toegang geeft. Na 15 minuten komt een van de medewerkers naar me toe, vraagt wat ik wil en zegt dat ik vanmiddag maar even terug moet komen. Nog geen stap verder dus.

Het geeft me wel tijd om even een pasfoto te laten maken, je weet maar nooit. Ik bestel een taxi en vraag de dame van de receptie of ze aan de chauffeur uit wil leggen wat de bedoeling is. Hij brengt me netjes naar de fotoshop en loopt zelfs met me mee naar binnen om het uit te leggen. Echt gaaf dat mensen in deze regio zo behulpzaam zijn. Als hij me weer af zet bij mijn hotel geef ik hem een kleine fooi en maak nog even een selfie van ons 2.
Die middag sta ik een uur te vroeg bij de ambassade. Dezelfde man van die ochtend kijkt me aan en zegt verwonderd dat ik pas over een uur aan de beurt ben. Geen probleem, geen haast ik wacht wel op een bankje.
Na een uur kan ik naar binnen en wordt alleraardigst verwelkomd. Of ik al mijn spullen toch maar even achter wil laten bij de bewaker. Als ik aan kom bij het loket wordt ik in perfect Engels te woord gestaan. Hij kijkt naar mijn paspoort en visum en als ik hem vraag of de data op het visum vervroegd kunnen worden knikt hij instemmend. Ik moet dan wel een nieuw visum aanvragen. Ook zijn er meer formulieren nodig om dit voor elkaar te krijgen in Kirgizië dan in Nederland. Ik zie nog steeds geen problemen. Als ik vraag hoe lang de procedure hier duurt geeft hij aan dat dat minimaal 2 weken duurt……Mijn droom valt definitief in duigen. Dit geeft geen redding. Buiten de aanvraag moet ik eerst nog een nieuwe letter of invitation aanvragen wat ook weer een tijdje duurt.
Ik bedank de man voor zijn tijd en met hangende pootjes druip ik af naar buiten. Voordat ik op de motor stap moet ik toch even in mezelf vloeken. Daar ga je dan met je droom……eikel. Tijd is even geen vriend meer……..

De weg terug naar het hotel leg ik als een zombie af laverend tussen het chaotische verkeer.
Welke opties heb ik nog; zelf terug rijden naar Nederland, zonder Mongolië en zonder Peking expres?; naar Mongolië rijden en transport voor mijn motor regelen en terug vliegen?

Ik zoek contact met Jolanda en samen kijken we naar de mogelijkheden. Ik besluit er eens een nachtje over te slapen. Helpt meestal wel. Die avond val ik na toch een hele leuke ontmoeting met een Engelse reiziger na een paar wodka’s in slaap. Mede door de wodka slaap ik vast en als ik tegen 8 uur wakker wordt weet ik het. Ik ga gewoon die verrekte brommer terug naar huis rijden. Ik ben toch niet zo’n pleuris eind gekomen om te gaan vliegen. Daarbij droom ik al een paar weken van het gedeelte dat ik samen met Jolanda wil rijden vanaf Polen naar huis. Dat moment wil ik wel eens meemaken.
Ik heb nog contact met Jolanda en leg mijn plannen uit. Ik kan zoveel energie van haar krijgen en als we ophangen ga ik aan de slag om mijn reis uit te stippelen. Nieuwe doelen stellen, nieuwe uitdagingen. Ik merk dat ik weer energie heb en na een uur heb ik het eerste hotelletje in Alma Ata geboekt. Die staat. Over 2 dagen vertrek ik naar Kazakhstan, de woestijn in en op naar nieuwe avonturen, Yes.

Dan zet ik koers naar Kazakhstan, Almaty (voorheen Alma Ata, voorheen ook de hoofdstad). Korte rit van 250 km maar wel een met een grensovergang. Als ik na een kleine 20 km de grens bereik zit deze dicht. Een aantal mensen springt op en geeft aan dat ik toch wel echt naar voren mag rijden tot het dichte hek. Als ik een half uurtje wacht komen er telkens nieuwe mensen even een handje schudden en vragen waar ik vandaan kom. A Cu Da (waar kom je vandaan) klinkt me inmiddels sinds Turkmenistan bekend in de oren en mijn vaste antwoord is dan ook Galandia (Holland). Overal de zelfde blik van ongeloof. Men wil ook allemaal weten hoeveel cc inhoud de motor heeft, hoe hard hij kan en hoeveel hij gekost heeft. Men wil graag een vergelijk kunnen trekken met de voertuigen die ze zelf kunnen kopen. Ze vinden me allemaal een beetje gek. Wie gaat er nu zo veel kilometers rijden? Ik laat het lijstje zien wat ik bij houdt met de kilometers en de liters brandstof. Meestal kijken ze me nog even lachend aan en dan staan ze druk gebarend naar de andere toehoorders te gebaren en te vertellen wat ze juist gezien hebben. Overal krijg ik een handje en zijn mensen behulpzaam en vriendelijk. Ze zijn nooit te opdringerig, gewoon nieuwsgierig. Als het hek open gaat mag ik ook gelijk door. Er worden maar een paar mensen per keer door gelaten. Gezien hoe de procedure verloopt kan ik me dat indenken. Aan de kant van Kirgizië is het echt een vloek en een scheet en ik heb mijn stempeltje weer. Als ik vraag wat ik moet doen met mijn customs formulier waar ik nog 100 dollar boete voor heb betaald pakt de soldaat het aan en gooit het gelijk weg. Hij had er niet eens om gevraagd. Nog meer balen om die 100 dollar bij binnenkomst en de verhalen over boetes.

Ik rijdt weer door een stukje niemandsland alvorens de grens met Kazakhstan te bereiken. Aan de zijkant zie ik mensen te voet over een met hekken afgezet paadje lopen, al dan niet met een karretje goederen. De taxi’s waarmee ze zijn gekomen gaan de zelfde weg als ik. Aan gekomen bij de grens vraag ik waar ik het eerst naar toe moet.
Nu begint het, want mijn Russisch is net zo goed als hun Engels. Het eerste uur wordt ik van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd, waarna een man me helpt door wat anderen aan het werk te zetten. Ik moet toch echt naar beneden en mijn paspoort daar eerst laten checken. De dienstdoende officier die me eerst wegwuifde helpt me nu wel. Ik krijg een stempel in mijn paspoort en op 2 formulieren die ik al had gekregen. Hier stond gelukkig in het Engels op wat ik in moest vullen. Natuurlijk ook nog even een bezoek aan het customs loket. Hier krijg ik 2 andere formulieren……..volledig in het Russisch. Mijn appje laat het afweten en na een half uur heb ik eindelijk iemand gevonden die me een beetje kan helpen. Ik had al een gedeelte ingevuld, afgekeken van anderen mensen, merk, type en jaartal van de motor. Daar bleef het bij. Ook het Russische voorbeeld wat aan de muur hing hielp niet echt. Mijn formulier is ingevuld met wat krassen hier en daar en ik sluit aan in de wachtrij. Na 3 kwartier ben ik aan de beurt en een jonge douanebeambte geeft aan wat ik allemaal fout had gedaan op het formulier. Eigenlijk niet veel. Alleen mogen er geen krassen of verbeteringen op staan en ook een zweetvlek met wat modder was niet gewenst. Oftewel even opnieuw invullen.
Nu gaat het sneller, want ik weet waar ik wat moet invullen. Als ik weer terug kom staat er weer een nieuwe rij. Weer achter aan sluiten dus. Nu wordt er van de overkant, na 1 uur, geroepen. Laat die buitenlander even voor want die staat er al zo lang. Tenminste dat denk ik, want direct deinzen de mensen in de rij terug en mag ik voor. Heerlijk als mensen je toch een beetje willen helpen. Het is inmiddels bloedheet in mijn pak en de liter water die ik bij me heb is al lang op. Deze keer lijkt alles ok en krijg ik mijn stempeltjes. Als ik vraag wat ik dan moet doen wordt ik gesommeerd om de motor te halen. Als ik aan kom bij de inmiddels bekende bagage controle moet ik alle koffers openen. De plaatselijk K9 hasjhond ruikt aan alle koffers en aan mij. Ik hou er niet zo van als er een natte snuit in mijn kruis wordt geduwd. Daaronder zitten tanden en die wil ik liever niet voelen.
De mensen zijn gewoon vriendelijk en moeten ook hun werk doen.
Na een korte controle mag ik alles dicht doen, ontvang ik nog een stempelte en mag ik verder, ik mag Kazakhstan in. Kostte even wat tijd, maar op zich niet verkeerd, zo’n 3,5 uur. En dat zonder een woord Russisch…….

Na een paar kilometer stop ik in het eerste dorpje om wat dollars te wissen en een fles water te kopen. Eten wordt hem niet want mijn appje kent de kaart niet. Later bleek dat ik hem in Engels-Russisch had staan. Dan gaat het inderdaad niet werken. Dorpje verderop kom ik er achter en eet een bordje vette soep. Heerlijk warme soep, bij 37 graden.
De weg naar Almaty is lang en recht en voert door de steppe. Gelige graslanden, licht heuvelachtig met aan de rechter kant de hogere bergen tussen Kazakhstan en het Isyk Kul meer van Kirgizië. Het is warm en ook de rijwind breng weer geen verkoeling. Eenmaal aangekomen in de grootste stad van Kazakhstan, de voormalige hoofdstad, is het druk en moet ik weer mijn weg vinden tussen het alsmaar van links naar rechts schuivende verkeer. Ik heb sinds Georgië geleerd om minder in mijn achteruitkijk spiegels te kijken. Verkeer zit centimeters op je achterwiel en men houdt toch wel rekening met je als je van rijstrook verandert, hoop ik…… Tot nu toe gaat dat gelukkig goed. Ook hier wederom menig duimpje wat omhoog gaat en geroep over waar je vandaan komt en hoe je heet. Net als in Bishkek zijn de wegen hier opgebouwd in blokken wat het redelijk eenvoudig navigeren maakt. Mijn hotel heb ik dan ook makkelijk gevonden, denk ik. De navigatie geeft aan dat ik ben , maar hotel Astana wordt nergens aangegeven. Er staan alleen maar Russische letters op de gevel, behalve het woord hotel. Ik parkeer mijn motor gewoon bij de bushalte en loop het hotel in. Het blijkt toch het goede hotel te zijn.
Ik wordt vriendelijk ontvangen door een oudere vrouw. Ze heeft mijn boeking ontvangen en ik krijg mijn sleutel. Of ik gelijk maar even af wilde rekenen. Zo gaat dat in deze regionen. Wij zijn gewend achteraf te betalen, maar hier willen ze op voorhand de betaling ontvangen. Ik heb nog niet zo veel op zak en dat is gelukkig geen probleem, als ik het morgen maar heb lijkt ze aan te geven. Ik zal wel zien. De motor mag op het privé terrein staan onder een afdak. Er worden nog wat dingen opzij geschoven om hiervoor ruimte te maken. Heerlijk, ook weer goed geregeld.

Almaty
Als ik naar het presidentiele paleis wil en het nationaal museum ben ik een beetje rondjes aan het rijden. De navigatie geeft aan dat ik er bijna ben, maar ik zie alleen het paleis. Nog maar een keer omdraaien dan….
Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik passeer hierbij een doorgetrokken streep en er komt net een politie auto de hoek om rijden. Hij roept iets door zijn geluidsinstallatie op de auto. Ik versta er werkelijk niets van, maar gezien ik zo’n beetje de enige ben die op de weg rijdt stop ik voor de zekerheid maar. Hij draait ook en komt achter me staan. Hij salueert en geeft me een hand. Ik kijk hem vragend aan en hij wijst op de doorgetrokken streep. Ik doe net of ik me er niet van bewust was. Maar dat is als praten tegen een dove. Hij brabbelt nog even door en spreekt echt geen woord Engels. Wat nu…..Een voorbijganger ziet het tafereel en begroet me in het Engels, hij treed op als een soort tolk, echt heel fijn. Het is Jeffrey en hij heeft hier een film productie bedrijfje. Hij geeft aan dat het wat geld gaat kosten en dat ik moet gaan onderhandelen. Ik vraag hem waarmee te beginnen en samen vinden we 1000 Tenge wel een goede start. Op de vraag van Jeffrey aan de agent of we even in de auto kunnen gaan zitten geeft deze aan dat dat niet gaat vanwege de aanwezige camera.
Corruptie mag, maar niet in de auto. Na wat heen en weer gepraat komen we eindelijk een bedrag van 5000 Tenge overeen wat zo’n 25 dollar is. Nu ben ik inderdaad verkeerd geweest, heb een foutje gemaakt, maar de agent ruikt geld en wil kosten wat kost iets hebben. Nu hem ik me al aangeleerd om heel weinig in mijn portemonnee te hebben. Want als je het ene briefje er uit haalt zien ze gelijk de rest zitten en kan het behoorlijk oplopen. Ik schud de agent de hand met het briefje er in.
Het moet niet gekker worden. Lang leven de vrije markteconomie.

Ik bedank Jeffrey hartelijk voor zijn hulp. Hij geeft me zijn kaartje en zegt dat als ik ergens mee zit ik hem altijd kan bellen. Echt tof in een land waar ik me moeilijk verstaanbaar kan maken.
Ik wordt nog even gesommeerd om de eerste rechts te nemen, omdat ik als motor rijder hier eigenlijk ook helemaal niet mag rijden? Rond het paleis is het een no go area voor motoren. Je kunt maar iets bedenken.
Na nog een paar rondjes gereden te hebben vindt ik eindelijk het museum. Het is aan de buitenkant een betonnen bak met een paar blauwe bolletjes. Niet echt uitnodigend. De entree kost nog geen biertje en de motor mag voor de ingang blijven staan.
Anders dan in Ashgabat zijn hier wel mensen aanwezig. Het museum laat iets zien over de geschiedenis van Kasakhstan. Alleen jammer dat alles in het Russisch beschreven staat. Ik loop door de verschillende zalen heen en natuurlijk is de laatste zaal volledig ingericht voor de big chief himself. Diverse foto’s van Nazerbaev en relatiegeschenken die hij ontvangen heeft van andere wereldleiders. Wat een zelfverheerlijking weer.
Beneden in de centrale hal staat een replica van de gouden man/vrouw. De geleerden zijn het er nog niet over eens. Het origineel is opgeborgen in een kluis. Het is een gevechtstenue van 5 eeuwen voor Chr. volledig met gouden elementen belegd, zo’n 4000. Ziet er prachtig uit. De gouden man (Altyn Adam in Kazakh) is in 1969 gevonden in een Saka tombe vlak bij Yesik.
Als ik door het museum loop zijn veel vitrines slecht verlicht en liggen suppoosten vaak te slapen op hun stoel. Het is het allemaal net niet zeg maar, terwijl de tentoongestelde spullen echt mooi zijn om te zien. Na een uurtje of anderhalf heb ik het wel gezien.
Het is tijd om een lunch te pakken en even te gaan relaxen.

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Wil vandaag van alles gaan doen. Blog bijwerken, even een stempeltje halen voor de immigratiedienst (het is maandag en dan zijn ze open), motor alvast optuigen, etc.
Eerst maar even gevraagd of het hotel een brief had voor de registratie. Die hadden ze en samen met het kopie van mijn paspoort en visum had ik alle documenten bij elkaar. Een van de werknemers van het hotel wil me wel even op en neer rijden naar de immigratiedienst. Eenmaal daar aangekomen kan ik direct doorlopen naar een vrij loket. Het is iets na 9 uur en al behoorlijk druk. Na 5 minuten krijg ik mijn formulieren, paspoort en registratiekaartje al weer terug. Ik krijg geen stempeltje. Wat nu weer dacht ik, alles voorbereid en waar gaat het nu weer mis. De LOI, invitatiebrief voor het visum is aangevraagd door een lokaal buro. Dat buro moet er dan ook voor zorgen dat ik een stempeltje krijg. Af en toe krijg ik genoeg van al dat geneuzel. Wie weet waar dat buro zit en of ze open zijn. Mijn chauffeur brengt uitkomst en duikt gelijk het internet op. Het buro ligt een paar straten verderop.
Als we aankomen doet een jonge dame voor ons open. Het lijkt voor haar de normaalste zaak van de wereld. Ze maakt wat kopieën voor mij. Samen met een document van het buro gelden ze als geldig legitimatiemiddel voor de politie.

Zij moet zelf met mijn paspoort en registratie formulier naar de immigratiedienst om een stempeltje te halen. Het stempeltje is nodig als je langer dan 5 dagen in Kazakhstan verblijft. Je moet het ook nog eens binnen 5 dagen aanvragen. Ook al heb je een visum aangevraagd voor 30 dagen, waarbij je zelfs nog 2 keer naar binnen mag ook binnen 90 dagen. Je hebt ook al een uitnodigingsbrief. Nee…….. toch nog even een stempeltje halen.
Nu duurt dit een volle dag en is het morgen allemaal pas klaar dus ben ik genoodzaakt om een extra dag in het hotel bij te boeken. Hier had ik allemaal even geen rekening mee gehouden. Wat een gedoe zeg. Ik wist al wel dat het af en toe moeilijk zou worden, maar dit gaat nergens over. Volgens mij kan dit gewoon bij de grens gebeuren.
Ik heb nog even overwogen om het niet te doen, maar dat kost weer minimaal 100 dollar aan een boete. En wellicht onderweg nog meer als ik weer eens aangehouden wordt door de politie.

Nog een dagje wachten en dan op naar Astana, heel langzaam richting huis.